Vanavond is er in Nederland en België weer van een volle maan te genieten. Nee, echt geen gelul. Zoek maar op! Natuurlijk kan je naar buiten staren met je telescoop of onder het licht van de volle maan romantisch gaan lopen doen met je geliefde.
Waarschijnlijk zie je toch niets door de bewolking of de regen. Wat je dan beter kan doen is lekker thuis languit op de bank horrorfilms kijken. Weerwolf films natuurlijk!
Om iedereen een beetje op weg te helpen hebben wij vanwege de 10e september 10 weerwolf films voor jullie op een rijtje gezet. En nee, wij bij It’s Only a Movie doen niet aan Twilight-films (sorry not sorry).
10 – Werewolf of London (Stuart Walker, 1935)
Natuurlijk moest er van mij een zwart/wit weerwolf film in dit lijstje komen te staan en de bedoeling was om de Universal klassieker The Wolfman uit 1941 in de lijst op te nemen, maar een vriend van mij raadde Werewolf of London aan. Deze zou volgens hem zelfs beter zijn dan The Wolfman uit 1941. Het bleek dat ik deze wel in de collectie had staan, maar helaas alleen op DVD. Ik kon de film in ieder geval snel zien en daar is ook wat voor te zeggen.
Werewolf of London gaat over Wilfred, een plantkundige, die in Tibet op zoek gaat naar een zeer zeldzame plant. Deze blijkt in een onherbergzaam gebied te groeien, maar op zoek in het gebied vind hij de plant maar stuit hij ook op iets anders: een dier. Het dier valt hem aan en weet hem te bijten, maar hij weet de aanval af te slaan. Eenmaal terug in Londen wordt hij door een andere plantkundige gewaarschuwd dat het beest niet zomaar een beest was, maar een weerwolf en dat hij er ook een zal worden. De plant die hij heeft gevonden kan hem er van weerhouden er ook een te worden, maar de kracht van de plant is maar tijdelijk en hij heeft maar weinig terug meegenomen naar Londen..
Persoonlijk vind ik Werewolf of London niet een betere film dan The Wolfman, maar het is wel een film waar opvallend veel uit ‘geleend’ wordt bij enkele andere films die ook in dit rijtje staan. Niet alleen qua verhaal maar ook bijvoorbeeld de minimalistische look van de weerwolf, gecreëerd door make-up legende Jack Pierce, komt behoorlijk overeen met die van Jack Nicholson in de film Wolf uit 1994.
9 – The Company of Wolves (Neil Jordan, 1984)
In zekere zin zou je kunnen zeggen dat The Company of Wolves misschien de beste weerwolvenfilm is waar je nog niet eerder van hebt gehoord. Dat is althans mijn mening en ik ben er ook erg bewust van dat dat een boute mening is. Want wat ik in de afgelopen jaren onder liefhebbers van het horrorgenre wel proef is dat de meningen over deze film behoorlijk verdeeld zijn.
The Company of Wolves vertelt in zekere zin het verhaal van Roodkapje en de Wolf, maar is niet zomaar een sprookje, maar ook een coming of age verhaal van een meisje dat haar weg zoekt naar volwassenheid. Dat alles speelt zich ook nog eens af in wat een grote droom lijkt te zijn, gegoten in een sprookjeswereld waar regisseur Tim Burton jaloers op moet zijn geweest.
Nee, The Company of Wolves is niet voor iedereen. De film heeft een zekere mate van afstandelijkheid richting een groot publiek en de horrorliefhebbers zullen de film waarschijnlijk te tam vinden. Toch ben ik wel een fan van Neil Jordan’s film. De transformatie van mens naar wolf is bizar, maar ook zeker wel geweldig.
8 – Silver Bullet (Daniel Attias, 1985)
Dat Silver Bullet van alle Stephen King verfilmingen nog geen remake heeft gekregen verbaast mij zeer. Ik heb fijne herinneringen aan Silver Bullet uit 1985. De film werd in de jaren 90 nog met enige regelmaat vertoond op tv, maar is toch zeker al een decennia niet meer op de Nederlandse tv vertoond. En als ik heel eerlijk ben snap ik ook wel waarom. Als tiener was ik nogal vergevingsgezind naar vele Stephen King verfilmingen die uiteindelijk niet zo heel goed bleken. Silver Bullet verraad eigenlijk al heel snel wie de weerwolf is. Er is werkelijk geen ontkomen aan. Zelfs al heb je een uber laag iq en hebben je ogen een sterkte van -8, de weerwolf wijs je zo aan. Toch heeft de film een charme van heb ik jou daar. De film heeft een behoorlijk 80’s gevoel en twee ontzettend leuke personages die deze dragen. Corey Haim steelt de show als Marty, die in een rolstoel de weerwolf van zich af moet slaan en krijgt hulp in de vorm van Gary Busey als zijn alcoholistische oom Red.
7 – An American Werewolf in London (John Landis, 1981)
Voor vele horrorliefhebbers is An American Werewolf in London de beste weerwolvenfilm ooit en dat is ook wel goed te begrijpen. Het heeft misschien wel de beroemdste weerwolftransformatiescene ooit. Ook al zijn wij 40 jaar verder, het werk van special effects legende Rick Baker is en blijft geweldig. Er zitten in de film een aantal fantastische scenes zoals een waarbij iemand achterna wordt gezeten door de weerwolf in de Londense metro, zonder de wolf echt te laten zien. Ook is er een nachtmerrie waarbij de hoofdpersonage van Joodse komaf, wordt geconfronteerd met Nazi weerwolven. Geweldig.
Maar An American Werewolf in London is niet alleen een horrorfilm, het is ook deels komedie, en daar schaart het soms aan in de film. De komedie voelt soms heel erg misplaatst aan en, nog erger, is niet altijd grappig. Er moesten ook keuzes gemaakt worden om een bepaalde rating te krijgen zodat ook jongeren de film mochten zien. Een aantal bloedige scenes drastisch ingekort en zo kwam er meer ruimte voor humor ten behoeve van die rating. Regisseur John Landis heeft daar nog altijd spijt van.
6 – Wolfen (Michael Wadleigh, 1981)
1981 was een bijzonder jaar voor de weerwolffilm. Niet een, niet twee, maar wel drie weerwolf films bereikten de bioscoop. Wolfen is de derde in dat rijtje en de meest impopulaire van de drie. Dat heeft waarschijnlijk te maken met het ontbreken van grootse transformatiescenes die de andere twee wel boden, maar het is ook de toon van de film. Wolfen is bloedserieus en levert ook nogal wat maatschappijkritiek. De setting is trouwens wel bijzonder. Net als veel westerse steden, was New York eind jaren 70, begin jaren 80 failliet. Hele volkswijken moesten worden gesloopt omdat renoveren te duur was. Veel scenes vinden plaats in de ruïnes van het oude Queens. Alleen daarom al is Wolfen een bijzondere film.
5 – The Wolfman (Joe Johnston, 2010)
Ik heb het niet nagekeken, maar dit is denk ik de duurste weerwolf film ooit. Maakt dat een goede film? Mwah.. De film lijkt in eerste instantie veel op de originele film uit 1941, maar dat is alleen maar uiterlijke schijn. Qua verhaal wijkt het namelijk heel erg af. Hier wordt hoofdpersonage Lawrence Talbot gespeeld door Benicio del Toro, een acteur die terugkeert naar het landgoed van zijn familie wanneer zijn broer lijkt te zijn verdwenen. Eenmaal thuis hoort hij dat zijn broer is overleden. In het dorp spreekt men dat het een daad is van zigeuners. Anderen hebben het al snel over een wild dier dat verantwoordelijk zou zijn.
The Wolfman is een film uit 2010, en met een cast als del Toro, Anthony Hopkins en Emily Blunt worden alle registers open getrokken. De film is een groot CGI fest en dat hoeft niet per se een minpunt te zijn, maar echt indrukwekkend wordt het helaas nergens.
4 – Wolf (Mike Nichols, 1994)
Ik heb een speciaal plekje voor Wolf uit 1994. Het was mijn allereerste weerwolf film in de bioscoop en wat voor eentje. Met mijn grote held Jack Nicholson in de hoofdrol volgt ook regisseur Mike Nichols stap voor stap het verhaal van The Wolfman uit 1941, maar giet deze in een erg jaren 90 sausje. Tevens laat Nichols ook veel ruimte voor romantiek. Zo krijgt Nicholson’s personage een relatie met niemand minder dan Michelle Pfeiffer. Sommige mensen zullen daar enigszins verbaasd over zijn gezien het leeftijdsverschil tussen de twee. Maar kom op! Het is Jack Nicholson! Die weet nog een blinde doofstomme vrouw in comateuze toestand nog om zijn vinger te winden! Nicholson neemt het hier op tegen zo’n andere lekkere klootzak: James Spader. Hoewel de film erg 90’s aandoet kijkt deze nog altijd lekker weg. Misschien wel een film om samen met een geliefde te kijken?
3 – The Howling (Joe Dante, 1981)
De derde weerwolf film uit 1981 en mijn persoonlijke favoriet. De beginscene waarin journalist Kate White (gespeeld door een voortreffelijke Dee Wallace) de aanwijzingen van seriemoordenaar Eddie volgt in het lugubere Los Angeles van begin jaren 80 is echt angstaanjagend. Door zijn aanwijzingen komt zij terecht in zo een heerlijke smerige pornobioscoop en dan, nou, dat moet je zelf maar eens zien! Het is wel jammer dat de film al vrij snel van setting verandert. Eerst zitten wij in het smerige L.A. om daarna te stranden in een klein kustplaatsje waar zich een soort commune onder leiding van therapeut George Wagner (gespeeld door de altijd leuke Patrick Macnee uit De Wrekers). Ook daar in de bossen krijgt Kate niet de rust die zij verdient.
Voor veel mensen is The Howling een hit or miss en ik begrijp dat wel. De practical effects zijn geweldig, maar het veranderen van setting en de traagheid van jaren 80 films is voor veel mensen teveel. Geef in ieder geval die eerst 7 minuten van de film eens een kans. Het is echt verrukkelijk!
2 – Dog Soldiers (Neil Marshall, 2002)
Dog Soldiers is een soort van Aliens, maar dan met weerwolven. Die beschrijving heb ik mensen vaker horen geven als het gaat om deze erg fijne horrorfilm van Neil Marshall en is eigenlijk zo helemaal gek nog niet.
Voor een oefening wordt een stel soldaten in de schotse hooglanden gedropt met als doel een ander team te vinden en uit te schakelen. Nou, dat team vinden ze wel, maar dan opengereten en in losse lichaamsdelen. Al gauw merken zij dat zij niet de enige jagers op het terrein zijn en moeten nu oom strijden voor hun eigen overleven.
Hoewel Dog Soldiers een low budget film is heeft het meer spanning en spektakel dan menig blockbuster. Natuurlijk zie je het er af en toe wel aan af, maar de spanning maakt zoveel goed. Tevens zijn de weerwolven zelf ook echt geweldig. Wanneer ze op beide poten staan tornen ze boven je uit en wil je eigenlijk zo snel mogelijk in de hoogste boom klimmen. Onlangs is het label Second Sight met een Blu-ray en 4k versie van de film gekomen en wij zijn erg benieuwd hoe deze film in HD is. Dat wordt vast smullen!
1 – Ginger Snaps (John Fawcett, 2000)
Ginger Snaps is zo’n film waar eigenlijk alles geweldig aan is, behalve de weerwolf zelf.
De zusjes Ginger en Brigitte zijn duidelijke de emo’s van het dorpje Bailey Downs. Ze zijn door hun afwijkend gedrag, houding en uiterlijk nogal op zichzelf aangewezen, en dat vinden zij eigenlijk helemaal prima ook. Ondanks aanhoudende berichten dat honden in en rond het dorpje verdwijnen gaan zij ‘s avonds laat op stap om foto’s van zichzelf te maken als lijken. Het noodlot slaat toe als Ginger door wat lijkt op een wilde hond wordt aangevallen. Je raad het vast al, dat was geen normale hond en in de weken daarna begint Ginger ook vreemd gedrag te vertonen.
Ginger Snaps is een geweldige coming of age film met een heerlijk weerwolventintje. Katherine Isabelle en Emily Perkins spelen de zusjes Ginger en Brigitte met erg veel passie en het is dan ook geen verwondering dat beide terugkeren in het vervolg en de prequel. Beide actrices zorgen ervoor dat je naar de film blijft kijken en dat je vooral leert meeleven met Brigitte. Uiteindelijk merk je wel dat je naar een film zit te kijken met een laag budget, want 85% van de film zie je de weerwolf niet. Wanneer je de wolf wel ziet denk je wel even van: “Zo, die is lelijk!”. Helaas is dat zo, de weerwolf is gigantisch lelijk, maar tot dat moment van verschijnen heb je wel bij veel scenes op het puntje van je stoel gezeten. Deels door de uiterst bekwame regie van regisseur John Fawcett, maar ook door het spel van Perkins en Isabelle is en blijft Ginger Snaps na ruim 20 jaar een echte aanrader.