In 2016 liep ik over de Amsterdam Comic Con om verslag te doen voor KX Radio, waar ik toen werkzaam was, maar ook als liefhebber van alles wat te maken heeft met comics, film en pop culture. Ik was in mijn nopjes want aan mijn zijde had ik een hele leuke dame en het was voor het eerst dat een echte comic conventie mijn stad Amsterdam aandeed. Vrienden van mij hamerden erop een handtekening te halen van Robert Englund, oftewel Freddy Krueger uit de Nightmare on Elm Street films. Dat wilde ik ook wel maar mijn aandacht ging ook met name uit naar twee andere personen: Lance Henriksen en Margot Kidder. Die laatste persoon lag voor veel vrienden van mij minder voor de hand. Niet omdat het een vrouw was maar meer omdat zij al zo lang niets meer van betekenis had gemaakt. Zoiets interesseert mij voor geen reet want deze dame heeft anders wel een films gespeeld die o zo belangrijk zijn voor mij maar ook voor de genrefilm.

Wanneer ik aan de Canadese denk duikt bij mij gelijk de slasher Black Christmas van Bob Clark op. Black Christmas is wel echt de allereerste slasher die alle grondbeginselen in zich had die een paar jaar later het horrorgenre zou domineren. Inderdaad, nog voor John Carpenter’s Halloween. Het is trouwens niet de eerste film waarin Kidder van zich liet spreken. Al een paar jaar eerder trok zij alle aandacht in Brian De Palma’s film uit 1973, Sisters, ook een film die vaak over het hoofd wordt gezien maar net als Black Christmas meer dan de moeite waard.

Margot Kidder werd pas echt bekend als werelds meest bekende vrouwelijke journalist en als de vriendin van Christopher Reeve in Superman: The Movie uit 1978. Haar vertolking van Lois Lane werd iconisch en werd al snel de basis waar alle andere vertolkers uit moesten tappen. Kijk bijvoorbeeld naar de tekenfilm uit de jaren 90, Superman: The Animated Series. Lois Lane is bijdehand AF en nogal betweterig. Precies zoals Kidder dat in 1978 en in alle drie vervolgen speelde. Niet lang na Superman: The Movie speelde Kidder in nog zo’n andere klassieker waar niemand het nog over heeft en wat zo onterecht is: The Amityville Horror. Deze paranormale horrorfilm bezorgde Kidder veel faam en kwam hierdoor bovenaan de lijstjes van veel producenten en regisseurs te staan. Helaas voor Kidder werden de jaren 80 niet zoals was voorspeld. Ze speelde in veel films, series en kwam zo nu en dan ook weer terug in het theater maar haar rollen waren niet meer van eenzelfde niveau en ook de producties die zij koos bleken niet zulke succesnummers als eerder.
In de jaren negentig kreeg zij door alle tegenvallers een zware zenuwinzinking die breed uitgemeten werd in de pers. Want hoezo ben jij ook een gewoon mens met gevoelens? Kidder krabbelde weer op maar besloot de verwachtingen drastisch omlaag te zetten. Dat deed haar wel veel goed. Het aantal producties waar zij in speelde was behoorlijk maar het was ook waar zij veel plezier uit haalde.

Op de Amsterdam Comic Con zag ik haar dan. Veel mensen stonden in de rij voor Englund zoals wel verwacht en ook bij Ray Park, die vrijwel alleen bekend is als zijn vertolking van Darth Maul, stonden mensen in de rij. Samen met de dame waar ik mee was keken wij naar Kidder. Er waren bewonderaars aan haar tafel, gelukkig. Ze zag er geleefd uit. Het is dan ook een dame die al het een en ander heeft meegemaakt. Wij beiden keken naar haar met bewondering voor wat zij heeft gemaakt maar ergens hadden wij het ook met haar te doen. Nog altijd was ik herstellende van een financiële malaise en dacht “Die handtekening van Margot komt nog wel” en besloot het bij een handtekening van Lance Henriksen te houden. Vandaag werd duidelijk dat die handtekening er nooit meer gaat komen. Op de veel te jonge leeftijd van 69 is Margot Kidder op 13 mei 2018 overleden.