In hartje Amsterdam-Oost ligt het sfeervolle Manor hotel. Voor It’s Only a Movie schuif ik aan tafel bij regisseur Diederik van Rooijen, waarvan ik vorige week The Possession of Hannah Grace heb gezien. Een nieuwe Amerikaanse bovennatuurlijke horror film, maar met een Nederlandse regisseur achter de camera.

It’s Only a Movie: Voordat we beginnen, allereerst van harte gefeliciteerd met de film. Wat fijn om te zien dat een Nederlandse regisseur een uitstekende horror film heeft gemaakt. Als ik naar je films en series kijk, dan zie je hierin een duidelijke high-conceptlijn. Hierin wordt het verhaal in een of twee zinnen verteld. Het lijkt wel alsof we daar in Nederland niet zo goed in zijn.

Diederik van Rooijen: Volgens mij willen we dat ook niet. Het kan zijn dat daar nu verandering in komt. Als ik terugkijk naar mijn film Taped, dan was dat een echt high-concept en dat sloeg niet aan in Nederland. In Amerika is het echter mijn grootste succes en ook de reden waarom ik The Possession of Hannah Grace heb gekregen. In Amerika vinden ze het mooi dat je met weinig middelen iets kleins kan uitpakken tot iets spannends. In The Possession of Hannah Grace zetten we ook een bepaalde spanning neer, die de rest van de film niet meer weggaat. Ik hoop dat daar in Nederland ook verandering in komt.

IOAM: Het lijkt erop dat we in Nederland een nieuwe ideeën erg lastig vinden. Zou dat ook de reden zijn waarom we in Nederland zo weinig horror films hebben?

DvR: Klopt, maar dat is wel gek. Het zijn juist de nieuwe ideeën die voor een doorbraak zorgen. Als ik naar Amerika kijk, dan zijn daar zoveel remakes en deel 2-en. Ze gaan nu bijvoorbeeld The Lion King doen, dat ziet er overigens schitterend uit. Ze doen echt werkelijk alles opnieuw, maar zijn eigenlijk op zoek naar naar iets nieuws. Films als Get Out en Split zijn voorbeelden van originele ideeën, die goed ontvangen worden bij het publiek en een hit worden. Het zijn alleen ook weer de projecten die moeilijk van de grond komen, omdat studio’s ook geld willen verdienen en een film maken is net een te dure hobby om het allemaal voor jezelf te doen.

IOAM: Hoe heb jij je voorbereid op dit Amerikaanse avontuur?

DvR: Tja, iedereen denkt dat ik voor mijn carrière naar Amerika ben gegaan. Mijn vrouw en kinderen wilden eigenlijk op avontuur en dat sloot goed aan bij de dingen die liepen in Amerika. Je kunt je er bijna niet op voorbereiden. Het is allemaal heel Amerikaans met een grote studio, een Amerikaanse crew en gelukkig een aantal Nederlanders. Ik was in Nederland lekker bezig, maar kreeg ook Amerikaanse scripts van mijn management daar. Toen kwam het script van The Possession of Hannah Grace voorbij.

Als voorbereiding op de film, ben ik toch terug gegaan naar de films die mij hebben geïnspireerd. Ik keek vroeger veel horror, maar ben die films niet letterlijk terug gaan kijken. Ik put liever ideeën uit mijn geheugen. Dat is een betere hommage dan ze te jatten na het herzien van de Exorcist films.

IOAM: De beginscène van film is opgenomen in een kerk in Amsterdam. Hoe komt een grote Amerikaanse productie hier in Nederland terecht?

DvR: We hadden alles al gedraaid, maar toen de film werd getoond aan het testpubliek kwam daaruit naar voren dat men het prettig zou vinden dat er wordt verklaard hoe Hannah Grace in het mortuarium terecht komt. Vanuit het script hadden we dit niet zo gefilmd. Een gedeelte uit die scène zou terugkomen in flashbacks, om de film verrassend te houden. Uiteindelijk is ervoor gekozen om de film te openen met het exorcisme van Hannah Grace. Hiervoor moesten we de scènes wel opnieuw opnemen.

Toen de vraag kwam was ik al bezig met mijn volgende project in Letland, Heirs of the Night. De crew van The Possession of Hannah Grace was in Los Angeles. Ik was net een weekje vrij en stelde voor om de scène te draaien in Nederland. Op die manier was ik weer even in Nederland. Dat was heel leuk. In Amerika ben ik als Nederlander steeds in de minderheid, maar nu waren de rollen even omgedraaid.

De opbouw en keuzes die genomen worden bij het maken van een film is een constante strijd tussen het (test)publiek, de studio en de filmmaker. Ik ben blij met de keuze. Als kijker zit je nu direct in de film en ik kan daarna iets rustiger aan doen om de spanning op te bouwen.

IOAM: Om nog even bij die beginscène te blijven. Hierin komt ook behoorlijk was excessief geweld in voor. Was dit een bewuste keuze?

DvR: Het is grappig hoe zoiets loopt. Het is lastig met dit soort films om te bepalen hoeveel je laat zien en voor welke leeftijdsgroep de film geschikt is. We hebben geprobeerd om de film te maken voor een zo breed mogelijk publiek, maar het is uiteindelijk de claustrofobische sfeer die ervoor heeft gezorgd dat we een R-rating kregen. Toen we dat eenmaal wisten zijn we ook wat meer met de ‘gore’ gaan doen.

Het is dan nog niet eens het naakte lichaam van Hannah Grace. In het script lag het lijk nog plat op haar rug, maar met zoveel naakt kwamen we dan echt in de problemen. Ik heb haar toen in een foetus houding laten plaatsen. Op die manier bedekt ze alles, maar ziet ze er ook nog mooi en kwetsbaar uit. Je wordt gelukkig als filmmaker niet alleen aan banden gelegd door een studio, samen bedenk je creatieve oplossingen, waarmee iedereen uiteindelijk akkoord gaat.

IOAM: Ik heb gelezen dat de film geheel is opgenomen met een nieuw soort camera, de Sony α7S II. Wat is hier anders aan dan een reguliere camera?

DvR: De studio heeft mij gevraagd deze kleine handzame camera te testen. Hiermee kun je in het mortuarium, met beperkt licht toch scherpe beelden krijgen. Het was een uitdaging, maar hiermee konden we ten opzichte van een reguliere camera flink op het budget besparen en de set twee keer zo groot maken. Ik had wel als voorwaarde dat ik een aantal eigen mensen wilde meenemen en dat is gelukt. Natuurlijk had het testen zijn uitdagingen. Het apparaat is bijvoorbeeld nog niet ontwikkeld om een echte film mee te maken, maar we hebben ons gered.

IOAM: Als soort van sollicitatie heb je een korte pitch gemaakt voor de studio. Hoe heb je dat aangepakt?

DvR: Ik heb het zeker Europees aangepakt met blote borsten en een omgekeerd kruis. Dit was wel meer als een knipoog en ik wist dat de studiobazen dit wel konden waarderen. Ik heb het filmpje gemaakt om te kijken of ik het zelf leuk zou vinden om horror te draaien en de studio te overtuigen. Ik heb ervoor gekozen eigen filmpje te maken en niet een filmpje in elkaar te knutselen van andermans materiaal. Ik heb er bewust voor gekozen om niet letterlijk een scene uit het script te filmen, maar altijd er iets in te stoppen van mezelf. Ik heb geprobeerd op een creatieve manier beweging, geluid en de claustrofobische sfeer na te bootsen. Hiervoor hebben we zelfs in een echt mortuarium gefilmd.

IOAM: Actrice Kirby Johnson speelt Hannah Grace en is een echt slangenmens. Hoe vind je het om te werken met praktische effecten in plaats van CGI?

DvR: We hebben verschillende actrices gezien, maar we wilde die echtheid op de set hebben. Dit vergroot de spanning op de set en in de film. We gebruiken bijna alleen maar praktische effecten en Kirby Johnson is daar een groot onderdeel van. We hebben haar niet digitaal bewerkt. Slecht een paar dingen in de film zijn digitaal.

IOAM: Nu dat de film klaar is, hoe zit het met toekomstige projecten? Ga je de Penoza film nog regisseren?

DvR: Dat is wel de bedoeling, maar ik ben nu nog bezig met de serie Heirs of the Night. Het wordt een vampiers epos van 26 afleveringen, dat zich afspeelt rond het jaar 1900. Verschillende kinderen spelen de hoofdrol en het is uniek om met hun samen te werken. Kinderen hebben een bepaald soort enthousiasme. Volwassenen hebben dat ook, maar deze kinderen hebben echt de tijd van hun leven. De Penoza wordt een epische afsluiter. Aan die serie heb ik een groot deel van mijn leven aan gewerkt en dan is het afgelopen of misschien wel juist niet, net als The Possession of Hannah Grace.

IOAM: Bedankt voor het interview en heel veel succes met de release van The Possession van Hannah Grace.