Hans en Grietje, wie is er niet groot mee geworden? Nou, ik in ieder geval wel en als kind scheet ik echt in mijn broek voor de heks die het gemunt heeft op Hans en Grietje. Het idee dat een vrouw je gevangen houdt, volpropt met lekkers om je uiteindelijk af te slachten en op te eten vind ik nog steeds angstaanjagend. En daarom vind ik vrouwen nog steeds eng… Just kiddin’. Het enige wat ik aan Hans en Grietje over heb gehouden is dat ik een voorliefde heb voor horrorfilms met heksen. Toen ik dan ook werd gevraagd of ik naar de persvoorstelling wilde voor Gretel & Hansel kon ik natuurlijk geen nee zeggen. Toch rezen er wel enkele vragen bij mij aan de horizon. Iedereen kent het verhaal van Hans en Grietje. Hoe maak je dat spannend of verrassend voor een publiek dat het verhaal zo kan opsommen?

Plot: Het zijn barre tijden voor Hans, Gretel en hun moeder. Er is een groot voedseltekort en hoewel hun moeder haar best doet, kan ze het niet meer aan. Gretel probeert elders een baantje als hulp te zoeken, maar de huiseigenaar is meer geïnteresseerd in haar maagdelijkheid. Gretel wijst de baan af wat kwaad bloed zet bij haar moeder. In deze tijden moet je alle narigheid maar gewoon ondergaan en Gretel heeft nu een kans op overleven afgewezen. Haar moeder jaagt Gretel het huis uit en Gretel neemt Hans mee. Samen gaan zij op zoek naar een beter onderkomen. Op hun pad komen zij een vreemde tegen die hen wijst op een groep in het bos die hen wel zal opnemen. Als zij op het pad blijven dan zullen zij hen vinden. Helaas raken zij het zicht op het pad kwijt, maar er lijkt redding te komen voor de twee. In het bos staat namelijk een huisje en een vriendelijke oude vrouw nodigt hen uit om binnen te komen.

Bij het zien van de trailer van Gretel & Hansel merkte ik al dat regisseur Oz (Osgood) Perkins het verhaal op een serieuze manier zou benaderen. De cinematografie is prachtig maar rauw, bijna art-house a la The Witch. Daarmee wil ik niet zeggen dat hij daar bij heeft afgekeken. Al eerder maakte hij de horrorfilm February in 2015 met eenzelfde rauwe kijk op de wereld. Het koude kille wordt hier wat afgevlakt door de mooie oranje tinten van de bladeren, maar een rauwe en vooral griezelige wereld is het wel. Het is niet een wereld als de onze, maar er zijn ontzettend veel vergelijkingen met de onze te maken. Het lijkt op een middeleeuws Europa, maar met fantastische elementen.

Perkins laat er geen gras over groeien hoe er vroeger met vrouwen werd omgegaan. Gretel, hier gespeeld door een voortreffelijke Sophia Lillis, die wij nog wel kennen uit de nieuwe IT films, heeft eigenlijk maar weinig te zeggen als vrouw in een wereld waar overleven voorop staat. Ze kan gaan werken als bediende, maar als van haar lichaam gebruik wordt gemaakt heeft zij dat maar te accepteren.

Hoewel de cinematografie prachtig is, krijg je gedurende de film wel het gevoel dat het eigenlijk een hele kleine wereld is. Wellicht komt dat door budgettaire redenen, maar een klein budget hoeft nog niet te betekenen dat een film klein hoeft te lijken. Hier lijkt het net of zij op een paar vierkante meter hebben gefilmd, waardoor de (lijdens)weg die Gretel en Hansel afleggen klein lijkt en je minder met de twee meeleeft. Hansel is bijvoorbeeld een klein vervelend kutkind dat maar wat blij mag zijn met de keuzes van Gretel. Als het aan mij lag had ik hem al lang in het bos achtergelaten.

Omdat iedereen het verhaal van Hans en Grietje wel kent is het natuurlijk een opgave om het verhaal een draai te geven die het hedendaagse publiek bij de film houdt. Dat gebeurt helaas niet. Even lijkt het een film te worden waarin veel gruwelijkheden zullen worden vertoond en dat wordt letterlijk in sommige gevallen geïnsinueerd, maar helaas. Het lijkt alsof Perkins hier niet duidelijk een publiek voor ogen heeft. Het is een sprookje, maar meer verteld voor volwassenen. Toch lijkt het alsof hij hier niet in weet door te pakken. We zien een klein beetje, maar wat wordt vertoond is vaak in een bepaalde kleur waarbij je je ook afvraagt: “Wat ligt daar nu eigenlijk? Zijn het ingewanden?” Het zijn allemaal dingen waardoor Gretel & Hansel eigenlijk niets meer wordt dan een verhaal met veel mooie plaatjes van een bos in Ierland, maar het had zoveel meer kunnen en moeten zijn. Als liefhebber van zijn film February vind ik het dan ook een kleine teleurstelling.

Trouwens, de liefhebbers van duistere soundtracks kunnen hier hun hart ophalen. De componist met de simpele naam Rob (Maniac remake) heeft hier een voortreffelijke sound weten te creëren. Zover ik kan zien wordt de soundtrack alleen via Waxwork aangeboden en is het dus even in de buidel tasten, maar het is zeker meer dan waard.