Een fantasyfilm van de makers van Star Wars, special effects van Industrial Light and Magic en een flink budget? Yes please! Maar is de uitwerking zo goed als dat de crew doet beloven? Omdat we op het moment toch niets beters te doen hebben kijken we maar weer eens een filmpje op tv. Reclames maken niet meer zoveel uit, want tijd is er toch genoeg. Eens zien of Willow nog steeds zo goed is of slechts met een deken van nostalgie kijkbaar is.

Plot: Willow is een Nelwyn. Dit kleine volkje leeft een rustig leven tot er een Daikini kind op een vlot aanspoelt. Willow wordt uitgekozen om het kind terug te brengen naar een kruising dicht bij de Daikini’s zodat het weer bij zijn eigen volk kan opgroeien. Wat Willow nog niet weet is dat het kind door haar moeder de rivier af is gestuurd omdat de boosaardige koningin en tovenares Bavmorda alle pasgeboren meisjes ter dood heeft veroordeelt. Ze vreest dat haar opvolgster is geboren en wil de profetie over haar ondergang dwarsbomen. Willow vindt onderweg de krijger Madmartigan en twee kleine Brownie’s (kleine kwelgeesten) en gaat op pad om Bavmorda tegen te houden.

Willow is een film die ik veel heb gekeken in mijn leven. De film, geregisseerd door Ron Howard (Apollo 13, Solo: A Star Wars Story), blijft toch niet echt overeind als je door de nostalgie heen kijkt. De special effects en de production value zijn dik in orde, maar het verhaal is voorspelbaar en niets wat we nog niet eerder hebben gezien. Jammer, maar George Lucas lijkt zijn Star Wars formule naar high fantasy te hebben willen vertalen. Hierbij is hij de ziel vergeten die Willow mist.

Toch is het niet alleen maar ellende. Bij lange na niet. De mooie plaatjes en de acteerprestaties zijn prima. Val Kilmer speelt Madmartigan flink over de top en Warwick Davis is een aandoenlijke, beschermende Nelwyn. De baby gaat soms wat op de zenuwen werken maar alles bij elkaar is Willow een weinig verrassende, maar toch lekker wegkijkende avonturenfilm.