Lady in White (1988, Frank LaLoggia)
Je zou bijna vergeten dat we hier met een Halloween-film te maken hebben, zo weinig wordt Lady in White als Halloween-film gecategoriseerd. Lady in White is ook een vriendelijke film die goed drama met fantasy weet te vermengen. Echt horror wordt dit eigenlijk nooit. Het verhaal over een jongetje dat opgesloten raakt in een kast op school en daar in aaraking komt met een geest is ook niet gecentreerd op de feestdag maar vindt er simpelweg in plaats. Wat Lady in White een beetje nekt is de ambitie van de makers. De film wil van alles een beetje zijn, drama, fantasy, horror, en voelt daardoor uiteindelijk wat leeg aan. Wel is Lady in White een film die gezien mag worden, want je ziet dit type film niet vaak voorbij komen.

Trick or Treats (1982, Gary Graver)
Trick or Treats is de slechtste film in deze lijst, maar verdient een vermelding omwille van het schaamteloze jatten van Halloween van John Carpenter. Ook hier zitten we namelijk met een babysitter die wordt gestalkt door een uit het gekkenhuis ontsnapte maniak. Gooi hier wat typische Cravenesque boobytraps bij en je hebt Trick or Treats. Het is duidelijk waar Gary Graver de mosterd vandaan haalt. Het is grappig om een ongeïnspireerde David Carradine verder in een kleine rol te zien, maar echt hoogstaand wordt deze ultra low-budget quasi horrorfilm, want echte horror zie je amper, nooit. Enkel het jochie met zijn ‘practical jokes’ is best lachen.

The Midnight Hour (1985, Jack Bender)
De leukste van dit rijtje is zonder twijfel The Midnight Hour van Jack Bender (Child’s Play 3). De film is voor video gemaakt, maar de productiewaarden liggen redelijk hoog en de cast mag er zijn met namen als Kurtwood Smith en Kevin McCarthy. Het verhaal over op Halloween uit de dood gerezen zombies en vampiers en weerwolven is genieten. Ze crashen onopvallend een feest en dit is waar de fun kan beginnen. We krijgen geweldige muziek voorgeschoteld, van Creedence Clearwater Revival tot The Smiths, en zelfs een heuse videoclip. Gotta love the 80’s! Ook Wolfman Jack als Radio-DJ is een leuke extra. Heb je met Halloween alles wel gezien? Dan is The Midnight Hour een sterke aanrader.

Jack-O (1995, Steve Latshaw)
Jack-O is een film gemaakt voor de videomarkt en dat is er aan af te zien. Het acteren is op momenten droevig en visueel doet het maar wat goedkoop aan. Maar Jack-O weet wel perfect die Halloween-sfeer te vangen. Een mythische spooklegende, een killer met een gloeiende pompoenhoofd, (erg) veel misteffecten, geen misselijke kills en gore, de film heeft eigenlijk alles wat je zou verlangen van een Halloween-film. Het is alleen jammer dat de mogelijkheden er niet echt waren om dit groter te maken dan het uiteindelijk is geworden. Desalniettemin zou ik Jack-O moeiteloos aanraden in deze periode.

Halloween Night (1990, Jag Mundhra)
The Midnight Hour kent een heuse videoclip, Halloween Night heeft dat ook. Ditmaal geen pop, maar rock, dus haal die strakke leren broeken en hesjes maar uit de kast en geniet van dit soort compleet willekeurige toevoegingen die je zoveel had in de 80’s. Denk aan films als Night TRain to Terror of Dead Kids. Verder is Halloween Night wel wat slechter dan bovengenoemde film. Het acteerwerk is niet goed, het ziet er allemaal wat goedkoop uit en de plot had wel wat enger gemogen, aangezien we met een satanistische opa te maken hebben die smult van inteelt. Hack-O-Lantern, zoals de film ook wel bekend staat, is aardig om eens gezien te hebben, zeker als je houdt van al het fouts dat de jaren 80 te bieden hebben.