1977-1982 is duidelijk de beste periode van Lucio Fulci geweest. Met titels als Zombi 2, The Beyond, The New York Ripper en City of the Living Dead heeft hij zich gevestigd tussen de beste horror regisseurs uit Italië. Ik durf zelfs te zeggen dat ik Fulci, met zijn uitzinnige aanpak van filmmaken, de meest spannende regisseur vind die Italië ooit heeft voortgebracht. Aenigma stamt uit een periode waar Fulci zijn beste tijd heeft gehad en dat is te merken.

Aenigma is een soort van mix tussen de klassieke Amerikaanse slasher en films met een bovennatuurlijk thema. Eigenlijk een soort van crossover tussen Halloween en Carrie. We volgen een aantal tienermeiden, die vooral erg jong en fris in het leven staan. Foute boel in een dergelijke film. Helemaal als een grote groep een Sissy Spacek-achtig meisje tot een coma aan toe vernedert. De rapen zijn nu gaar en Fulci kennende kunnen we ons opmaken voor een flinke portie ongegeneerde gore.

Helaas is dat hier een verkeerde verwachting. Het enige aspect wat je bijblijft na het zien van Aenigma is samen te vatten in een woord: blauw. Ik weet niet wat Fulci in gedachte had, maar het gebruik van de kleur blauw is buitenproportioneel en een complete breuk met zijn eerdere werk. In The New York Ripper zie je in bepaalde scènes nog wat Bava’esque elementen terugkomen, die bescheiden, maar fijn worden toegepast. In Aenigma is het verre van bescheiden. En de gore? Tsjah, die is amper aanwezig, terwijl er genoeg scènes zijn die erom vragen.

Aenigma kent heus wel wat positieve punten. Zo is een bepaalde scène in een museum bijzonder stijlvol, de slakkenscène leuk bedacht en is het popnummer dat tijdens de credits is te horen echt enorme 80’s camp (hieronder te beluisteren), maar in vergelijking met Fulci’s betere werk is Aenigma te verwaarlozen. Had hier meer gore in gezeten dan had de film moeiteloos een extra punt gekregen, maar de conclusie is dat Lucio Fulci’s Aenigma tekort schiet op een stel cruciale elementen.