Films die een ode brengen aan grootheden binnen het genre. Zo kennen we natuurlijk materiaal van Brian De Palma dat een grote knipoog is naar het werk van Alfred Hitchcock, maar ook op kleine schaal zien we veel regisseurs die de moeite nemen om genre bepalende films of regisseurs in de schijnwerpers te zetten. Mark Herriers Popcorn uit 1991 is het bewijs van een kleine film die een ode brengt aan een groot figuur.

The Tingler, House on Haunted Hill, 13 Ghosts, allemaal films die door middel van gimmicks de aandacht van het publiek moesten trekken. Regisseur William Castle maakte tijdens vertoningen van The Tingler bijvoorbeeld gebruik van stoeltjes die op een strak geregisseerd moment een kleine stroomstoot te verwerken kregen, dit tot grote ontsteltenis van de ’thrill seeker’. Ook het vliegende ‘glow in the dark’ skelet door de filmzaal tijdens vertoningen van House on Haunted Hill joeg mensen de stuipen op het lijf, maar het werkte. Castle’s films waren vaak een belevenis waar je bij moest zijn.

Popcorn gaat over een groep studenten die een horrormarathon organiseert waarin de hele nacht B-films worden vertoond die net als Castle’s films gebruik maken van gimmicks. Tijdens de organisatie wordt er een verloren gewaande hypnotiserende horrorfilm ontdekt, waarvan de maker snode plannen heeft met de groep. Dit weerhoudt de studenten er echter niet van de film te vertonen voor een gevulde zaal. Een erg leuk uitgangspunt dat voor de kenner vele herkenbare elementen kent. Een horrorfilm die zich afspeelt binnen in een filmtheater? Dit hebben we al eerder gezien in Lamberto Bava’s Dèmoni. Een verloren gewaande hypnotiserende horrorfilm? Cigarette Burns van John Carpenter is het eerste wat te binnen schiet. Laatstgenoemde film is verder irrelevant, want vele jaren later uitgekomen, maar toch leuk dat Popcorn uiteindelijk een kleine mix van genrefilms is.

Dan de film zelf. Popcorn komt dan wel uit 1991, maar dit is 80’s all over. Van score tot outfits, Popcorn straalt die heerlijke sfeer uit die de jaren 80 zo kenmerkend maken. Vooral in het eerste deel komt dit erg goed tot zijn recht. Het uitgangspunt is veelbelovend, de setting magistraal en de opbouw ijzersterk. Zodra de lichten uitgaan en de films beginnen te rollen is het ook nog eens puur genieten van de zeer vermakelijke stukjes film die het luidruchtige publiek tentoongesteld worden, geheel in William Castle stijl. Stukjes film die speciaal voor Popcorn zijn opgenomen in karakteristieke zwart/witte B-film sfeer en waarin de vader van Crispin Glover in een van de segmenten een erg leuk bijrolletje heeft.

Het is vaak een gegeven dat de luchtige opbouw van dergelijke genrefilms veel vermakelijker is dan de verplichte conclusie. We krijgen immers alle tijd om de sfeer e.d. tot ons te nemen. Maar dan maakt Popcorn de funeste fout de conclusie veel te vroeg in te zetten. Zo vroeg dat de vele achtervolgingen en openbaringen op een gegeven moment een zware sleur beginnen te worden en we gaan hopen op een snelle afronding. Dit is nefast voor de beleving van een luchtig filmpje, dat Popcorn gewoon is. Jammer dat de plot zo de overhand moet nemen. De ervaring wordt hierdoor langzaamaan het verplicht afwerken van plotgerelateerde zaken en dat is niet waar je op basis van de eerste helft op zit te wachten. Een behoorlijke domper, want Herrier had de middelen hier een ware classic in het genre van te maken. Desalniettemin is dit vergeten werkje aan te raden aan de liefhebber van jaren 80 campy horror.