Dat de Ghostbusters franchise ruim 30 jaar na de eerste film uit 1984 een enorm geliefde franchise is werd wel duidelijk toen in 2016 de reboot uitkwam. Zonder twijfel is die film een van de meest besproken en bekritiseerde films van de afgelopen 10 jaar. Nu, 5 jaar later, kunnen we zonder emotie de balans opmaken en toch wel concluderen dat die film heeft gefaald. Ten eerste aan de box office. De film koste maar liefst 144 miljoen dollar en bracht wereldwijd 299 miljoen op. Dat lijkt op winst, maar de marketingkosten moeten daar nog van af. Toch een slordige 100 miljoen, wordt geschat.

Hoewel de meeste critici best positief waren over de film, bleek dat bij het publiek niet zo te zijn. Nu moet daar wel een kanttekening bij worden gezet. Op internet was al voor de film uitkwam een grote groep mensen van mening dat de film niet kon slagen toen duidelijk werd dat het het zou gaan om een reboot en niet om een derde deel met de originele cast. Daarnaast was er ook een groep die niet wílde dat de film zou slagen. Deels om dezelfde redenen als de eerste groep, maar ook omdat de cast dit keer vrouwelijk zou zijn. Dat kunnen we niet ontkennen. Dat binnen 5 jaar gewoon weer een film uit wordt gebracht laat wel zien dat Sony ballen heeft. Nu is dat niet voor het eerst. Eerder deden ze dat al met de Spider-Man films en dat heeft hen geen windeieren gelegd.

Plot: de rekeningen stapelen zich op voor Callie. Zo erg zelfs dat ze de huur niet meer kunnen betalen en met haar kinderen Trevor en Phoebe op zoek moeten naar een nieuw onderkomen. Er is wel een lichtpuntje. Soort van dan. De relatie tussen Callie en haar man is nooit meer goed gekomen nadat deze doordraaide in waanideeën en haar verliet op jonge leeftijd. Onlangs is hij komen te overlijden en laat haar een huis na op het platteland in Oklahoma. Geen van de drie hebben daar echt zin in, maar ze moeten wel. Wanneer ze het huis betrekken merken zij dat er wel hele vreemde dingen gebeuren om en rond het huis en vinden zij apparatuur die verdomd veel lijkt op wat een groep kerels gebruikte meer dan 30 jaar geleden om in New York op spoken te jagen…

Ik vraag mij af of Ghostbusters: Afterlife net zoveel stof zal doen opwaaien als de film uit 2016. In ieder geval kan ik de critici van toen, de fans van het eerste uur en ook de nieuwsgierigen onder ons gerust stellen: HET IS GELUKT! Ghostbusters: Afterlife onder leiding van Jason Reitman, zoon van Ivan Reitman; de regisseur van de film uit 1984 en het vervolg uit 1989, is een zeer geslaagde film geworden die zowel de oude als de nieuwe films met elkaar weet te verbinden. Onder andere door een juiste hoeveelheid fan service maar niet vergeet ook nieuw publiek iets te geven dat hen zal bekoren. De film heeft het allemaal. Een sfeer die soms proeft als een ouderwetse avonturenfilm uit de jaren 80. Ik denk dat als de film toen was uitgebracht wij nu van een klassieker zouden spreken. Dat klinkt overdreven, maar ik ben bloedserieus.

Hoewel wij alleen een volwassen cast voorgeschoteld hebben gekregen bij voorgaande films, bij Ghostbusters: Afterlife ligt de focus op tieners. Is dat erg? Nou, nee. Hoewel ik bij de eerste trailer en de casting van Finn Wolfhard een vermoeden kreeg dat de film een Stranger Things sausje zou krijgen is dat toch echt niet het geval. Ik had dat niet erg gevonden, ik ben dol op Stranger Things, maar Afterlife ligt echt in de lijn van de voorgaande films.

Props voor de casting trouwens en dan met name voor de keuze van Mckenna Grace als Phoebe. Als iemand de eerste twee films goed heeft bekeken dan is zij het wel. Zoals veel mensen met internet, iedereen dus, al een beetje had geraden, zij is kleindochter van iemand uit de eerste films en het is bijna eng hoeveel overeenkomsten er zijn qua opmerkingen en gedrag. Wanneer zij uiteindelijk ook de proton pack oppakt… kippenvel gewoon. Bij het zien van dat moment voelde ik gewoon, ik denk dat het juiste woord ’trots’ is. Alsof je ziet dat een van je kinderen ook jouw hobby oppakt of de muziek die jij leuk vindt begint te draaien. Ik heb helemaal geen kinderen, en misschien is het wel allemaal emotioneel gelul wat ik hier zeg, maar ik denk dat ik er wel dicht bij in de buurt kom. Over emotie gesproken. Fans van het eerste uur: neem je zakdoek mee. Je ziet het gebeuren al van mijlenver aankomen, maar toen het eenmaal gebeurde… Ik zag de film bij een speciale voorvertoning in Tuschinski in Amsterdam en naast mij zat een grote kerel te snikken. En ik deed met hem mee.

Is Ghostbusters: Afterlife dan een perfecte film? Nee, dat nou ook weer niet. Er zijn enkele momenten dat de film even wat vaart verliest en hoewel de meeste humor geslaagd is, zijn er ook momenten dat die helemaal dood slaat. Die momenten zijn er gelukkig weinig, maar het voelt toch een beetje jammer. Daarnaast heb ik iets anders waar ik enige kritiek op heb en dat is de setting. Ik weet dat ik nu in een oude val van mezelf trap. Jaren ageerde ik tegen het feit dat zoveel films zich alleen in New York afspeelden en vond dat het ook wel eens in een andere stad of gebied zulke avonturen zich mochten voordoen. Maar Oklahoma.. Dat is gewoon een dor droog landschap waarbij ik mij alleen maar kan afvragen waarom er toch nog mensen wonen. Gelukkig vragen zij in de film zich dat ook af en sta ik dus niet helemaal in mijn eentje.

Of Ghostbusters: Afterlife een vervolg gaat krijgen hangt natuurlijk helemaal af hoe deze het gaat doen in de bioscoop en op streaming, maar mocht het zo zijn: helemaal top. Zo niet: ook top. Het is tenslotte ook een mooie afsluiter. Maar als ze het wel doen, dan toch maar weer ouderwets New York?