Er is heel veel geschreven over verfilmingen van Frank Herberts onverfilmbaar genoemde boek Dune. David Lynch heeft een poging gewaagd in 1984, maar die film is helaas volledig geflopt. Ook wil de regisseur er zelf niets meer van weten. Jammer, want blijkbaar zou er ergens veel materiaal van moeten liggen wat de film veel langer en trouwer tot het boek zou moeten maken. Alejandro Jodorowsky heeft ook ooit een poging gewaagd maar die verfilming is nooit van de grond gekomen. Daar is zelfs een hele documentaire op gebaseerd, Jodorowsky’s Dune. Jaren is gespeculeerd wie een nieuwe kans zou moeten krijgen het boek te verfilmen. Dat is Denis Villeneuve geworden en dat was eigenlijk wel een uitkomst waar velen vrede mee hadden. Villeneuve heeft namelijk al getoond geen ‘run off the mill’ regisseur te zijn. Hoge verwachtingen dus.

Plot: Het mythische en emotioneel geladen heldenepos ‘Dune’ vertelt het verhaal van Paul Atreides, een briljante en begaafde jongeman met een grootse lotsbestemming, die naar de gevaarlijkste planeet in het universum moet reizen om de toekomst van zijn familie en volk veilig te stellen. Op de planeet komen kwaadwillende krachten in conflict met elkaar naar aanleiding van de exclusieve voorraad van de kostbaarste grondstof ooit (een middel om het grootste potentieel van de mensheid te ontgrendelen). Alleen degenen die hun angst weten te overwinnen, zullen overleven.

Er wordt groots uitgepakt met Dune. De film heeft 165 miljoen dollar gekost. Een groot deel hiervan is naar de sterrencast gegaan. De hoofdrol wordt neergezet door de relatief onbekende Timothée Chalamet (Interstellar, Don’t Look Up), maar de rest van de cast bestaat bijna alleen uit duurbetaalde Hollywoodsterren als Oscar Isaac, Josh Brolin, Dave Bautista en Jason Momoa. Dit komt de film toch niet helemaal ten goede. Bij Jason Momoa had ik vaak het idee naar Aquaman te kijken en ook Josh Brolin komt tegenwoordig moeilijk van zijn Thanos-stempel af. Oscar Isaac lijkt zo uit Star Wars gelopen en het is hier eigenlijk Chalamet die het beste uit de verf komt omdat hij de rol het meeste eigen heeft kunnen maken. De echte ster zou de regisseur zelf moeten zijn. Hij heeft met Arrival en Blade Runner 2049 namelijk aangetoond zulk materiaal goed aan te kunnen.

Villeneuve heeft dus aardig wat werk te verrichten om van Dune alsnog de film te maken die menigeen voor ogen heeft gehad toen zijn naam voor het eerst aan het project werd gelinkt. Dit lukt hem maar deels. Er gebeurt ontzettend veel in Dune. Veel politiek gepraat die vaak helaas doet terugdenken aan The Phantom Menace. Je zou al snel het overzicht kwijt kunnen raken terwijl het basisplot niet eens zo ingewikkeld is. Lynch probeerde het in 1984 allemaal begrijpelijk te maken door een voice-over die niet door iedereen werd geapprecieerd. Het was niet het sterkste punt aan de 80’s Dune, maar zorgde ergens wel voor een hypnotiserend sfeertje. Dat sfeertje is hier helaas ver te zoeken. Het set-design ziet er vaak indrukwekkend uit, de productie is uitmuntend, kostuums e.d. prachtig, maar Dune mist een ziel. Er is maar weinig aan de film waar ik de volgende dag nog aan moest denken.

Je ziet het wel vaker. Films waar ontzettend veel geld, mankracht, talent en geld tegenaan is gegooid, maar uiteindelijk nogal zielloos overkomen. Er is bijna niets slechts over Dune te zeggen, maar aan het einde van de rit ook niet heel veel positiefs. In Part Two zal dit helaas niet heel anders zijn. Part One had het voordeel dat de nieuwsgierigheid groot was. Villeneuve en Dune, dat moet toch wel wat opleveren. Dit gaat Part Two moeten missen. We zullen het binnenkort meemaken.