Voyage of the Rock Aliens is een van de nieuwste releases van Vinegar Syndrome. Ik waardeer het enorm dat Vinegar Syndrome ons steeds kennis laat maken met onbekende of lang vergeten films. Alleen soms gaan hun keuzes mij de pet te boven. Dat geldt zeker voor deze Voyage of the Rock Aliens, een combinatie van Grease met Star Wars en een vleugje The Texas Chainsaw Massacre. Ik heb met verwondering zitten kijken. Ik kan me niet voorstellen dat een groot publiek behoefte heeft aan een opgepoetste versie van deze film, maar dat is ook niet waarvoor Vinegar Syndrome het doet.

Plot: Aan boord van een enorm ruimteschip zoekt Robot 1359 (stem van Peter Cullen) naar de oorsprong van rock en roll in het heelal. Hij observeert verschillende planeten en komt uiteindelijk uit bij de aarde. Het is tijd om de buitenaardse bemanningsleden uit hun slaap te halen. Ze krijgen opdracht om de planeet te onderzoeken. Via een telefooncel wordt de groep geteleporteerd naar het stadje Speelburgh. De lokale sheriff (Ruth Gordon) is getuige van de landing en gaat op onderzoek uit. De aliens proberen zich te mengen tussen de bevolking van het vreemde stadje. Ze maken kennis met Dee Dee (Pia Zadora), die dolgraag wil zingen met haar vriend Frankie (Craig Scheffer) en zijn band The Pack (Jimmy & the Mustangs). Alleen ziet Frankie dat niet zitten. De aliens besluiten om met hun eigen band mee te doen aan de Heidi High Cotillion Dance and Battle of the Bands. Dee Dee krijgt de kans om haar zangtalenten te ontplooien, als de buitenaardse band aan haar vraagt om mee te doen. Tegelijkertijd ontwikkeld ze gevoelens voor de alien Absid (Tom Nolan). Ondertussen ontsnappen er uit Speelburgh Asylum for the Criminally Insane de gestoorde seriemoordenaars Chainsaw (Michael Berryman) en Breather (Wallace Merck). Alles komt samen als de Battle of the Bands op school begint, maar de situatie loopt pas compleet uit de hand als de school ook nog eens wordt aangevallen door een monster in het meer.

Voyage of the Rock Aliens zit volgepropt met allerlei genres. Dit was volgens de makers ook het idee van het oorspronkelijke script. Je moest de film zien als een gemiddelde zaterdagavond waar je al zappend naar verschillende tv programma’s zou kijken. Van aliens tot rock ’n roll en van comedy tot horror. Alsof dat niet genoeg was werd het script later nog eens bewerkt tot een musical. Op papier klinkt het leuk, maar de uitwerking is echt een stuk minder. De film is rommelig en er valt geen touw aan vast te knopen. Daarnaast is het acteerwerk benedenmaats en de humor flauw. Dat is wel jammer, want Pia Zadora ziet er schattig uit. Michael Berryman doet zijn best om net als in The Hills Have Eyes je de stuipen op het lijf te jagen en het is leuk om Peter Cullen eens te horen als iemand anders dan Optimus Prime uit Transformers. Ondanks deze pluspunten wordt het kijken er niet makkelijker op.

Het lukt regisseur James Fargo gewoon niet om van de film één geheel te maken, terwijl hij toch ervaring met comedy’s had. In 1978 maakte hij bijvoorbeeld de comedy Every Which Way But Loose (1978) met Clint Eastwood, die de rol van trucker Philo Beddoe speelt. Hij verdient een extra zakcentje als straatvechter en woont samen met moeder, broer en Orang-oetan, Clyde. Hierin speelde actrice Ruth Gordon overigens de rol van Philo Beddoe’s moeder. Ondanks dat Every Which Way But Loose nog steeds wordt gezien als een van Eastwood’s best scorende films, lukt het Fargo niet om dit succes ook maar een beetje te evenaren met Voyage of the Rock Aliens. Ik kon zelf nog wel genieten van de knipoog in de film naar een andere samenwerking met Eastwood, The Enforcer. Fargo regisseerde deze derde Dirty Harry film in 1976.

Een aangename afleiding in de film is toch wel de muziek. Niet voor niets zit de volledige clip van “When the Rain Begins To Fall” van Pia Zadora en Jermaine Jackson verwerkt in de film. Het nummer was in 1984 een monster hit in Europa haalde in Nederland zelfs de nummer 1 positie in de Top 40. Pia Zadora speelt eigenlijk een dubbelrol. Eerst in de videoclip van een planeet die wordt onderzocht door Robot 1356 en later als Dee Dee op de planeet aarde. Het nummer komt later in de film nog eens terug, maar wordt dan op een tenenkrommende manier geplaybackt door Craig ​Scheffer. De makers wilde de titel van de film nog eerst wijzigen naar When the Rain Begins To Fall, maar zagen hier uiteindelijk weer vanaf. Het nummer mag een grote hit zijn geweest, maar het heeft de film verder niet geholpen. Jimmy & the Mustangs waren verantwoordelijk voor de meeste rock en roll muziek. Voor de aliens werd de muziek verzorgd door een aantal leden van de techno/pop/rock band Rhema. Natuurlijk mag Pia Zadora ook nog een aantal liedjes zingen, maar buiten haar grote hit met Jermaine Jackson blijft er maar weinig muziek uit de film hangen.

Wat de blu-ray leuker maakt zijn de extra’s, die Vinegar Syndrome speciaal voor deze versie heeft gemaakt. Embarking on a Voyage: The Making of an Alien Dance Rock Opera is een uitgebreide making-of documentaire vol met interviews met acteurs, producers en special effects makers. Ze vertellen leuke anekdotes over het maken van de film en de samenwerking met elkaar. Ze betreuren ook dat de film nooit echt een groot publiek heeft gekend. Persoonlijk mis ik de grote namen in deze making-of. Het zou nog mooier zijn geweest als regisseur James Fargo of actrice Pia Zadora iets hadden verteld over hun herinneringen aan het maken van de film. In Where They Are Now: Reuniting the Band Rhema in the 21st Century komen de leden van de band Rhema weer bij elkaar. Ze blikken op een komische wijze terug op de film en hun carrière. Natuurlijk mag de reversible hoes niet ontbreken als extraatje.

Zoals we van Vinegar Syndrome gewend zijn is het beeld en geluid van de Blu-ray dik in orde. De film is een gloednieuwe 2K-restauratie, waarbij de 35 mm interpositief opnieuw is gescand voor een 1.85:1 presentatie. Hierdoor vallen de kleuren veel meer op. Er zit ook behoorlijk wat grain in, maar dit draagt bij aan het filmisch gevoel. De DTS-HD Master Audio-geluidsmix is goed, maar heeft soms wat moeite met de omschakeling van muziek naar een standaarddialoog. Dit zal alleen niet iedereen opvallen.

Ondanks dat er genoeg valt aan te merken op de film, wil ik geen azijnpisser zijn. Vinegar Syndrome zorgt ervoor dat een film als Voyage of the Rock Aliens opnieuw onder de aandacht wordt gebracht, ook al is dat voor een klein publiek liefhebbers. Ze hebben hun uiterste best gedaan om de film op te knappen en te voorzien van leuke extra’s en daarmee haalt deze Blu-ray toch nog net een voldoende.