Het is ontzettend grappig om te zien hoe het karakter Thor is ontwikkeld binnen de films van Marvel. Hij is echt een van de meest iconische leden van de originele Avengers, maar de eerste twee films, die echt helemaal gewijd waren aan hemzelf, waren oké tot saai en vermoeiend. Godzijdank was daar Taika Waititi in 2017 met Thor: Ragnarok die het karakter eigenlijk een softe reboot bezorgde. Er werd veel meer humor, kleur en avontuur gebracht in de verhaaltelling en dat zorgde ervoor dat Thor: Ragnarok een van de grappigste en leukste Marvel-films ooit werd en ook bijna een miljard opbracht in de bioscoop. Marvel zou wel gek zijn om die lijn niet verder door te zetten en nu is er dan ook Thor: Love and Thunder die vanaf deze donderdag in de bioscoop verschijnt.

Plot: Thor doet op diverse werelden waar hij goed in is: vechten. Daar beleeft hij plezier in, maar ergens voelt hij zich leeg. Hij hunkert terug naar de tijd dat hij samen was met Jane Foster. Jane heeft het op Aarde moeilijk. Er is bij haar kanker geconstateerd en het ziet er niet goed voor haar uit. Vanuit een onverwachte hoek wordt haar een oplossing geboden, maar zij weet heel goed dat deze maar tijdelijk is en dat zij het noodlot misschien niet kan vermijden. Ondertussen komen er ook verontrustende berichten uit het universum. Een zeker persoon vermoord alle goden en Thor weet dat als hij nu geen actie onderneemt hij misschien later het volgende slachtoffer zal worden.

Voor iemand die ondertussen een beetje vermoeid en onverschillig is geraakt voor alle Marvel superheldenfilms is Thor: Love and Thunder misschien wel het ideale medicijn. Taika Waititi gaat duidelijk verder op de lijn die hij al had uitgestippeld in Thor: Ragnarok en doet hier en daar zelfs een schepje bovenop. Er is duidelijk meer ruimte voor humor. Ik heb namelijk in tijden niet zoveel gelachen bij een Marvel persvoorstelling. Ik zal niet teveel verklappen, maar ik wil nu naar een geitenboerderij. Meer zeg ik niet. Voor de gein moet je ook eens gaan tellen hoeveel acteertalent hier een cameo maakt. De humor van Waititi moet je wel liggen. Hij wordt hier nog een stukje absurder dan dat hij al was in Ragnarok en ik kan mij goed voorstellen dat het niet voor iedereen is weggelegd. Bij vlagen kreeg ik een Monty Python-gevoel bij het kijken van de film. Iets dat mij erg blij maakt.

Ook is er meer ruimte voor emotie. In Ragnarok was daar nauwelijks spraken van, maar hier zijn er best wat emoties die loskomen. Ten eerste in de vorm van Jane Foster. Ze heeft kanker en is stervende en weet niet hoe zij hier mee moet omgaan. Via de kracht van Thor’s hamer Mjolnir weet zij ‘Mighty Thor’ te worden. Dat vertraagt het proces van haar ziekte, maar zij weet ook dondersgoed dat zij er niet aan kan ontsnappen. Wie bij het zien van de trailer de kriebels kreeg van Natalie Portman als Mighty Thor: wees gerust. Ze is leuk, als je het karakter uit de comics maar los laat. Want hoewel de comics veel meer tijd en energie daar hebben kunnen insteken, in de film is die tijd er gewoon niet. Dat kan voor de liefhebbers van de comic misschien wel wat zuur zijn, maar de gemiddelde kijker accepteert het voor wat het is.

Ten tweede is het niet alleen Jane’s ziekte die je bezighoudt, maar ook onze grote vijand in de film: Gorr. Gorr is uit op de vernietiging van alle goden en als je denkt: ‘Wat een lul!’ nou… Hij heeft eigenlijk ergens wel een punt. Gorr heeft namelijk zijn dochter verloren op een hele nare manier, ondanks het vele bidden tot zijn god. Wanneer hij daadwerkelijk in contact komt met zijn god wacht hem geen beloning zoals altijd is gepredikt. Sterker nog, deze god staat onverschillig tegenover zijn lijden en de dood van zijn dochter. Het hoort erbij. Jammer joh. Bij Gorr knapt er dan iets en eigenlijk snap ik dat maar al te goed. Je kan dan ook niet veel medelijden hebben met de goden wanneer Gorr hen een kopje kleiner maakt. Gorr wordt gespeeld door niemand minder dan Christian Bale en het is eigenlijk vreemd dat hij maar weinig in de film te zien is. Zijn karakter is interessant genoeg om te bestuderen en de film tapt ook goed uit de comic waarin Gorr ‘The God Butcher’ ten tonele verschijnt. Na afloop van de film heb je ook het gevoel alsof wij een gedeelte van zijn ontwikkeling hebben gemist. Wederom laat Marvel voor de zoveelste keer in het verschiet om de vijand voldoende tot uiting te laten komen. Het gebeurt te vaak Marvel!

Hoewel het verhaal op sommige punten gehaast voelt en soms ook wat tekort schiet draagt de humor, de actie en vooral de acteerprestaties de film. Chris Hemsworth lijkt helemaal zijn plek te hebben gevonden onder leiding van Taika Waititi. Hemsworth is namelijk niet alleen een lekker ding voor velen, maar hij is ook nog eens erg grappig. Waititi maakt hier optimaal gebruik van. Dat is wel iets dat opvalt in de films van Waititi: zoveel acteurs lijken het zo erg naar hun zin te hebben. Het spat er in Thor: Love and Thunder ook echt van het scherm. Wat ook wel grappig is: het duo Hemsworth en Portman komt in deze film voor mij voor het eerst als ‘echt’ over. Toch knap voor een film waarbij de nadruk op humor zo groot is en er al meerdere films zijn geweest waar het stel samen te zien zijn.