Nu het nieuwe deel in de Hellraiser franchise zeer binnenkort je huiskamer in streamt is er geen beter moment de gehele (ja, ook de hele slechte delen) reeks weer eens te bekijken. Na de twee toch wel klassieke eerste delen is de eer aan mij om de derde weer eens te bekijken. Het is er eentje die ik veel gezien heb in het VHS-tijdperk aangezien Hell on Earth het enige deel in de collectie van de plaatselijke videotheek was (medeleven en troostende mailtjes kunnen verzonden worden naar info@itsonlyamovie.nl). Eens zien of mijn mening in de afgelopen twintig jaar is veranderd.

Plot: In het tweede deel zien we hoe Pinhead in de ‘Pillar of Souls’ verdwijnt. In deel 3 staat deze in een schimmig galerijtje waar de losbandige nachtclubeigenaar en macabere kunst enthousiasteling J.P. Monroe (Kevin Bernhardt) deze overneemt van een vreemde man. Niet veel later staat kersverse journalist Joey Summerskill (Terry Farrell) op de spoedeisende hulp van het plaatselijke ziekenhuis tijdens een opvallend rustige nacht, tot grote ergernis van Joey die wacht op haar grote verhaal. Als haar cameraman wordt weggeroepen komt er met grote spoed een slachtoffer binnen. De man is doorboord met een flink aantal haken aan metalen kettingen. Hij is binnen gebracht door de nerveuze Terri (Paula Marshall). Op aandringen van Joey vertelt ze waar ze vandaan komen, de hippe nachtclub The Boiler Room. Als het slachtoffer op bovennatuurlijke manier aan zijn eind komt weet ze het zeker, dit is haar doorbraak als serieuze journalist. Zonder bewijs kom je echter niet ver en ze besluit op onderzoek te gaan. De eigenaar is J.P. Monroe die zijn nieuwe aanwinst midden in de kamer boven zijn nachtclub heeft staan. Al snel blijkt door een reeks toevalligheden dat Pinhead zelf gevangen zit in de pilaar en hij belooft J.P. genot en macht die zijn wildste dromen te boven gaan. Nu heeft de man vrij wilde dromen dus gaat hij akkoord met het aanbod van de demon. J.P., Terri en Joey raken verwikkeld in een bovennatuurlijke strijd tussen goed en kwaad.

Hellraiser III: Hell on Earth is geschreven door Peter Atkins die ook het script van het tweede deel voor zijn rekening nam. Peter Jackson werd gevraagd om te regisseren maar wees het af omdat hij naar eigen zeggen “visioenen had van pinhead die tegen een muur werd gesmeten waarna alle spijkers plat in zijn gezicht zaten”. Snel werd uitgeweken naar de regisseur van deel 2, Tony Randel, maar zijn visie werd te donker bevonden door de producers waarna Anthony Hickox de kans kreeg. Na Waxwork II: Lost in Time niet de eerste die in je op zou komen maar hij bleek groot fan van de eerste twee films.

Hellraiser III heeft niet dezelfde sfeer als zijn voorgangers. Het Britse sfeertje is weg en het is allemaal wat grootser opgezet. Het draait allemaal om Pinhead (een naam die in deze film het eerst wordt gebruikt). Waar de Cenobites in de eerdere delen onderdeel waren van het verhaal zijn ze hier het verhaal en dat zorgt voor wat problemen. Er zijn bepaalde regels opgezet voor de demonen en die gaan hier uit het raam. Geen Lament configuratie nodig, Cenobites worden (vrij inspiratieloos) in elkaar gekwakt en de dreiging van de legioenen van de Hel is niet erg aanwezig.

Hellraiser III werkt opzichzelfstaand wel. Het is alleen volledig anders van toon dan het begin van de franchise, iets waar de volgende delen steeds meer last van gaan hebben. Ook de bekende gezichten vallen weg. Enkel Doug Bradley als Pinhead maakt zijn rentree naast een cameo van Kirsty (Ashley Laurence). Farrell en Marshall moeten de film dragen met Bradley die een soort dubbelrol speelt en dat gaat ze aardig af met het materiaal waar ze mee moeten werken. Al met al is deel drie zeker niet de minste uit de reeks, maar de aftakeling zet al vroeg in.