Het is al weer een week geleden dat de nieuwste Hellraiser in première is gegaan op de Amerikaanse streamingdienst Hulu. Het is helaas nog steeds niet bevestigd of Hellraiser op de streamingdienst in Nederland gaat verschijnen. Ondertussen gaat It’s Only a Movie verder het (her)zien van de originele reeks. Hellraiser: Deader is een film die ik nog niet eerder heb gezien. Begin van deze eeuw was ik klaar met Hellraiser en ben gestopt met het volgen van de franchise. Een tijdje geleden ben ik in het bezit gekomen van de dvd-box ‘Hellraiser 25th Anniversary Collection’ (met de eerste 9 films). De reboot is hét moment om de schouders er nog eens een keer onder te zetten en de volledige reeks te kijken. Met Hellraiser: Deader bereiken we alleen wel weer een nieuw dieptepunt.

Plot: De eigenwijze journalist Amy Klein (Kari Wuhrer) krijgt van haar baas een videoband te zien waarop een rituele moord wordt gepleegd. Vervolgens wordt het slachtoffer weer tot leven gewekt. De sekte noemt zichzelf ‘Deaders’ en is gevestigd in Boekarest. Amy vertrekt naar Roemenië en weet de maker van de videoband op te sporen. Veel wijzer wordt ze niet want het meisje heeft zelfmoord gepleegd. Als Amy haar vindt neemt ze voor haar onderzoek wat bewijsmateriaal uit de woning, waaronder een mysterieuze puzzeldoos. Vanaf dat moment wordt ze geplaagd door verschrikkelijke visioenen uit haar verleden. Toch zet ze haar onderzoek voort en komt steeds dichter bij de leider van de sekte, Winter LeMarchand (Paul Rhys). Hij is een afstammeling van de speelgoedmaker die de puzzeldoos ooit heeft ontworpen. LeMarchand wil Amy gebruiken om puzzeldoos te openen. De poorten van de hel gaan weer open en Pinhead (Doug Bradley) met zijn Cenobites zijn terug op aarde.

Hellraiser: Deader geeft precies hetzelfde gevoel als ik had met Hellraiser: Inferno en Hellraiser: Hellseeker. Op zichzelf staande films die bitter weinig te maken hebben met het origineel. Er wordt enigszins  moeite gedaan om een flinterdun lijntje te maken met eerdere films. In Inferno was dat Kristy (Ashley Laurence) uit de originele Hellraiser (1987), Hellraiser II: Hellbound en Hellraiser III: Hell on Earth. In Deader is het de familierelatie tussen de leider van de sekte met de speelgoedmaker Phillip LeMarchand uit Hellraiser IV: Bloodline. Verder verdwijnen Pinhead en de Cenobites steeds meer naar de achtergrond en spelen ze slechts een bijrol in hun eigen film.

Ondanks alle veranderingen in de reeks en de terugnemende screen time blijft Doug Bradley een rots in de branding voor de franchise. Een compliment voor de manier waarop hij Pinhead iedere keer neerzet. Dit zijn toch wel de hoogtepunten uit de films. Gelukkig heeft Hellraiser: Deader ook weer eens gekozen voor een sterke vrouwelijke hoofdrol. Na de slechte mannelijke cast uit Inferno en Hellseeker is Kari Wuhrer een verademing als journalist met een getraumatiseerde jeugd. Ik vond het gedeelte waar onderzoek wordt gedaan naar de mysterieuze Deader sekte misschien wel het spannendste uit de film. Wanneer Amy namelijk de cult heeft gevonden zakt de film in elkaar. De verschijning van Pinhead en zijn Cenobites collega’s kan daar geen verandering in brengen.

Regisseur Rick Bota doet voor een tweede keer zijn best om iets van dit Hellraiser vervolg te maken. Hij slaagt hier deels in. De films na Hellraiser: Inferno zijn voornamelijk gemaakt om de rechten van de franchise te behouden bij Dimension Films. Dat is nooit een goed uitgangspunt om een film te maken. Gelukkig is voor Bota zijn film wel direct-to-video uitgegeven. Het komt helaas vaak genoeg voor dat een film wordt gemaakt zonder ooit te worden uitgegeven om wat voor reden dan ook. Voorbeelden genoeg hiervan, zoals The Fantastic Four (1994) en de onlangs gecancelde Batgirl van het regisseursduo Adil El Arbi en Bilall Fallah.

We naderen langzaam het einde van de originele Hellraiser franchise en dat is maar goed ook. Vanaf deel IV neemt de kwaliteit van de serie alleen maar af. Toch blijft het leuk om deze geforceerde vervolgen chronologisch te kijken, maar dan wel met een nostalgisch oog. Het is goed om bij iedere film de verwachtingen flink naar beneden schroef, dan komt de klap niet zo hard aan. Mijn hoop is gevestigd op de reboot, maar daarover later meer.