Het is vandaag Thanksgiving! Daar doen wij in Nederland natuurlijk geen fuck mee en dat is helemaal prima. Maar ik vind het een mooie gelegenheid om een recensie te plaatsen van een slasher uit de jaren 80 die ik werkelijk hilarisch vind. De film heeft meerdere titels gehad in het verleden zoals het mysterieuze Nightmare at Shadow Woods of het supersimpele Slasher. Tegenwoordig kennen wij deze bloederige, maar hilarische slasher onder een andere titel: Blood Rage.

Plot: De eeneiige tweeling Todd en Terry zijn samen met hun moeder Maddy in een drive-in bioscoop. De twee sneaken er vandoor wanneer hun moeder gaat zitten zoenen met een voor hun onbekende kerel. Terwijl de twee tussen de auto’s door spelen zien zij ook een auto waarin een jong stel het nogal warm van elkaar krijgt. Dat bevalt Terry helemaal niet en grijpt een bijl uit een daarnaast geparkeerde pick-up truck en vermoordt beide tortelduifjes. Daarna smeert hij bloed op het gezicht van zijn broertje Todd, die in shock naast hem staat, en duwt hem het moordwapen in zijn hand. Wanneer omstanders en hun moeder afkomen op het geschreeuw zegt Terry dat Todd de twee heeft vermoord. Tien jaar later bezoekt Maddy de psychiatrische instelling waar Todd is opgenomen. Het is Thanksgiving en ze heeft wat lekkers voor Todd meegenomen. Eenmaal daar krijgt zij van Todd’s behandelaar te horen dat Todd eindelijk zijn mond heeft durven open te trekken en haar heeft verteld dat niet hij, maar Terry de dader is, maar zij weigert het te geloven. Eenmaal thuis maakt Maddy samen met Terry alles gereed voor een fijn Thanksgiving diner met vrienden als de telefoon gaat. Todd blijkt te zijn ontsnapt en alles wijst er op dat hij op weg is naar huis…

Als liefhebber van slashers uit de jaren 80 heb ik soms wel eens de neiging om deze films te verdedigen, terwijl de critici soms gewoon gelijk hebben. Zeker in die eerste helft van de jaren 80 kwamen bijzonder veel slashers uit die niet meer waren dan een kopie van de betere films uit het subgenre, zoals Halloween en Friday the 13th . Zeker in die eerste jaren kon het bioscooppubliek er niet genoeg van krijgen. Werd een stel rondborstige tieners belaagd door een gemaskerde kerel met een groot keukenmes en vloeide daar genoeg bloed bij? Dan was dat voor veel liefhebbers meer dan voldoende. In die tijd is ook Blood Rage opgenomen. In 1983 om precies te zijn. De film werd echter pas later in 1987 uitgebracht. Waarom? Geen idee. Daar is nergens wat over te vinden. In 1987 was de slasher-rage al grotendeels voorbij en was de kritiek op het subgenre, door ouders, opvoeders en vanuit de politiek, behoorlijk toegenomen. Vanwege die kritiek is de film uiteindelijk wel uitgebracht, maar met veel gore eruit geknipt en onder de titel Nightmare at Shadow Woods waardoor zelfs een bescheiden succes uit bleef. Het zou uiteindelijk tot 2015 duren voordat de film de waardering kreeg die het naar mijns inziens verdient. Het Britse Arrow Films had de film opgezocht en een gloednieuwe scan van laten maken voor een Blu-ray uitgave. Dat de film een Blu-ray editie verdient is voor mij wel duidelijk, maar dat wil niet zeggen dat de film echt goed is. Het verhaal van Blood Rage heeft niet veel unieks. Het hele ‘een goede en een slechte helft van een tweeling’ gaat, in film, in ieder geval al terug naar de jaren 40 van de vorige eeuw en is ook vaal veel beter uitgewerkt. Het acteren van de personages heeft een hoog soapgehalte en zo lijken ook veel van de sets al eerder te hebben gefungeerd als decor in een klucht.

En toch is Blood Rage wel heel erg vermakelijk. Juist door het houterige acteerwerk, juist door die afschuwelijke decors die van een amateur toneelvereniging lijken te komen. Soms zal je wel denken dat de makers expres iedereen zo laten acteren en de domste dingen laten zeggen en doen. Want juist omdat alles zo belachelijk slecht is, is er ook veel te lachen. Wanneer Todd zijn behandelaar van het psychiatrisch instituut terugvindt in een bos, waar zij eerder in stukken is gehakt door zijn tweelingbroer Terry, valt hij huilend op zijn knieën en probeert de lichaamsdelen bij elkaar te leggen. Wat denk je in hemelsnaam te doen kerel? Ze ligt in stukken en komt echt niet ineens weer tot leven! Daarnaast is het acteren van Mark Soper, die hier zowel Todd als Terry speelt, ergens wel effectief. Hoewel het niveau nergens Onderweg naar Morgen overstijgt, lijken beide broers wel echt andere personages te zijn. Dat dat met overacting tot stand moet komen nemen wij maar even voor lief. Het werkt. Het is alsnog niet goed, maar wel erg lachen.

Wat Blood Rage echt veel horrorliefhebbers zal plezieren is natuurlijk de gore, behoorlijk wat gore. In de niet gekuiste versie, die van Arrow Films dus, komt de liefhebber van bloed en brute moordscènes echt aan zijn trekken. Vooral in de tweede helft van de film moet er elke zoveel minuten iemand sneuvelen. De tafel voor het Thanksgiving -diner was immers gedekt voor meerdere personen en zo ook dus meer slachtoffers waar op ingehakt kan worden.

Blood Rage mag misschien niet tot de beste slashers van de jaren 80 behoren, maar wanneer je samen met vrienden bent en iets wil opzetten voor bloederige effecten en slachtoffers waar je toch niets om hoef te geven, dan is dit een film die je gerust in de Blu-ray speler mag gooien.