Je ontkomt er gewoon niet aan: kerstfilms. Al wil je er niets mee te maken hebben, je kan niet om ze heen op bijvoorbeeld de streamingsdiensten. Netflix, Prime Video, Disney +, ze hebben allemaal hun kerstfilms op de homepagina staan. HBO Max doet daar natuurlijk ook aan mee en wel met bijvoorbeeld 8-Bit Christmas. De titel wekt natuurlijk al snel interesse als je opgegroeid bent met 8-Bit games en de plot lijkt op papier leuk. Maar zoals wel vaker met haastig uitgebrachte kerstfilms, ze zuigen meestal.

Plot: Gedurende het einde van de jaren 80 woont de tienjarige Jake in een buitenwijk van Chicago. Voor kerst wil Jake niets liever dan de allernieuwste Nintendo en maakt daar zijn hoogste prioriteit van. Hij zal echter recht tegenover zijn vrienden komen te staan in een avontuur om deze spelcomputer te pakken te krijgen.

Het verhaal heeft veel overeenkomsten met een andere kerstfilm: Jingle All The Way. Ook daar gaat het om de queeste een bepaald gewild item in handen te krijgen. De belevingswereld hier is echter niet die van een vader op zoek naar het perfecte cadeau voor zijn zoon, nee, hier gaat het om een kind dat koste wat kost een Nintendo console in handen wil krijgen voor kerst. Een wens die ik mij als veertiger heel snel kon inleven. Ik weet nog hoe het was destijds en hoe magisch dat apparaat voor velen van ons was.

Michael Dowse weet echt heel goed dat gevoel van weleer naar boven te brengen. De kinderen spelen allemaal zeer enthousiast en zijn uitstekend gecast. We krijgen een hoop referenties over ons heen uit de jaren 80 en ze voelen authentiek aan. Hoe vaak gaat het daar al niet mis bij dit soort films. Dat gemaakte nostalgische sentiment met heel veel oppervlakkige referenties. Nee, Dowse lijkt het zelf allemaal mee te hebben gemaakt want hij weet knap over te brengen hoe bijvoorbeeld de Powerglove al heel snel van ultiem hebbedingetje naar nutteloze en niet werkende accessoire ging.

8-Bit Christmas voelt in het begin wellicht nog wat tv-serie achtig aan, wat voornamelijk met de casting van Neil Patrick Harris te maken heeft, maar groeit al snel uit naar een film die ver boven verwachting leuk bleek te zijn. Aan het einde wordt het allemaal wat zoetsappig, maar dat neem ik voor lief na anderhalf uur echt genoten te hebben.