Winnie the Pooh, wie is er niet groot mee geworden? De honing liefhebbende beer is nog altijd een van de bekendste gezichten uit de Walt Disney stal en zal dat ook wel zo blijven. Toch gaat er geknaagd worden aan het beeld dat wij hebben van ’s wereld bekendste beer. In 2022 zijn namelijk de rechten komen te vervallen en mogen anderen ook films maken met dit personage. Als het maar niet teveel op de creatie van Disney zelf lijkt. Nou, wat dat betreft hoeft Disney niets te vrezen van Winnie the Pooh: Blood and Honey, want Pooh Bear is hier geen lieve beer die graag op avontuur gaat. In de verste verte niet..

Plot: Nadat Christoffer, bij ons toch vooral bekend als Janneman, Robinson vertrekt uit het Honderd Bunderbos om te gaan studeren heeft dat gevolgen voor Winnie the Pooh en zijn vriendjes. Janneman Robinson was namelijk al die jaren diegene die hen eten kwam brengen, maar nu hij er niet meer is beginnen zij te verhongeren. Winnie en zijn vriendjes veranderen daardoor. Het is overleven en daarbij nemen zij drastische maatregelen.. Jaren later komt Christoffer Robinson terug naar het bos om zijn vrouw voor te stellen aan zijn jeugdvriendjes. Hij merkt als snel dat het goed fout is gegaan sinds zijn vertrek en dat Winnie en Piglet (Knorretje) uit zijn op wraak.

Ik zal er niet omheen draaien, Winnie the Pooh: Blood and Honey is niet meer dan een goedkope slasher die het voornamelijk moet hebben van een gimmick. Die gimmick is natuurlijk dat we een personage zien waar menig persoon mee is opgegroeid en we altijd hebben gezien als een van de liefste personages ooit, maar hier op brute wijze een einde maakt aan menig personage. Dat gegeven is natuurlijk helemaal prima. Persoonlijk geniet ik elk jaar weer met Kerst van films met een moordende Kerstman en beschouw ik Sint uit 2010 de laatste goede film van Dick Maas. Dat die films er zijn doet mij niet anders kijken naar de personages waar zij oorspronkelijk op zijn gebaseerd en ook wat betreft kan deze Winnie the Pooh-film prima bestaan naast onze lieve Pooh Bear. Wel had ik graag gezien dat de makers wel iets meer hun best hadden gedaan met Winnie the Pooh: Blood and Honey, want och… dit is zo’n film die je één keer kijkt en daarna nooit meer.

De film begint best goed met een door een stukje achtergrondverhaal te laten zien door middel van animatie. Het zet al gelijk een lekkere sfeer neer die smaakt naar meer. Helaas duurt die sequentie maar enkele minuten en vervallen we daarna gelijk in een low budget horrorfilm waarbij je elementen proeft waar meer in had gezeten, maar de regisseur Rhys Frake-Waterfield heeft niet de kwaliteiten om echt creatief uit de hoek te komen. Winnie the Pooh en Piglet zijn hier niet meer dan twee uit de kluiten gewassen kerels met maskers op die achter een stel generieke studentes aan gaan. Meer dan dat is deze film niet. Zelf ben ik een groot fan van jaren 80 slashers die ook met een laag budget zijn gemaakt en ook niet bijster veel verhaal hebben. Die kijk je voornamelijk vanwege de creatieve kills en hier en daar een ontblote tiet, maar wat veel van die films wel goed deden was de killer iets van een karaktereigenschap geven die het personage enigszins uniek maken. Bij Winnie the Pooh: Blood and Honey gebeurt dat gewoon niet. Hier zijn het gewoon twee potige kerels met maskers op en meer niet.

De grootste zonde is toch wel dat Winnie the Pooh: Blood and Honey zo serieus wordt gebracht. Dan heb je een gimmick in handen en dan breng je het zonder ook maar een grap of een knipoog. Zo zonde. Dat je een laag budget heb is een ding, maar er is gewoon qua schrijven een gebrek aan creativiteit dat je ziet en voelt gedurende de gehele film.

Nu moet de film een begin zijn van een heel universum waarin ook Bambi en Peter Pan moeten voorkomen. Dat is allemaal leuk en aardig, maar alsjeblieft, neem een andere schrijver aan. Je kan meer met het materiaal waar je over beschikt.