Mexico is een land met een rijkere filmgeschiedenis dan je in eerste instantie zou denken. Neem alleen al de films van Guillermo Del Toro of Alejandro Jodorowsky, twee van ’s werelds meest gerenommeerde regisseurs. Maar ook klassiekers als The Exterminating Angel en Amores Perros mogen niet ontbreken. Maar ook uit Mexico komt een hoop sleaze en Vinegar Syndrome weet die natuurlijk weer te vinden. We hebben het in dit geval over The Infernal Rapist, een film met een serie-verkrachter als held..

Plot: Nadat seriemoordenaar- en verkrachter ‘El Gato’ geëxecuteerd wordt, zorgt één van de discipelen van de Duivel ervoor dat hij weer tot leven wordt gewekt. Eén voorwaarde: hij moet blijven verkrachten en moorden.

Met zo’n verknipte plot is onze interesse gewekt. Hoe ga je hier 90 minuten mee vullen. Nou, met elke 10 minuten een verkrachtingsscène van onze antiheld. De Japans/Mexicaanse Noé Murayama vergrijpt zich aan elke vrouw die op zijn pad komt. En in een enkel geval zelfs aan een man. Allemaal shocking op papier, al valt het in de praktijk eigenlijk allemaal best mee. De verkrachtingsscènes worden dermate saai en repetitief in beeld gebracht dat ze amper indruk maken.

Het is best bizar dat je met een dergelijk verhaal al snel met een saaie film te maken hebt. Het meeste plezier wordt gehaald uit bepaalde retro effecten van de demon die ‘El Gato’ in haar greep heeft. De laser effecten uit haar ogen zijn hilarisch en ook slaat de make-up werkelijk nergens op. Ik betrapte mezelf erop dat ik op de helft van de speeltijd al andere dingen aan het doen was. De verveling sloeg in en dat is echt geen goed teken bij een film als deze.