Wat doet een film uit 2022 nu bij het label Vinegar Syndrome? Het homevideo-distributiebedrijf staat bekend om het beschermen, restaureren en behouden van voornamelijk oudere genrefilms. De laatste tijd wordt hun catalogus steeds meer uitgebreid met moderne films, maar zo’n recente film heb ik volgens mij nog niet eerder gezien. Sick of Myself (oorspronkelijke titel: Syk pike) zou niet de eerste keuze zijn van de It’s Only a Movie redactie. Vooral omdat de film wordt neergezet als een arthouse film. Ik ben blij dat Vinegar Syndrome ons heeft overtuigd om het glimmende schijfje toch een kans te geven. Ik begrijp waarom de Noorse film wordt gezien als arthouse, maar de genreliefhebber kan zijn hart ophalen bij een stuk onvervalste bodyhorror.

Plot: Millennials Signe (Kristine Kujath Thorp) en Thomas (Eirik Sæther) zijn verliefd op elkaar, maar in hun relatie heerst ook een bepaalde concurrentie. Steeds probeert het koppel elkaar te overtreffen. Signe is barista in een restaurant en Thomas doet zich voor als kunstenaar. Hij bouwt sculpturen van gestolen meubels en heeft daarmee succes. Als hij wordt gevraagd voor een interview van een bekend kunsttijdschrift is Signe stik jaloers. Niemand lijkt meer aandacht voor haar te hebben en daar gaat ze verandering in brengen. Tijdens een feestje doet Signe alsof ze een notenallergie heeft en veroorzaakt een drama als ze iets met noten heeft gegeten. Plotseling staat ze in het middelpunt en geniet hier met volle teugen van. De ziekelijke vraag naar aandacht gaat verder als ze online illegale medicijnen bestelt uit Rusland. Hierdoor krijgt Signe een onverklaarbare huidziekte die steeds erger wordt. Het werpt wel zijn vruchten af, want iedereen is bezorgd om de gezondheid van Signe. Het is helemaal fantastisch als de Noorse media haar gevecht met de mysterieuze huidziekte volop in het nieuws brengt. Ondertussen gaat krijgt Signe steeds meer last van alle bijwerkingen. Wat is nu belangrijker, alle aandacht of haar gezondheid?

Scandinavië staat niet alleen bekend om zijn spannende televisieseries waarin moord en doodslag centraal staan, ook in de bioscoop doen de Noorse films het de laatste tijd goed. Toch lukt het niet om bij dit soort films te ontsnappen uit het filmhuiscircuit. Hiermee krijgen deze films toch niet de aandacht die ze eigenlijk verdienen. Ik heb persoonlijk genoten van films als Druk (Another Round, 2020) en Retfærdighedens ryttere (Riders of Justice, 2020). Toevallig beide met het grootste exportproduct uit Denemarken (op gebied van acteren), Mads Mikkelsen. Een echte grote release hebben deze films niet gekregen, terwijl Riders of Justice een van de betere wraak/vigilante films is die ik in jaren heb gezien. Een wat groter succes was Verdens verste menneske (Worst Person in the World, 2021) een romantische en duistere komedie van regisseur Joachim Trier. In datzelfde straatje past ook Sick of Myself. Ik wilde de film heel graag zien op het grote scherm, maar dat is uiteindelijk niet gelukt. Gelukkig was daar de release van Vinegar Syndrome.

Het genre body-horror bestaat al heel lang. Wil je hier meer over weten, dan raad ik je aan om in ieder geval ‘Abject Bodies in Transgressive Arthouse Cinema’ te kijken. Dit is een van de extra’s op het schijfje. Het is een essay van Samm Deighan over het gebruik van het lichaam in films. Body-horror hofleverancier mag hier natuurlijk niet ontbreken met titels als Videodrome (1983), eXistenZ (1999) en het recente Crimes of the Future (2022). Door drama en andere actuele thema’s uit onze samenleving te combineren met body-horror zoekt Sick of Myself de grens op tussen filmhuis en genrefilm. Andere recente voorbeelden hiervan zijn bijvoorbeeld Grave (Raw, 2016), Swallow (2019) en het bizarre Titane (2021).

Met Sick of Myself levert regisseur Kristoffer Borgli een uitstekende debuutfilm af. Een anti-romcom met zwarte humor die laat zien hoever mensen gaan in hun drang naar aandacht op Facebook, Instagram, YouTube, TikTok en zelfs hun eigen vriendenkring. Actrice Kristine Kujath Thorp wilde al heel lang samenwerken met Borgli en doet dat geweldig als de wanhopige Signe, die steeds verder verstrikt raakt in haar leugens. Grappig detail is dat acteur Eirik Saether, net als zijn personage Thomas, in het echte leven ook beeldend kunstenaar is.

De film is oorspronkelijk opgenomen op 35 mm-film en is haarscherp overgezet op Blu-ray met een 1.85:1 widescreen beeldverhouding. De audio is Noors met een DTS-HD MA 5.1. Surround-soundtrack met Engelse ondertiteling. Vinegar Syndrome weet bij oudere films altijd al een feestje te maken van de extra’s, dus met een recente film als Sick of Myself zit dat helemaal goed. De film bevat audiocommentaar van schrijver en regisseur Kristoffer Borgli. Er zijn ook verschillende interviews met onder andere Kristoffer Borgli, Kristine Kujath Thorp, Eirik Sæther en de ontwerper van de speciale make-up, Izzi Galindo. Dat regisseur Kristoffer Borgli al langer met dit idee rond liep bewijst zijn korte film ‘Eer’. De eerdergenoemde feature ‘Abject Bodies in Transgressive Arthouse Cinema’ is erg informatief voor iedereen die meer wilt weten van het genre body-horror. Natuurlijk mag de trailer en omkeerbare hoes niet ontbreken. Tenslotte bevat deze Blu-ray nog een 16-pagina tellend boekje met een essay van Sabine Stent, is een freelanceschrijver gespecialiseerd in vrouwelijke kunstenaars, surrealisme en film. Enige minpuntje is dat de film regio A is en dus alleen afgespeeld kan worden op een regiovrije Blu-ray speler.

Sick of Myself houdt je een spiegel voor en dat is soms best confronterend. Wees tevreden met wat je hebt en haal vooral geen rare capriolen uit, zoals Signe dat doet. Dat is toch wel de boodschap van de film, maar gelukkig wordt het nergens belerend. Regisseur Kristoffer Borgli weet ons te boeien, te laten lachen én tegelijkertijd laten huiveren. Dat is toch wel knap voor een debuutfilm. Sick of Myself is inmiddels verkrijgbaar en direct te bestellen bij www.VinegarSyndrome.com of andere reguliere aanbieders.