Mensen, mensen, mensen; wacht ik als enige op een revolutie? “Hey ‘Transformers: Rise of the Beasts’, how silly can you go?”, Nou, zó dus. De nieuwe Transformers-film is misschien wel de meest oppervlakkige, themaloze, goed-vs-slecht-film die ik dit jaar heb gezien. De film is geregisseerd door Steven Caple Jr. (Creed II) en de hoofdrollen worden vertolkt door Pete Davidson, Anthony Ramos, Ron Perlman, Michelle Yeoh en Liza Koshy.

Plot: Het verhaal is doorsnee en het uitgangspunt is het karakter Noah, een broer die voor zijn familie probeert te zorgen. 1995: Noah steelt een auto en gaat met het geld de medische zorg voor zijn broertje betalen. Oeps… De auto blijkt een Transformer te zijn. Hij, de transformer, Mirage – de grappenmaker in het verhaal -, wordt opgeroepen door Optimus Prime; er moet een artefact gevonden worden waarmee de Transformers kunnen terugkeren naar Cybertron. Maar, dames en heren, een verhaal zonder een slechterik is geen verhaal, toch? In dit geval is dat Scourge, om het simpel te zeggen, hij is een slechterik – niets bijzonders.

Het verhaal van ‘Transformers: Rise of the Beasts’ kan worden vergeleken met ‘The Wizard of Oz’. Beide films volgen mensen die een fantasiewereld betreden en een doel zullen moeten behalen. Bij ‘Transformers: Rise of the Beasts’ is dat het redden van de aarde. Bij ‘The Wizard of Oz’ is dat het terug te keren naar Kansas. Maar het verschil tussen deze twee films is dat ‘The Wizard of Oz’ aan het einde een wholesome betekenis voor je klaar heeft liggen – “There’s no place like home” – en ‘Transformers: Rise of the Beasts’ niet.

Wacht ik als enige op een revolutie?

Ik zal het nogmaals zeggen, wacht ik als enige op een revolutie? Ik zal jullie uitleggen wat ik hiermee bedoel. In 1966 en 1967 werden films als ‘The Good, the Bad and the Ugly’, ‘Blow-Up’, ‘Au Hasard Balthazar’, ‘Masculin, Feminin’, ‘The Graduate’, ‘Bonnie & Clyde’, ‘Cool Hand Luke’, ‘Le Samourai’ en ‘Playtime’ uitgebracht – om er slechts een paar te noemen. Maar in de afgelopen drie jaar kregen we niets anders dan Wes Anderson die dezelfde film steeds opnieuw lijkt te maken, eindeloze MCU-sequels (don’t get me started), hier en daar wat bio-pics over mensen die al lang niet meer onder ons zijn, Steven Spielberg die op zichzelf aan het geilen is – als je begrijpt wat ik bedoel en ik denk dat je begrijpt wat ik bedoel -, Jordan Peele’s ‘Nope’ en een chaotisch, uit de hand gelopen feestje genaamd ‘Babylon’. Niks vergeleken 1966 en 1967, kan je begrijpen.

En ik zeg niet we in de afgelopen drie jaar alleen maar pretentieuze films hebben gekregen. Maar laten we eerlijk zijn, Hollywood heeft last van een sequel-stoornis. Een ‘sequel-stoornis’? Jazeker, een sequel-stoornis. Deze nieuwe Transformers-film volgt alle cliché’s van een typische moderne blockbuster. De film begint met een spannende actie-scène, verschuift dan naar een rustigere wereld (de aarde). In deze wereld worden onze karakters geïntroduceerd. Na een tijdje worden er doelen gesteld; het vinden van een artefact. Tot slot eindigt de film met een spectaculair gevecht tussen goed en slecht. Lekker verfrissend, toch? Not.

De geforceerde emoties en een paar lichtpuntjes

Ik ergerde me enorm aan de sympathie en medeleven die ‘Transformers: Rise of the Beasts’ wilde opwekken. Het is hetzelfde gevoel bij een begrafenis van iemand die je niet gekend hebt. Je moet bedroefd en verdrietig zijn – dit probeer je ook -, want anders ben je asociaal. Op momenten van grootschalige muziek, karakters die vanuit een lage hoek worden gefilmd en Optimus Prime die een gevecht ogenschijnlijk aan het verliezen is wordt je door de makers geforceerd om kippenvel te krijgen – om eens écht geraakt te worden. Terwijl de film niets anders dan té duidelijk en té geforceerd bij ons overkomt.

“Maar Tim, valt er dan van niets van ‘Transformers: Rise of the Beasts’ te genieten?”, nou ja, enigszins wel. Er zijn een paar dingen die tot op zekere hoogte ‘goed’ waren. Dat is de mix tussen muziek en beeld – een badass 90s hiphop soundtrack. Dat is de CGI. En dat zijn sommige grappen – in het speciaal van Mirage (Pete Davidson). En daarmee is het gelijk ook basta!

‘Transformers: Rise of the Beasts’ kan het best als een vergetelijke blockbuster worden omschreven. 90% van de dialoog is platte bullstuff – Noah: “we’re not going to win this war.” Optimus Prime: “But we have a chance.” – en de gebeurtenissen vergeet je snel. Het enige wat ik van de film overhield was een zoute bek van de popcorn en knallende hoofdpijn van de 3D brillen. Hoewel de algemene kijker ‘Transformers: Rise of the Beasts’ als vermakelijk kan ervaren, zou ik zeggen: don’t check it out. It’s a disaster…