In 2018 scoorde regisseur David Gordon Green een gigantische hit met Halloween, de film die een direct vervolg was op de klassieker uit 1978. De film werd zo goed ontvangen dat direct de twee vervolgen het ja-woord kregen van de studio om zo Gordon Green’s idee van een trilogie te bewerkstelligen. In 2021 kwam Halloween Kills uit die nogal gemixte reacties opriep bij de fans en de reguliere bioscoopgangers. Ja, Michael Myers was lekker bruut. Zo bruut hebben we hem nog nooit eerder gezien, maar die meute die alsmaar “Evil dies tonight!” bleef schreeuwen alsof ze op de A12 aan het demonstreren waren, nee, dat was niet goed. Halloween Kills haalde wel weer lekker veel geld binnen, maar de trilogie begon scheurtjes te vertonen bij de critici en het publiek. Dat werd allemaal nog een stuk erger met Halloween Ends in 2022. Man, man, man. Online heb ik nog steeds discussies over deze film en we zitten alweer bijna in 2024. Maar goed, ondanks al het gemor, leverden de films geld op. Heel veel geld. Daarom is het ook niet heel raar dat Blumhouse David Gordon Green de kans bood om wederom een trilogie te maken die ook hier een direct vervolg zouden worden van een andere horror klassieker: The Exorcist.

Plot: Door een tragische gebeurtenis bij haar geboorte is de moeder van Angela komen te overlijden. Sindsdien woont zij samen met haar vader Victor in het mooie Georgia. Angela heeft nog altijd vragen die zij zou willen stellen aan haar moeder en samen met haar vriendinnetje Katherine besluiten zij het bos in te gaan om een bepaald ritueel uit te voeren. De meiden komen die nacht niet thuis. Er wordt een grote zoekactie gestart maar zonder resultaat. Drie dagen gaan voorbij waarna de meiden worden gevonden in een hooischuur 50 kilometer verderop. Bij ondervraging in het ziekenhuis blijken zij niet te weten wat er is gebeurd. Ze weten zelfs niet eens dat er drie dagen voorbij zijn gegaan. Lichamelijk lijken zij verder in orde, maar eenmaal thuis merkt Victor dat zijn dochter vreemd gedrag begint te vertonen. En niet alleen Angela, ook Katherine. Beide worden voor psychiatrisch onderzoek opgenomen, maar het lijkt of beide meiden zijn overgenomen door iets of iemand.

Het vergt wel enige moed om niet één maar twee horror klassiekers aan te willen pakken. Dat is iets wat ik wel waardeer in regisseur David Gordon Green. Met Halloween is dat toch aardig gelukt. Niet alleen bracht die trilogie veel geld op, maar Green wist de films ook eigen te maken zonder afbraak te doen aan het origineel. Tenminste, dat is waar ik nog steeds discussie over heb met andere horrorfans. Al met al kan men wel zeggen dat de laatste Halloween trilogie op veel vlakken geslaagd is. Maar succes uit het verleden is nog altijd geen garantie voor de toekomst. Zo blijkt helaas met The Exorcist: Believer.

Ik zeg jullie eerlijk, ik was best sceptisch naar The Exorcist: Believer. Niet vanwege de Halloween trilogie, die ik eigenlijk erg leuk vind, maar door de trailer die 2 maanden geleden uit kwam. Alles zag er zo generiek uit dat ik best wat hoop verloor. Het was dan ook een verrassing dat The Exorcist: Believer eigenlijk heel goed begint. We vernemen het leed dat Victor heeft moeten doorstaan met het verlies van zijn vrouw en wij begrijpen dat Angela een moederfiguur mist en vragen heeft die niet worden beantwoord door Victor. De opbouw is wat traag, maar wel lekker. Helaas verandert dat wanneer de meisjes echt tekenen van bezetenheid gaan vertonen. Hoewel er veel zorg is besteed aan het uiterlijk van de meisjes bekruipt mij het gevoel dat ik eerder naar twee meiden zit te kijken die aan cosplay doen. Het is allemaal zo clichématig. Vraag aan een willekeurig voorbijganger om een bezetene te spelen en je krijgt precies dat in deze film.

Dat is niet de jonge actrices aan te rekenen. Olivia O’Neill als Katherine en Lidya Jewett als Angela zijn prima gekozen en doen het op zich prima. Er is echter iets goed mis met vrijwel alle personages in deze film. Hoewel de film in het begin voornamelijk de focus richt op Victor (Leslie Odom Jr) en zijn dochter Angela hebben wij hier niet te maken met één bezeten meisje, maar twee. Zo krijgen wij ook de ouders van Katherine mee en die personages zijn zo slecht geschreven. Bij tijden komen zij lachwekkend over terwijl wij ook met hen moeten meevoelen. Daarnaast zijn zij zo ongelooflijk irritant dat het net lijkt alsof ze uit die meute van Halloween Kills zijn gestapt. Zo eendimensionaal zijn deze personages geschreven. Daar blijft het helaas niet bij. Zo is er de buurvrouw die ook, hoe toevallig, de zuster is die Angela verzorgt in het ziekenhuis. Ook haar verleden moet er toe doen in deze film, maar het voelt zo makkelijk. Zij zorgt ervoor dat Chris MacNeil, de moeder van Regan uit de originele film, ten tonele verschijnt. Daarover straks meer. Maar goed, de buurvrouw/verpleegster is ook een van de twee personen die er toe moet doen, maar je vraagt jezelf echt al snel af: ‘Waarom?’ Ze bezorgt een monoloog dat echt je tanden doet knarsen. “Wat zie jij als het kwaad?”, vraagt zij op een gegeven moment, om dan zelf een monoloog te houden waar niemand echt op zit te wachten. Het is onnodig en belerend. Alsof de makers het publiek niet genoeg vertrouwt. Er zijn echter meer personages die hun opwachting maken in de film die er toe moeten doen, maar wanneer uiteindelijk het echte uitdrijvingsritueel begint vraag je je af waarom die personen erbij moeten zijn. Het zijn er teveel.

De aankondiging van de terugkeer van Ellen Burstyn als Chris MacNeil bleek bij veel fans van het origineel nogal wat los te maken. Helaas is het zo dat haar rol in The Exorcist: Believer nogal summier is en, nog erger, vergeetbaar. Het is wel duidelijk dat haar rol in de film er zo in is verwerkt dat wanneer Burstyn eerder zou te komen overlijden, de makers alsnog met de film verder konden. De gezondheid van de ondertussen 90-jarige actrice is nogal wankel en het is daarom wel begrijpelijk dat men die keuze zo heeft gemaakt, maar juist haar aanwezigheid in de film zorgt ervoor dat het uiteindelijke uitdrijvingsritueel een nogal lachwekkend staartje krijgt. Ik zal daarover niet veel over verklappen, maar vraag jezelf eens af of een van de meiden, na wat is gebeurd, zomaar uit een psychiatrisch centrum kan worden gehaald. Haar rol in de film is een toegift aan de fans van de originele film, maar haar rol is zo klein en voegt zo weinig toe. Burstyn verdient beter.

Na afloop van de film vraag ik mij af of David Gordon Green The Exorcist wel begrijpt. Ik heb veel minder bekende, en vaak meer obscure, horrorfilms gezien die meer met het origineel van William Friedkin van doen hebben dan deze film. Het is alsof veel te veel is gekeken naar films van de afgelopen 20 jaar waar bezetenheid in voorkomt. Het is ook wel opvallend hoe Believer omgaat wat betreft geloof en verschillende religies. Alsof het gepromoot moet worden. Dat is trouwens iets wat de originele film ook is verweten, maar Believer doet het zo oppervlakkig, opzichtig en belerend dat het lachwekkend en storend overkomt.

Dat je een modern publiek wilt aanspreken snap ik heus, maar de film draagt echter wel de naam van een van de grootste horrorfilms aller tijden, en Believer verdient dat niet. Hoewel het bijzonder moeilijk is op te boksen tegen een film die zoveel populariteit geniet is het niet verstandig om met een behoorlijk clichématige film als Believer aan te komen. Goed nieuws is wel dat de geplande vervolgen op Believer in de ijskast lijken te zijn gelegd. Eerlijk gezegd denk ik dat niet heel veel mensen daar meer op zitten te wachten.