A Quiet Place was een verrassend grote hit in 2018. De film van John Krasinski gaf ons een wereld waarin de mensheid bijna is uitgestorven door de komst van redelijk unieke buitenaardse wezen die jagen op basis van geluid. In deze wereld ben je dus stil, heel stil, want anders ga je er aan. Het succes moest natuurlijk worden opgevolgd met een vervolgfilm, en die kwam dan ook in 2020, nou ja, eigenlijk 2021 want er was een zeker virus dat in de echte wereld onze planeet in zijn greep hield. Hollywood zou Hollywood niet zijn om een succesvolle franchise na twee films verder op de planken te laten liggen, en geef hen eens ongelijk. De eerste film kostte zo’n $22 miljoen, zonder marketing, en bracht ruim 340 miljoen op. Het tweede deel had een groter budget van ongeveer 60 miljoen, en ondanks de pandemie haalde deze net geen 300 miljoen op. Dat is alsnog een dikke winst. Een herhaling van deze feiten lijkt dan ook wel haalbaar. Zeker toen duidelijk werd dat wij ditmaal het arriveren van de monsters gaan meemaken in zo’n enorme stad als New York. Alleen dat gegeven gaat vast veel mensen naar de bioscoop trekken, maar is het ook genoeg?

Plot: Samira (Lupita Nyong’o) heeft niet lang meer te leven. Ze is namelijk terminaal en woont samen met haar kat Frodo in een verzorgingshuis waar zij langzaam wacht tot wat komen gaat. Tijdens een uitje naar Manhattan slaat het noodlot toe. In de gehele stad lijken een soort meteorieten neer te komen die weerzinwekkende monsters met zich meedragen die alles en iedereen razendsnel vermoorden. Het leger besluit om Manhattan af te sluiten van de buitenwereld door de bruggen op te blazen en manen de overlevenden naar de havens te gaan waar boten op hen wachten om hen naar veilige plekken te brengen. Samira weet dat zij niet lang meer heeft en besluit niet het advies van het leger op te volgen, maar naar de plek te gaan in New York waar zij is opgegroeid: Harlem. Alleen daar stikt het van de monsters…

Bij de eerste berichten over A Quiet Place: Day One werd al snel duidelijk dat het zou gaan om een op zichzelf staand verhaal zonder de personages uit de vorige twee films. Zo gek is dat ook weer niet. De familie Abott heeft denk ik ook al genoeg te verduren gehad in de eerste twee films, en met een gebeurtenis die nagenoeg de gehele VS, en waarschijnlijk ook de rest van deze aardkloot, heeft getroffen is het misschien ook interessant om andermans verhalen te vertolken naar het witte doek. Een van de beste afleveringen van The Last of Us is tenslotte ook die ene aflevering waarbij de focus kwam te liggen bij een bijfiguur, dan kan dat ook bij film, is de gedachten. En zo op papier lijkt het ook mega interessant. We nemen nu als setting niet de bossen en het platteland, maar een van de grootste en bekendste steden: New York, en twee acteurs die op dit moment ontiegelijk hot zijn, namelijk Lupita Nyong’o, uit Black Panther en Us, en Joseph Quinn, die Eddie, het leukste personage in het vierde seizoen van Stranger Things, vertolkte. Dat tezamen moet geheid mensen naar de bioscoop trekken, en dat gaat vast ook wel gebeuren. Toch heeft deze derde film in de A Quiet Place reeks niet alles lekker voor elkaar gekregen.

Lupita Nyong’o is een verdomd goed actrice en met haar is ook niets mis, maar misschien wel met haar personage en de situatie waar zij in zit. Al in de eerste minuten worden wij geconfronteerd met het feit dat zij zal komen te overlijden en dat het lijden niet lang meer zal gaan duren. De makers maken het zichzelf heel erg ingewikkeld als zij een hoofdpersonage in zeker zin irrationeel gedraagt. Terwijl half New York vlucht, zoekt zij het gevaar juist op om, zoals zij zelf zegt, “Pizza te gaan halen bij Patsy’s”. Patsy’s is een echt bestaande pizzeria in Harlem. Sam wilt daar naartoe om een laatste blik te krijgen op een tijd dat er nog geen problemen waren. Een tijd waarin haar vader nog leefde en de kanker haar lichaam niet aan het afbreken was. Die roep naar vroeger, de roep om nog even te blijven leven, is begrijpelijk, maar volg je die roep nog als net van dichtbij heb meegemaakt hoe buitenaardse wezens in jouw stad landen en daar gruwelijk huishouden? Zeker in de eerste helft van de film lijkt het alsof je iemand volgt met een zogenaamde ‘death wish’ waardoor je niet helemaal mee gaat met alle beweegredenen van Samira.

Het andere probleem, en eigenlijk wel de grootste, is de manier waarop wij hier de buitenaardse wezens te zien krijgen en zien gedragen. In de eerste twee films was het hele idee, dat de wezens reageren op luide geluiden, vrij goed uitgewerkt. In A Quiet Place: Day One is dat echter een stuk minder consistent. Een ontstane scheur in een jas is genoeg om hordes wezens tevoorschijn te laten komen, maar het happen naar adem wanneer je uit het water komt niet? Zo gaat het vrijwel de hele film door. De ene keer veroorzaakt een heel lullig geluidje dat die beesten helemaal gek worden, maar de andere keer weer niet. Het gebeurt veel te vaak, alsof de makers de regels een beetje naar hun hand zetten. De aankomst van de wezens in het begin van A Quiet Place 2 was echt voortreffelijk in beeld gebracht, en ergens verwacht je dat in New York je toch met minstens evenveel spanning op het puntje van je stoel te zitten, maar helaas is dit niet zo. De wezens komen neer, er is paniek, explosies en veel gegil, maar nergens wordt het echt zo spannend als in de eerste 2 films.

Maar er zijn ook mooie momenten. Hoewel het samen komen van Joseph Quinn;s Eric en Samira wel wat geforceerd aanvoelt in het begin, lijdt het wel tot iets moois. Twee mensen die beide totaal verschillen, maar toch mooie momenten met elkaar delen in tijden van nood. Beide leren zij van elkaar, ondanks hun verschillende achtergronden en leefwijzen. De ster van de film is toch wel de kat Frodo. Als kattenliefhebber maakte ik mij soms zorgen over hoe hij deze aanval van vreemde wezen en de daarop volgende chaos, vol explosies en ander gevaar zou doorstaan, maar deze kat overleeft werkelijk alles lijkt het wel. Tot aan het lachwekkende af soms, maar goed, als kattenliefhebber kon ik het wel waarderen.

A Quiet Place: Day One is misschien niet de film die ik had willen zien. Misschien waren mijn verwachtingen wel te hoog. Dat wil niet zeggen dat ik mij niet heb vermaakt, maar zeker in de eerste helft van de film was er nogal wat frustratie te bespeuren over het doen en laten van ons hoofdpersonage en het gemis van echte spanning. Gaat dat een succesvolle run in de bioscoop tegenhouden? Nee, dat denk ik niet. Ook hoop ik dat het niet verder bij deze film gaat blijven. Er zijn nog genoeg andere verhalen te vertellen zijn in dit universum, maar na die eerste twee voortreffelijke films ligt die lat nu eenmaal hoog.