Soms moet je oppassen waar je “ja” tegen zegt als recensent. Mijn baas bij It’s Only a Movie.nl zei voor mijn verjaardag een speciaal cadeautje te hebben. Natuurlijk kijk ik een gegeven paard niet in de bek, maar misschien had ik dat deze keer wel moeten doen. Het ging namelijk om de Vinegar Syndrome uitgave van Singapore Sling uit 1990.

Ik had ooit wel eens de titel voorbij zien komen, maar de film nog nooit gezien. Best verbazingwekkend omdat ik normaal gesproken wel bekend ben met de cultfilms die een dergelijke benaming als ‘een van de meest verontrustende films aller tijden’ hebben gekregen. Dat is nogal een uitspraak en ik heb deze al vaker voorbij horen komen. Zelden is deze uitspraak dan ook terecht. A Serbian Film? Ja, dat begrijp ik wel, maar op menig lijstje prijkt ook Pink Flamingo’s. Ook daar komen er nare beelden voorbij, waarvan sommige nog steeds wel schokkend, maar ‘een van de meest verontrustende films aller tijden’? Nou, nee.

Natuurlijk ben ik wel benieuwd naar iets dat ik nog niet eerder gezien heb, maar och.. Was ik hier maar niet aan begonnen.

Plot: In een afgelegen landhuis houden moeder en dochter er vreemde praktijken op na. Zij zijn verwikkeld in een incestueuze relatie, maar daar blijft het niet bij. Vaak hebben zij seks met elkaar, maar ook met hun personeel die zij daarbij vermoorden en begraven in hun tuin. Zij doen dit al jaren en dat gaat hen makkelijk af. Op een dag arriveert een detective bij hun landhuis. Hij is op zoek naar Laura, zijn verloofde die 3 jaar geleden verdween en voor het laatst gezien was in de omgeving. De detective weet niet dat hij bij de moordenaars van zijn verloofde is aangekomen en de dames ook met hem bijzondere plannen hebben.

In mijn tijd als recensent heb ik altijd moeite gehad met het recenseren van films die mij niet liggen. Het is dan voor mij gebruikelijk dat ik los ga in een tirade of er is sprake van uitstelgedrag waardoor ik erg lang doe over een recensie. Singapore Sling is zo een film waarbij ik beide heb gedaan en ga doen. Ik heb er maanden over gedaan om deze recensie af te ronden en ik kan dat ook niet doen zonder de film tot de grond toe af te kraken.

Op papier heeft Singapore Sling de wind mee. Een verhaal over twee compleet gestoorde vrouwen die zich ook nog eens tegoed doen aan incest, maar ook nog eens aan necrofilie is iets wat een bepaald publiek zal trekken, maar niet mij. Zo heb ik ook erg veel moeite gehad met de film Buio Omega, ook bekend als Beyond the Darkness uit 1979 van de hand van Joe D’Amato, die ook met dergelijke onderwerpen als moord en necrofilie dweept. Ik vind dat echt een kutfilm van jewelste, al heeft het wel een heerlijke score van de Italiaans progressieve rockband Goblin.

Nu begrijppen jullie misschien wel dat ik niet echt zat te wachten op het recenseren van een dergelijke film, maar helaas. Singapore Sling bleek een nog veel grotere klote film van Buio Omega!

Ten eerste is het niet een probleem dat de film in zwart-wit is. Ik hou juist ontzettend van zwart-wit films en wat dat betreft heeft Singapore Sling een puntje voor. De manier waarop echter alles in beeld wordt gebracht is wel een probleem. Alles is gefilmd op een set, en dat is duidelijk te zien ook. Ook dat is niet een probleem. Een van mijn favoriete Hitchcock-films, Rear Window, is ook alleen een set, maar het gaat er om wat je er mee doet.

Regisseur Nikos Nikolaidis koos er echter niet voor een makkelijke film te presenteren aan het publiek. Zijn sets zijn soms bomvol met hangende gordijnen en stroken stof. Door de minimale belichting en het filmen in zwart-wit is het daarom soms erg moeilijk om duidelijk te krijgen waar je nu precies naar kijkt. Heel irritant. Daarnaast laat hij ook zijn personages theatraal praten zoals je soms zou verwachten in een klassiek toneelstuk. De dialogen zijn soms verre van coherente zinnen en worden zo onmenselijk gebracht dat je je ook afvraagt wat dat personage nu precies wilt zeggen. Dat gaat hier met name om het moeder- en dochterpersonage die door Michelle Valley en Meredyth Herold worden vertolkt. Ik wou dat ik iets zinnigs zou kunnen zeggen over hun acteerprestaties, maar alles voelt aan als een klucht waarbij het nauwelijks gaat om acteerprestaties, maar om het overbrengen van een goede grap of iets anders grappigs, maar er is niets grappigs aan Singapore Sling.

Nu zijn er natuurlijk een aantal onder jullie die misschien geïnteresseerd zijn in de seksscènes. Zijn die dan wel leuk? Nou, misschien dat iemand die niets gewend is dit heel spannend vindt, maar wie wel eens een porno heeft gezien, bijvoorbeeld van die afzichtelijke Nederlandse producties, wordt hier niet warm of koud van. Hoewel er veel scènes zijn waarin wordt overgegaan tot seksuele handelingen, is door de theatrale benadering er geen donder aan te beleven. Zo bedrijft een van de vrouwen de liefde door tijdens de daad zinnen er uit te gooien die niets, maar dan ook echt niets met de daad te maken te hebben. Alsof je partner in bed ineens de stijgingen en dalingen van de AEX-index gaat zitten opnoemen. De spanning daalt daarmee, in ieder geval voor mij, tot een dieptepunt. Serieus, voor wat tieten en schaamhaar zet ik toch echt liever een echte porno op.

Dat de film enige ophef veroorzaakte is misschien niet heel erg vreemd. Natuurlijk, we hebben het hier over incest, necrofilie en moord, maar de film is daarmee niet makkelijk onder te brengen in een bepaald genre. Het is een beetje horror, het is een beetje softporno, maar de film belandde dus in de filmhuizen waarbij deze ten eerste werd aangezien als een arthouse film. Als ik de film dan ook ergens zou moeten onderbrengen dan misschien maar ook daar, al valt de film ook niet onder de noemer ‘ik wil iets zeggen vanuit een abstract kunstzinnige perspectief’. Want heeft de film eigenlijk wel iets te zeggen, of iets van een diepere mening? Nou, nee. Nikolaidas zou hebben aangegeven dat hij een komedie met elementen van een Griekse tragedie wilde. Een komedie? Echt?

Singapore Sling mag bij het uitbrengen wel door sommige mensen zijn betiteld als ‘een van de verontrustende films aller tijden’, maar dat lijkt mij eerder bedoeld om een zekere hype te veroorzaken dan dat dat echt op waarheid berustte. In 1990 hadden de recensenten ook al meer en erger voorbij moeten hebben zien komen. Nu zijn wij 34 jaar verder en lijkt ook Singapore Sling toch ook wel te zijn ingehaald op dat vlak door tientallen films die meer recht hebben op een dergelijke titel. Wie warm wordt van theatraal geneuzel met af en toe de blik op de poes van een vrouw moet vooral deze Vinegar Syndrome uitgave gaan aanschaffen. Voor het overgrote deel van de mensheid: blijf er ver van weg.