Afgelopen zaterdag mocht ik naar de Halloween Horror Show in Tuschinski Amsterdam. The Night of Terror, de andere nachtelijke filmmarathon en onderdeel van Imagine, heb ik vele malen bezocht, maar de Halloween Horror Show nu pas voor het eerst. Jan Doense, die jarenlang achter de Night of Terror zat, is de organisator en dit jaar maakt de show onderdeel uit van zijn splinternieuwe festival Amsterdamned. Grootste verschil met de NoT is dat wij hier niet de hele nacht geschreeuw van het publiek hoeven te horen en bang hoeven te zijn een (met een beetje pech, gevulde) beker tegen je kop te krijgen. Op het programma: The Windmill Massacre, Ouija: Origin of Evil, Southbound en February.

De deuren gaan open iets na middernacht en het blijkt al snel dat het evenement niet is uitverkocht, al is de zaal redelijk goed gevuld. Ik kijk wat rond en vergaap mij aan een paar erg leuke Halloween outfits van bezoekers. Het is dan ook de bedoeling dat er halverwege prijzen worden uitgereikt voor leukste outfits, een beetje de tegenhanger van de Scream Queen Contest tijdens de NoT. Om ongeveer 0:30 begint The Windmill Massacre, met een klein interview vooraf van Doense met regisseur Nick Jongerius. Ik heb goede hoop, want het uitgangspunt is fantastisch en de trailer belooft een old-school slasherfilm.

The Windmill Massacre (Nick Jongerius)
Dick Maas’ Prooi bleek helaas niet de film te zijn die ik had gehoopt te zien. Eén van mijn kritiekpunten is dat de film van alles een beetje in zich wil hebben. Drama, romantiek, horror, komedie enz enz. Een tijdje terug zag ik de trailer van The Windmill Massacre en dat leek mij in ieder geval weer een echte genrefilm te worden en ik raakte enthousiast, ondanks dat er amper goed puur genrewerk van Nederlandse bodem is.

Een van de eerste films die in mij opkwam tijdens het kijken was The Burning. The Miller, een ouderwetse killer, heeft veel weg van Cropsy uit de Amerikaanse klassieker. Vuur speelt ook in The Windmill Massacre een grote rol en de make-up effecten van de Miller zijn overtuigend. Hij is verbrand, indrukwekkend groot en gromt heerlijk door de speakers van de bioscoop. Qua killer zit het wel goed. Maar wat Jongerius erg goed doet is zijn film niet te pretentieus aan te pakken. Neem wat goed op elkaar ingespeelde personages, een toffe afgelegen locatie, een killer, een korte speelduur en coole gore-effecten. Alstublieft, een geslaagde slasher. Jongerius begrijpt het genre en The Windmill Massacre stemt mij weer een stuk positiever wat de Nederlandse genrefilm betreft.

Ouija: Origin of Evil (Mike Flanagan)
De originele Ouija is een typisch post-Insidious/ The Conjuring product dat nogmaals probeert te scoren met elementen die al die James Wan films zo goed maken, maar dan half zo kundig. Een echte cash-in met de juiste namen op de poster. Een vervolg hierop belooft weinig goeds, maar dat verandert als je ziet wie ditmaal de regisseur is.

Mike Flanagan is een regisseur die al een paar bovengemiddelde horrorfilms op zijn naam heeft staan, denk aan Oculus en Hush. Zijn keus op een vervolg op Ouija is opvallend maar blijkbaar zagen de makers een goed verhaal in het achtergrondverhaal van de eerste Ouija. Dat is het op papier ook en Flanagan en co weten een erg aangenaam vervolg te maken dat veel beter is dan het origineel. De effecten zijn bekend maar effectief, het sfeertje sterk en vooral het kleine meisje ontzettend goed gecast. Ook leuk is om het kleine jongetje uit E.T. weer in een significante rol te zien.

Southbound (David Bruckner, Roxanne Benjamin, Radio Silence, Patrick Horvath)
Southbound is een zogeheten omnibus en bestaat uit vijf kortverhalen. Dit soort films zijn altijd wel aantrekkelijk want kunnen verschillende stijlen bevatten wat de film in ieder geval divers maakt. Southbound is echter best consistent in stijl, alle verhalen lopen ook in elkaar over.

Hoogtepunt is ongetwijfeld het derde verhaal waarin een meisje wordt aangereden en door de bestuurder meegenomen wordt naar een verlaten ziekenhuis. Erg macaber en stijlvol in beeld gebracht. Ook het freaky tweede verhaal over een meidenband bij een stel weirdos en laatste verhaal over een home-invasion mogen er zijn. Zeker een van de betere horror omnibussen en uitermate geschikt voor een Halloween avondje.

Zoals haast altijd met deze filmmarathons heb ik weinig tot niets meegekregen van de laatste film. Ditmaal was het February (Oz Perkins), gelukkig de minst interessante film op papier van het stel.

De Halloween Horror Show 2016 had in ieder geval een van de meest constante programmeringen van de afgelopen jaren. Dat wil ook nog wel eens anders zijn. De eerste drie films waren stuk voor stuk erg genietbaar en de presentatie van Jan Doense was zoals altijd eigenlijk wel goed. Het was leuk Nick Jongerius nog even voor zijn film te horen spreken en de awards voor beste kostuum waren een aangename adempauze. Op naar Halloween Horror Show 2017!

https://www.youtube.com/watch?v=9iMJY2YFYUA