De geboren Zuid-Afrikaan Richard Stanley is geen workaholic, maar met zijn twee feature films heeft hij genoeg naam kunnen vergaren binnen het cult-wereldje. Zijn tweede film, Dust Devil, was mijn introductie met Stanley, een kennismaking die was bevallen, maar Dust Devil kon bij mij zijn naam niet helemaal waarmaken. Hardware daarentegen, Stanley’s debuut, is een pareltje binnen het cyberpunkgenre en een film waarvan zijn sfeer enorm blijft hangen.

Richard Stanley heeft iets met het woestijn. Dust Devil speelt zich daar grotendeels in af en Hardware toont een post-apocalyptische setting waarin alles buiten de stad bedolven ligt onder het zand. De wereld is kapot gemaakt door een nucleaire inslag en het leven vindt vooral plaats binnen de stad, een stad die van schroot aan elkaar hangt en waarin we ons uiteindelijk vooral in het appartement van de protagonist bevinden. De sfeer is gelijk gezet door de hopeloosheid die er heerst en de sombere ambient-score die de film enorm veel sfeer meegeeft. De eerste drie kwartier van Hardware zijn een beetje zoals Dust Devil: met de sfeer zit het wel goed, maar de personages en het script overtuigen niet geheel. Er is weinig wat er bovenuit springt en van Hardware iets maakt wat je binnen korte tijd een tweede keer wilt opzetten. De cameo van Lemmy Kilmister (bassist en leadzanger van Motörhead), waarin hij zijn eigen muziek even promoot, is erg leuk en ook de stem van Iggy Pop die uit de radio klinkt is een leuke bijkomstigheid, maar over het geheel had ik het idee dat dit dezelfde weg op zou gaan als Dust Devil. Gelukkig heb ik mij daarin vergist, want het slot van Hardware is een geniaal stukje cinema.

Cyberpunk is normaal gesproken niet helemaal mijn ding, films als Tetsuo e.d. doen mij vrij weinig, maar Richard Stanley heeft hier iets bijzonders van weten te maken. Vanaf het moment dat de robot zichzelf begint te repareren slaat de film op hol en toont Stanley zich een regisseur die audiovisueel van wanten weet. Wat op papier weinig spectaculair lijkt is in de praktijk smullen geblazen. Het camerawerk is ijzersterk, zo ook de belichting en het decor dat hierdoor volledig wordt uitgebuit. Stanley is een groot bewonderaar van Dario Argento en dat is hier te merken. Door velen wordt Hardware neergezet als een The Terminator rip-off, maar in werkelijkheid is Hardware volledig andere koek. De robot toont inderdaad parallellen met de T-800 van Arnold Schwarzenegger, maar cinematografisch gezien hebben beide films weinig gemeen. Dit is net als The Terminator een op zichzelf staand meesterwerkje.