Het was in feite onnodig om een vervolg te maken op Ridley Scotts Alien uit 1979. Alien behoort namelijk tot de beste films ooit gemaakt. Een klassieker die helemaal op zichzelf staat. De fans van het eerste deel wilden echter meer zien en Hollywood beantwoordde die vraag. De titel? Een best luie eigenlijk: Aliens. De zware taak om de film te regisseren kwam op de schouders terecht van de toen nog jonge James Cameron, die na diens The Terminator tot Hollywoods wonderboy was gebombardeerd. En dat pas na één film. Een fantastische, laat daar geen misverstand over bestaan, maar het was toch een gewaagde keuze van de studio. Maar de mensen bij 20th Century Fox hadden gewoon gelijk. James Cameron’s Aliens is een grote achtbaan en misschien wel meer dan zij ooit hadden durven dromen.

Plot: Na de destructie van de Nostromo wordt Ripley opgepikt door een vrachtschip dat haar brengt naar een onderzoekscentrum nabij Aarde. Daar wordt zij ontwaakt uit een hyperslaap van maar liefst 57 jaar. De wereld om haar heen is helaas niet veel veranderd. Haar werkgever, Weyland Yutani, doet nog altijd onderzoek naar de melding van het buitenaardse wezen, de Xenomorph, dat de Nostromo had opgepikt van planeet LV-426 en bijna haar hele bemanning wist uit te roeien. Zonder enig besef van wat er is gebeurd op LV-426 hebben enkele tientallen kolonistenfamilies zich daar gevestigd in de afgelopen jaren. In opdracht van Weyland Yutani. In de voorgaande jaren is er geen melding geweest van ander leven op de planeet maar wanneer alle communicatie met de kolonie abrupt stopt wordt voor de zekerheid een groep mariniers naar de planeet gestuurd. Ripley wordt gevraagd om als adviseur mee te gaan aangezien zij de enige is die enigszins bekend is met het wezen. Als Ripley en de mariniers aankomen op de kolonie blijken al haar bewoners te zijn verdwenen en vinden zij sporen van een groot gevecht dat heeft plaatsgevonden. Zij vinden maar één overlevende, Newt, een meisje van een jaar of 7. Zij kan hen helaas maar weinig vertellen omdat zij duidelijk getraumatiseerd is door de gebeurtenissen. De mariniers krijgen de opdracht op onderzoek uit te gaan maar dat blijkt een grote fout, want er is wel degelijk iets aanwezig op LV-426. En veel meer dan zij aankunnen…

Aliens is misschien wel hét voorbeeld voor de legitimatie van het maken van een vervolgfilm. Hoewel de aanpak van Cameron heel anders is, werkt de film als een tierelier en is ie misschien wel geliefder bij de fans dan Alien. In ieder geval wel bij mij. James Cameron laat met Aliens heel goed zien dat niets onmogelijk is en weet voor een nagenoeg perfecte film een perfect vervolg te maken. Het lijkt wel alsof hij de rechten daar op heeft want enkele jaartjes later deed hij dat weer met Terminator 2: Judgment Day. Aliens is niet zomaar een vervolg. Juist omdat Scott en Cameron hele verschillende regisseurs zijn is Aliens een heel ander soort film geworden. Was Alien nog een ‘slasher in space’, dan is Aliens nog het beste te omschrijven als een Vietnam-film met Xenomorphs in plaats van de Vietcong. De tagline ‘This Time it’s War’ komt niet zomaar uit de lucht vallen.

Aliens is verre van minimalistisch zoals Scotts meesterwerk dat is. Alles is groter en zit vol actiescènes. Bij het kijken lijkt het ook elke keer weer alsof ik een blik testosteron open trek, ook al weet ik precies wat er gaat gebeuren. Het verveelt allemaal nooit. Maar ook al is Aliens gedurende de gevechten bombastisch, het is niet dat Cameron vergeet om spanning te creëren. Want hoewel de film mariniers bevat die gewapend met vlammenwerpers de wezens te lijf gaan en de stroom aan Xenomorphs eindeloos lijkt, heeft Aliens ook een aantal nagelbijtende scènes. Cameron heeft bijvoorbeeld niet meer nodig dan een kleine ruimte waarin Ripley (Sigourney Weaver op haar best) samen met het meisje Newt opgesloten zit met niets meer dan een facehugger om hier een retespannend kat- en muisspel van te maken.

Nu de film alweer dertig jaar oud is zou je denken dat veel van de special effects wellicht verouderd zouden zijn. Niets is minder waar. Wederom heeft special effects maestro Stan Winston prachtwerk afgeleverd met mannen in latex pakken, poppen, miniaturen en maquettes aan draadjes. Als iemand tegen je zegt dat je alleen met CGI geloofwaardig metershoge wezens met meerdere armen en een enorme staart kan maken, laat dan Aliens zien en geef die persoon de middelvinger, want de practical effects in Aliens hebben net zo goed een hoofdrol in deze film en behoren tot het beste wat ooit is voorgebracht op dat gebied.

Ja, ik ben vol lof over Aliens. Ik kan genoeg opnoemen wat mij zoveel plezier eraan oplevert. Van personen als Bill Paxton, die een aantal heerlijke oneliners uitkraamt, tot de score van James Horner, die je niet moet opzetten als je auto rijdt want je krijgt geheid een bekeuring voor te hard rijden. Echt teveel om op te noemen. Er is gerust wel kritiek. Alleen niet van mij. Zo is niet iedereen te spreken over de toevoeging van Newt. Het meisje zou alleen in de film zitten om vrouwen aan te spreken, of zoiets. Dat vind ik zo’n onzin. Newt is een essentieel onderdeel van de film. Het geeft Ripley juist de reden om de confrontatie aan te gaan met de Xenomorph en zo wraak te nemen voor het verlies van haar crewleden in de eerste film. Newt is daarnaast ook een vervanging van haar eigen dochter, die tijdens haar hyperslaap is gestorven. Door Newt te redden geeft dat Ripley een soort van afsluiting en een kans opnieuw te beginnen.

Aliens is het teken dat je met durf heel ver kan komen. Durf van James Cameron om groot te denken en dat ook te doen, maar ook durf van de studio om juist hem aan te stellen. Ze hadden gerust voor een meer gerenommeerde regisseur kunnen gaan maar deden dat juist niet. Zij geloofden in hem en lieten van een meesterwerk op zich iets heel anders maken. Hoe anders het ook wel niet is, Aliens is 30 jaar na dato nog altijd een meesterwerk, net als zijn voorganger.