Netflix’ grote succes is de laatste tijd vooral te danken aan hun originele films en series. Naast Amerikaanse hebben we ondertussen ook Engelse, Spaanse, Duitse en Vlaamse ‘originals’. Een serie van Hollandse bodem kon niet uitblijven. Uit een pitch van 15 ideeën pikten ze een horror. Oorspronkelijk ging het gerucht dat de serie zou gaan over de elitaire zuidas van Amsterdam en een demonische poort naar de Gouden Eeuw.

Plot: Ares is de naam van de God van de oorlog, maar ook van een elitair studentengenootschap in Amsterdam. Rosa, een eerstejaars studente geneeskunde en haar vriend Jacob worden ingelijfd door de corpsballen. Al snel blijkt dat de studentenvereniging een duister geheim bewaart.

Ares wordt voornamelijk gedragen door mysterie. De horror is psychologisch en zit goed in elkaar. We krijgen geen gemakkelijke jump scares maar goed opgebouwde scènes met hier en daar wat gore. Wel zit er vaak te veel tijd tussen deze scènes en schort er wat aan de chemie tussen de acteurs. Dit gaat ten koste de ontwikkeling van de personages waardoor er weinig emotionele binding ontstaat in de acht afleveringen van gemiddeld 30 minuten per stuk.

De uiteindelijke plot verschilt niet zo heel veel van het originele idee. De Gouden Eeuw speelt nog steeds een belangrijke rol en zien we voornamelijk terugkeren in de symboliek die Ares te bieden heeft. Ander groot inspiratiebron is zonder twijfel regisseur Stanley Kubrick. De ontgroeningsscène lijkt zo weggeplukt uit zijn Eyes Wide Shut uit 1999.

Naar het einde toe moet de kijker nog wat losse eindjes aan elkaar knopen. Het verhaal wordt (gelukkig) niet helemaal in hapklare brokken aangeboden waardoor er een beetje ruimte voor interpretatie blijft. Wel is de deur op een klein kiertje gehouden voor een eventueel tweede seizoen. Of die er gaat komen is nog maar afwachten en geheel afhankelijk van het succes van dit eerste seizoen. Voor fans van psychologische horror is Ares in ieder geval de moeite waard!