Het maakt Dirk niet uit hoe hij een film kijkt. In de bioscoop, op DVD of Blu-ray en soms nog ouderwets op VHS. Hij kijkt alles wat los en vast zit. Van Nederlands tot Aziatisch, van Disney tot Ghibli, van western tot science fiction en van fantasy tot horror. Een brede smaak met een zware voorkeur voor vigilante films.
Na de bombastische avonturenreeks Transformers keerde Michael Bay in 2019 terug op aarde met de Netflix film 6 Underground. Kennelijk bevalt de “normale” actiefilm Bay weer goed, want hij is terug met een nieuwe film, Ambulance. Omdat er nu geen torenhoge robots door het beeld lopen hoeven we niet te verwachten dat Bay het rustig aan doet. Sterker nog, Michael “Boom-Boom” Bay doet opnieuw zijn naam eer aan. Kogels en auto’s vliegen je om de oren in deze spetterende actiefilm.
Zou een film als Beware! Children at Play nu nog gemaakt kunnen worden? Ik denk het niet. Als filmmaker moet je tegenwoordig zo oppassen dat je niemand op z’n tenen trapt. Veel regisseurs wegen de inhoud van hun film af op een weegschaaltje of maken hun film (geforceerd) ‘woke’ proof. In 1989 was dit wel anders en Beware! Children at Play is hier het levende bewijs van. Mede dankzij Vinegar Syndrome wordt deze shockerende film niet wordt vergeten.
Oktober is de ideale maand om horrorfilms te kijken. Het wordt eerder donker, buiten is het guur en de blaadjes dwarrelen langzaam van de bomen. Daarnaast is oktober ook de maand van Halloween. Zelf heb ik niet zoveel met het verkleedfeest, maar ik ben wel altijd in voor een goeie horrorfilm. Dat geldt ook voor mijn collega’s van IOAM. Johan heeft de aftrap gedaan en nu is het mijn beurt.
Oktober is Halloween maand. Gelukkig hebben we tussen alle hackers en slashers ook nog iets voor de jongere kijkers. Hoewel in deze film de hoofdrolspelers elkaar ook naar het leven staan, alleen op een compleet andere manier. We hebben het hier over de kat Tom en de muis Jerry. Wie is er niet met deze twee aartsvijanden opgegroeid? Ze zijn terug in een avondvullende tekenfilm met échte mensen.
Schrijver Jeph Loeb en tekenaar Tim Sale bundelden in de jaren 90 hun krachten voor een 13-delige limited serie Batman: The Long Halloween. Deze comics worden nog steeds gezien als één van de beste Batman verhalen. Het is dan ook niet vreemd dat het verhaal nu is opgepakt door DC Entertainment en Warner Bros. Animation. Wil je het verhaal een beetje snappen, dan moet je eigenlijk ook Batman: The Long Halloween Part One kijken. In deze recensie bespreken we het tweede deel, maar blikken we ook nog even terug naar de gebeurtenissen in het eerste deel.… Lees verder “Batman: The Long Halloween – Part Two (Chris Palmer)”
Tough Guys Don’t Dance is nou niet een film die ik uit mezelf zo snel zou opzetten. Toen ik zag hoe deze nieuwste release van Vinegar Syndrome weer met veel zorg is uitgegeven, werd ik toch wel nieuwsgierig. Laat het maar aan Vinegar Syndrome over om een vergeten film in de spotlights te zetten.
De filmgeschiedenis heeft behoorlijk wat enge kinderen op de wereld gezet. De kids uit de filmreeks Children of the Corn zijn een goed voorbeeld, maar ook Damien uit The Omen of Megan uit The Excorsist. De kleine Michael Myers begon ook al vroeg aan zijn eerste moord en Macaulay Culkin was niet alleen dat vervelende jochie uit Home Alone, maar ook de moordzuchtige Henry uit The Good Son. Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar wil het in deze recensie houden bij de nieuwste telg uit The Prodigy.… Lees verder “Recensie: The Prodigy (Nicholas McCarthy)”
We zijn nog niet eens bekomen van Black Widow en er komt alweer een nieuwe Marvel film in de bioscoop. Met Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings lijkt Marvel de grenzen van de superheldenfilm op te zoeken. Vergeleken met andere superhelden uit het MCU (Marvel Cinematic Universe) tapt Shang-Chi het uit een ander vaatje en dat kijkt best verfrissend.
In 2016 zette regisseuse Julia Ducournau zichzelf op de kaart met haar film Grave (Raw). Op het Cannes Film Festival kreeg de film lovende kritieken, maar werd ook bekriteseerd door het grafische geweld. Dit jaar heeft Ducournau zich overtroffen met haar nieuwste film Titane. Op hetzelfde Cannes Film Festival nam ze de Gouden Palm in ontvangst voor beste film. Dit is wel uniek, allereerst omdat het pas de tweede keer is dat een vrouw deze prijs krijgt uitgereikt. Daarnaast omdat de film uitstekend past in het horrorgenre.… Lees verder “Titane (Julia Ducournau)”
In de afgelopen 30 jaar is All-American Murder aan mij voorbij gegaan, terwijl ik films met Christopher Walken meestal wel kan waarderen. Met de uitgave van Vinegar Syndrome kan ik eindelijk in de rebound en me storten op dit straight-to-video pareltje uit begin jaren 90. Dat is ook precies de bedoeling van Vinegar Syndrome. Ons (opnieuw) kennis laten maken met vergeten films. De catalogus van Vinegar Syndrome wordt steeds meer uitgebreid. Opvallend is dat All-American Murder nog niet eens zo oud is vergeleken met andere titels van het label.… Lees verder “All-American Murder (Vinegar Sydrome)”
