Ik heb een probleem en dat probleem ben ik zelf. Zoals vele keuzes die ik in mijn leven maak denk ik er vaak niet genoeg bij na en zeg ik bijna nooit “Nee” en bijna altijd volmondig “Ja”. Als er wordt gevraagd of ik nog even de kroeg in wil duiken, terwijl ik de volgende ochtend een presentatie moet houden, ik zeg gewoon “Ja”. Vraagt die ene vriendin of ik nog even bij haar naar boven wil komen, terwijl ik weet dat dat fout gaat… Je snapt het denk ik wel…

Toen mijn baas van It’s Only a Movie, Ricardo, vroeg wie er naar de persvoorstelling van Morbius wilde gaan, bood ik mij als eerste aan. Veel verwachtingen had ik niet, maar ik was wel benieuwd naar deze film. Tot twee dagen later de film in de Verenigde Staten in de bios verscheen en ik de eerste reacties te lezen kreeg. Al gauw werd gesproken over “De slechtste Marvel-film aller tijden.” Zo erg kan het toch niet zijn?

Plot: Dr. Michael Morbius is een gerenommeerde biochemicus die sinds zijn jeugd kampt met een zeldzame bloedziekte die hem lichamelijk zwak maakt en wat uiteindelijk zal lijden tot een vroege dood. In zijn zoektocht naar een medicijn tegen deze bloedziekte wordt hij bijgestaan door zijn trouwe assistent Martine en zijn beste vriend Milo, die tevens aan dezelfde ziekte lijdt als Michael. Michael ontwikkelt een serum met behulp van vampiervleermuizen dat lijkt te werken op proefdieren. Omdat de tijd dringt injecteert hij zichzelf ermee en dat heeft grote gevolgen. Michael verandert. Hij is nu lichamelijk niet meer zwak, maar supersterk en heeft hij zelfs bovennatuurlijke gaven. Er is echter wel een nadeel en dat is dat hij nu ook een enorme dorst heeft naar bloed, mensenbloed.

De keuze van de studio Universal/Sony om ook de vijanden van Spider-Man een achtergrondverhaal te geven door middel van een losstaande film is op zich interessant. Venom heeft namelijk al heel wat jaartjes eigen avonturen beleefd in comic-vorm en de films hebben het ook behoorlijk goed gedaan in de bioscopen. Maar dat is Venom, toch een van de bekendste en meest geliefde Spider-Man vijanden. Morbius is dat niet. In de comics is Morbius een bijfiguur en is dat altijd al geweest. Vreemd voelde het voor mij als Spider-Man liefhebber dan ook dat de studio ervoor koos om Morbius toe te voegen aan het eigen ‘Spider-Man universum’. “Hoe maak je zijn personage nou interessant?”, vroeg ik mij af. Nou, dat gebeurt dus niet. Dat regisseur Daniel Espinosa en de schrijvers Matt Sazama en Burk Sharpless waren aangetrokken had een zogenaamde ‘red flag’ moeten zijn. Espinosa’s vorige film, Life, blonk al niet uit van originaliteit, maar in combinatie met Sazama en Sharpless, beide verantwoordelijk voor nageboortes zoals Gods of Egypt en The Last Witch Hunter, is Morbius een superheldenfilm geworden die een kind van 7 van de eerste tot de laatste minuut kan voorspellen.

Expres heb ik niet alles van het plot genoemd hierboven omdat ik wel weet dat er toch mensen zijn die deze troep willen kijken. Misschien wel vanwege Jared Leto, die hier zijn best doet maar niet kan escaleren vanwege een zeer zwak geschreven personage. Als je denkt dat er misschien een karakterontwikkeling gaat voorkomen in deze film, forget it. Het gebeurt gewoon niet en er is in het verhaal ook geen enkele poging gedaan om ook maar iets in die richting te bewerkstelligen. Er is ergens iets te ruiken van een liefdesverhaal tussen Michael en Martine (Adria Arjona), maar doet het er allemaal echt toe? Nou nee. Er is een klein, lees erg klein, subplot met speciaal agenten Stroud en Rodrigues, die hier worden gespeeld door Tyrese Gibson en Al Madrigal. Het duo levert af en toe een lach, maar al zou je hun aanwezigheid in de film weghalen, dan nog mis je helemaal niets. Grootste zonde is toch wel de aanwezigheid van Matt Smith (Dr Who) die, net als Leto trouwens, toch echt wel wat kan, maar niets kan met zo’n oppervlakkig geschreven personage.

Er waren drie dingen die ik wilde doen tijdens de persvoorstelling. De eerste was een tukkie doen, want het verhaal is saai en zeer voorspelbaar. Ik had ook willen weglopen. Omdat ik na de eerste 10 a 20 minuten al een idee had hoe het verhaal zou aflopen en daar kreeg ik verdomme nog gelijk in ook. Maar ook wilde ik hardop lachen, omdat er zulke domme dingen in de film gebeuren. Om maar even een voorbeeldje te geven: wanneer Morbius niet meer zijn laboratorium in kan maar wel bloedplasma moet maken om te overleven, gebeurt er iets toevalligs. Terwijl hij een kop koffie aan het doen is in een hip koffietentje met Martine, komt hij iemand op het spoor die met een nepbiljet van 100 dollar wilt afrekenen. Hij volgt de man naar een leegstaand gebouw waar de man samen met twee metgezellen een drukkerij heeft. Hij tuigt de mannen af en neemt daarna de locatie over. Hij noemt het een ‘laboratorium’ en weet binnen no time van dezelfde apparatuur, die gebruikt worden om biljetten te drukken (!), ook bloedplasma te maken. Ik weet dat er veel mogelijk is en dat Michael Morbius bijzonder intelligent is, maar dit is belachelijk. Het is alsof ik net MacGyver van een paar potloden, wat duct tape en een knijper een vliegtuig heb zien maken.

Dat is toch wel het meest merkbare aan Morbius. Er is behoorlijk wat spektakel en eerlijk is eerlijk, de special effects zijn oké. Niet geweldig, maar oké. Dat is dan ook alles. Maar nergens neemt de film ons als kijker serieus. En dat is toch vreemd. Dat niemand van Sony/Universal in de afgelopen twee jaar dat deze film op de plank lag zoiets had van: “Dit is belachelijk. Misschien moeten wij nu even de tijd nemen om iets meer diepgang en logica in de film te plaatsen. Het gaat tenslotte om een film van rond de 75 miljoen dollar.” Maar nee. Dat gebeurde niet. Het erge is dat de schrijvers Matt Sazama en Burk Sharpless ook het achtergrondverhaal gaan schrijven van een ander Spider-Man personage: Madame Webb, dat volgend jaar moet uitkomen… Zucht… Het is alsof Sony/Universal niet wilt dat hun Spider-Man universum een echte kans van slagen heeft.