De laatste tijd hebben we redelijk wat goede horrorfilms voorbij zien komen op streaming services als Netflix en Amazon Prime. Disney+ blijft niet achter en is ook goed bezig. The Night House is ongetwijfeld een van de betere horrorfilms van de laatste jaren. Maar Disney laat het hier niet bij en komt met nog een klapper, namelijk Books of Blood, gebaseerd op de verhalen van niemand minder dan Clive Barker (Hellraiser).

Plot: De film vertelt drie verhalen die op het eerste oog niets met elkaar te maken hebben. Een huurmoordenaar is op jacht naar een boek dat naar verluidt heel veel geld waard is. De man ziet deze opdracht als zijn allerlaatste klus en wil hiervoor tot het uiterste gaan. De gekwelde studente Jenna zit thuis nadat ze op school een zenuwinzinking kreeg. Ze loopt weg en komt in een dorpje terecht waar ze een kamer huurt bij een aardig koppel. Tot slot is er de hoogleraar Mary die zich bezighoudt met het ontmaskeren van bovennatuurlijke verschijnselen. Haar nieuwe uitdaging komt in de vorm van Simon die beweert met de doden te kunnen communiceren.

De boeken van Clive Barker zijn al eens eerder verfilmd. In 2009 verscheen Book of Blood, geregisseerd door John Harrison (Tales From the Darkside, Tales From the Crypt). Book of Blood is eveneens een prima film en kent een langere adaptatie van een van de verhalen die we in Books of Blood voorbij zien komen. Books of Blood is namelijk een zogenaamde anthology en laat ondergetekende daar nu zeg op zijn.

Het mooie van anthologies is dat de film een paar breekpunten kent en zo eigenlijk nooit echt inkakt. Daar moeten de verhalen natuurlijk wel interessant voor zijn en die zijn dat ook. We openen met de ‘wraparound story’. Die lijkt nergens heen te gaan, maar uiteindelijk valt alles netjes in elkaar. Het eerste echte verhaal, Jenna (elk verhaal krijgt de naam van de protagonist), is redelijk macaber. Jenna doet op momenten denken aan The People Under the Stairs maar gaat meestal nog net even wat verder, zoals een echt Barker verhaal hoort te gaan natuurlijk.

Het tweede verhaal, Miles, is het verhaal dat we al eerder hebben gezien in Book of Blood uit 2009. Miles kent een paar aardige twists en heeft een beetje dezelfde vibe uit Hellraiser. Daar is uiteraard helemaal niets mis mee. Het is sowieso al erg fijn om weer een dergelijke film te mogen aanschouwen die klassieke thema’s neemt en er gewoon een ontzettend sfeervol geheel van brouwt. Sfeervol is vooral het laatste segment, Bennett.

Bennett gaat door waar de wraparound stoy mee begon. Alle verhalen komen hier netjes bij elkaar zonder dat het te geforceerd overkomt. Maar wat Bennett zo fijn maakt is het stukje waar de twee hoofdrolspelers op een gegeven moment moeten rijden naar een wijk waar het niet pluis is. Dit stukje is heerlijke cinema zoals we dat zagen in ’the old days’. Simpel, spooky en gewoonweg pure fun! Zoals de hele film dat is. Enig puntje van kritiek zou de speelduur kunnen zijn. Tegen het eind worden een paar scènes net even te lang doorgetrokken maar dat mag de pret eigenlijk niet drukken.