Enge poppen waren niets nieuws in 1988, getuige films als Magic (1978) en Dolls (1987), maar een pop die een cultstatus bereikt werd pas werkelijkheid met Tom Hollands Child’s Play. Chucky werd hier geboren en na inmiddels vijf sequels heeft hij een plek veroverd op de lijst van meest populaire horror iconen. Dit is grotendeels te danken aan Don Mancini, de bedenker van de ‘killer doll’. Met zijn rode haren, kleurrijke outfit en de geweldige stem van Brad Dourif is Chucky nog steeds een horrorlegende.

Detective Mike Norris maakt jacht op de moordenaar Charles Lee Ray. Zij belanden in een grote speelgoedwinkel. Opgesloten en gewond, voert Ray een voodooritueel uit op een pop waarna de winkel in vlammen opgaat. Andy wil dolgraag een Good Guy Doll en na veel moeite weet zijn moeder er via een zwerver één voor hem te regelen voor zijn verjaardag. Al snel beginnen er rare dingen te gebeuren in het leven van Andy en zijn moeder. Na onderzoek blijkt de pop uit de uitgebrande speelgoedwinkel te komen. Heeft Charles Lee Ray, ook bekend als Chucky hier iets mee te maken?

Child’s Play zette eind jaren 80 een trend. Onder andere Full Moon Entertainment plukte hier de vruchten van met hun Puppet Master reeks. Maar niet alleen was Child’s Play goed voor een hype, de film wordt door menigeen als een horrorklassieker beschouwd. Terecht, want Child’s Play is een knap staaltje horror filmerij. Nergens wordt er geleund op gore of iets in die trant, maar vooral op knappe spanningsopbouw. En dat is niet verkeerd in een film waar een nog geen meter lange pop voor de spanning moet zorgen.

Vooral in het begin zit de spanning er goed in. Tom Holland weet knap suggestie op te wekken en het is met klamme handen wachten tot het moment dat we meer van Chucky te zien krijgen. Dit gebeurt in een scène die als een van de beste uit het hele horrorgenre beschouwd mag worden. De scène waarin de moeder, gespeeld door Catherine Hicks, er achter komt dat Chucky de hele tijd al opereert zonder batterijen en hem voor het open haard tot praten dwingt is een meesterlijke scène. Wat gaat Chucky daar heerlijk in tekeer!

De spanning neemt naar het einde toe iets af, wat vooral komt door een wat te lang uitgesponnen slot en wat effecten die te wensen overlaten. Chucky wordt in bepaalde scènes overduidelijk neergezet door een lilliputter in Chucky-pak, wat stukken minder goed werkt dan de animatronics die Chucky in andere scènes tot leven wekken. Dit is in de vervolgen gelukkig beter aangepakt door daarin volledig op animatronics te leunen.

Child’s Play wordt met recht als een horrorklassieker beschouwd. De film kent een ijzersterke spanningsopbouw en Chucky werd hiermee een instant horroricoon. En hij blijkt nog steeds relevant, want dit jaar verschijnt er een zevende deel: Cult of Chucky. Blijf It’s Only a Movie de komende dagen in de gaten houden voor de recensie van Child’s Play 2!