Alweer heel wat jaartjes geleden zag ik een poster van een zombiehoofd waar de maden en wormen uit een van de ogen liepen. Gefixeerd door dat beeld besloot ik als zestienjarige een ondernemingsplan te ontwikkelen om de film met de simpele titel Zombie te bemachtigen. Al vele videotheken was ik afgegaan om een kopie te zoeken maar deze was nergens te vinden. Toen ik uiteindelijk met mijn zuur verdiende krantenwijkcentjes bij Boudisque op de Nieuwendijk terecht kwam werd ik verwezen naar een videoband, ja ja zo oud ben ik al, met de titel Zombie Flesh Eaters. Met de aankoop van deze videoband was er een liefde geboren. Ik moest en zou elke film van Lucio Fulci bekijken en het liefst ook bezitten.

Vele jaren gingen voorbij en ik heb vrijwel al het horrorwerk van de ‘Godfather of Gore’ wel gezien. Toch heeft Lucio Fulci veel meer gemaakt dan alleen maar horrorfilms. In vrijwel elk genre heeft de man zich begeven, echter met veel minder succes dan hij had met horrorfilms als The Beyond, The New York Ripper en natuurlijk Zombi 2. En zo komen we bij Contraband terecht, ook bekend als The Smuggler. Contraband mag wel een mislukte poging worden genoemd van Fulci om een maffiafilm te maken. Hoewel wij nooit bij zijn werk hoeven te verwachten dat het verhaal geen mankementen heeft, maakt hij het bij Contraband soms wel heel erg bont. Gelukkig voegt hij iets toe wat je niet vaak bij maffiafilms ziet, namelijk wat de man groot heeft gemaakt: gore.

Er mag dus verwacht worden van Fulci dat het qua verhaallijn niet al te best is gesteld. De poging om een solide maffiaverhaal te vertellen vervalt in diverse subplotten die niet interessant zijn, onsamenhangend en ook soms erg saai. In rekening houdende dat dit vaker bij Fulci gebeurt weet je wat je te wachten staat. In verreweg zijn meeste films is er geen touw aan vast te knopen wat er nu precies gebeurt. Gelukkig wordt er dan de gore uit de kast getrokken en dat is toch de reden waarom de fans de films gaan kijken. Bij Contraband doet hij dat ook. En hoe! Er zijn een aantal scènes die bijzonder pijnlijk zijn. Zo is er eens scène waarbij een dame wordt bewerkt met een gasbrander. Pijnlijk voor de dame in kwestie maar ook voor ons. Je ziet het vuur laag voor laag door het vlees gaan op een uiterst trage wijze. Wanneer je dit kan kijken zonder walging zou ik aanraden om eens met een psychiater te gaan praten. Ook is er een verkrachtingsscène waarbij het geschreeuw door merg en been gaat. Als er twijfel bestaat of Fulci een hekel had aan vrouwen dan krijg je hier een bevestiging waar je U tegen zegt.

Fulci heeft er ook een handje van om qua casting wel eens mis te grijpen. Gelukkig voor hem is Fabio Testi als Luca een geslaagde keuze gebleken. Jammer alleen dat zijn personage enkele keuzes maakt die nogal onwaarschijnlijk zijn. Wanneer zijn vrouw is ontvoerd wordt hem de keuze gesteld om zijn drugsroutes op te geven voor de smokkel van heroïne in plaats van sigaretten. Blijkbaar is dat voor hem zo erg dat hij direct nee zegt, wat uiterst kwalijk is voor zijn vrouw, want hierop vindt de afschuwelijke verkrachting plaats waarbij meneer het aanhoort over de telefoon. Principes of niet, je zegt dan toch gewoon ja? Verder is het jammer dat componist Fabio Frizzi maar weinig onderneemt om iets toe te voegen aan de film. Van standaard achtervolgingsmuziek tot hele foute disco, het boeit nergens.