Texas Chainsaw Massacre (David Blue Garcia)
De Texas Chainsaw Massacre reeks is behoorlijk uitgekauwd. Verhaallijnen lopen door elkaar heen en eerlijk gezegd was ik alle interesse in nieuwe TCM-films kwijt. Aangezien de laatste film uit de reeks op Netflix verscheen was de drempel erg laag en heb ik het maar een keer opgezet. De speelduur van ongeveer 80 minuten hielp daar ook bij. Ik heb sinds lange tijd weer genoten van een film met Leatherface. Dat alle vervolgen na het origineel worden vergeten is prettig, maar wat het meeste opviel was de brutaliteit waarmee Leatherface te werk gaat! De scène in de bus is voor mij een instant classic!
Terrifier 2 (Damien Leone)
Terrifier uit 2016 was best een verrassend leuke en vooral gory horrorfilm. Erg low-budget maar met een aangename focus op guts and gore. Én een leuke nieuwe killer in de vorm van Art the Clown (hij was al te zien in de anthologie All Hallows’ Eve). Deel 2 borduurt hier op voort en brengt niets nieuws, maar het is heden ten dage gewoon ontzettend verfrissend geworden om een film te zien waar werkelijk alle registers open worden getrokken en behoorlijk PC-incorrect is. Heerlijk!
Paranormal Activity: Next of Kin (William Eubank)
Net als met de Texas Chainsaw franchise was ik ook al een tijd klaar met de Paranormal Activity-reeks. Hier en daar zag je nog wel leuke ideeën voorbij komen in de vele delen maar echt boeien deden ze allang niet meer. Tot Next of Kin. Met alleen een nieuwe setting red je het niet (al helpt de afgelegen en desolate setting hier behoorlijk), maar Next of Kin is een zeer degelijk gemaakt nieuw deel dat sterk spanning weet op te bouwen en de angst van de eerste paar films weer doet opleven.
Top Gun: Maverick (Joseph Kosinksi)
Wie had gedacht dat Top Gun 36 jaar na dato nog steeds zo relevant kon zijn? Tom Cruise in ieder geval want het is duidelijk dat hij hier zijn hele ziel en zaligheid in heeft gestopt. Top Gun: Maverick is geen afgeraffeld vervolg. Sterker nog, Maverick is een van de meest meeslepende films van de laatste jaren geworden. Wat een rit!
Halloween Ends (David Gordon Green)
It’s Only a Movie was een van de weinige websites die Halloween Ends een positieve recensie heeft gegeven. Men heeft zich geërgerd aan de rol van Michael Myers in dit deel. Ik vond het een zeer sterke zet. Net als met Halloween 3 uit 1982 wou de regisseur wat anders doen, wat helaas voor de meeste kijkers niet goed heeft uitgepakt. Halloween Ends is het meest verfrissende deel uit de serie van de afgelopen 25 jaar en een waardige afsluiter (?) van de immens populaire serie.
Honorable Mention
De afleveringen Lot 36 en The Viewing uit Guillermo Del Toro’s Cabinet Of Curiosities. Op het gebied van TV het beste wat ik dit jaar heb gezien. In het geval van laatstgenoemde was het een erg fijne terugkeer van een van de meest interessante regisseurs van de afgelopen 12 jaar: Panos Cosmatos. Het kleurgebruik, de synth score, Peter Weller! Heerlijk.
Lot 36 was een erg fijne klassieke vertelling met een occulte twist. Iets wat hier altijd wel wordt gewaardeerd. Echt een episode die doet denken aan anthologieën als Tales From the Crypt of Creepshow. Een zeer fijne kijkervaring. De meeste afleveringen van Del Toro’s project hebben het niveau van deze twee afleveringen lang niet kunnen halen.