Volgende week komt Annabelle uit in de Nederlandse bioscopen, een film over de pop Annabelle die vorig jaar haar opwachting maakte in een bijrol in The Conjuring van James Wan. Poppen, in bezeten of demonische vorm, of gewoon als buikspreekpop, worden al decennia lang gebruikt in films. Om in de smaak te komen voor de door James Wan geproduceerde poppenhorror heeft It’s Only a Movie een selectie gemaakt van films over of met poppen die op hun minst het bekijken waard zijn. Zie hieronder het resultaat.

Magic (1978, Richard Attenborough
Deze nagelbijtend goede thriller met een fenomenale Anthony Hopkins zou zomaar bovenaan een toplijst kunnen komen te staan van films over/met poppen. Hopkins’ acteerwerk en Attenborough’s regie zijn ijzersterk en het script houdt je tot het laatste moment in spanning of die verrekte pop nou echt leeft of niet. Erg knap.

Child’s Play reeks (1988-2013)
De bekendste filmpop is zonder twijfel Charles Lee Ray, oftewel Chucky. In 1988 maakte hij zijn debuut in het eerste deel, dat tot op heden nog altijd als de beste uit de reeks wordt gezien. Bride en Seed of Chucky, respectievelijk deel 4 en 5 uit de reeks, gaven de serie een komische twist, maar gelukkig is dat grotendeels weer rechtgezet met het sfeervollere laatste deel, Curse of Chucky.

Demonic Toys (1992, Peter Manoogian)
Eind jaren 80 en begin jaren 90 volgde er dankzij het succes van Child’s Play een lading aan horrorfilms met poppen. Vooral Charles ‘Full Moon’ Band probeerde er een slaatje uit te slaan met een heleboel poppenhorrors, waaronder Demonic Toys. Van alle pulp poppenwerk uit de Band-stal is Demonic Toys nog een van de betere films. Vooral Baby Oopsie Daisy is memorabel.

Poltergeist (1982, Tobe Hooper)
Poltergeist heeft grotendeels helemaal niets met poppen te maken, maar er is één bepaalde scène met een clownpop die menig kind de stuipen op het lijf heeft weten te jagen. Iedereen die Poltergeist heeft gezien weet waar ik het over heb.

Tourist Trap (1979, David Schmoeller)
Hier geen kleine speelgoedpoppen, maar etalagepoppen die een groep tieners bang maken. Tourist Trap was een van de eerste films geproduceerd door Charles Band, toen nog door zijn eerste productiemaatschappij Charles Band Productions, en verreweg een van zijn betere. De sfeer is sterk en het idee hoopvol, maar het is jammer dat Tourist Trap het laatste half uur uit de bocht vliegt.

Puppet Master reeks (1989-2012)
Het meeste succes haalde Charles Band (die wel erg vaak in deze lijst terugkomt) met zijn Puppet Master reeks, een project dat op een veel kleiner budget en middels de videomarkt minstens hetzelfde succes als de Child’s Play films moest zien te halen. Het succes zal er zijn geweest aangezien de reeks al 11 films voortduurt. De meesten zijn overigens bijzonder slecht en echt alleen de moeite waard voor de completisten onder ons.

Dead Silence (2007, James Wan)
The Conjuring was niet Wans eerste film waarin een pop een rol toebedeeld kreeg. Ook in Dead Silence eist een pop een rol op, buikspreekpop Billy om precies te zijn. Dead Silence is een sfeervolle prent die zijn kracht uit het set-design haalt. Vooral het laatste half uur is dit bijzonder sterk.

Dolly Dearest (1991, Maria Lease)
“Genoeg van die mannelijke poppen”, moet Maria Lease hebben gedacht. Dolly moest de tegenhanger van Chucky worden, maar helaas haalde Dolly Dearest bij lange na niet het succes van Child’s Play en is de film een beetje in de vergetelheid geraakt. Erg jammer aangezien dit een prima horrorfilm is, die in Dolly een bijzonder enge antagonist heeft. Die stem van haar is om naar van te worden.

Dolls (1987, Stuart Gordon)
Ook Stuart Gordon (Re-Animator, From Beyond) waagde zich aan enge poppen. Alweer door Charles Band geproduceerd, middels Empire Pictures, hebben we ditmaal niet met één, maar met een huis vol poppen te maken.  De humor werkt niet altijd even goed, maar Dolls is een onderhoudende en sfeervolle film van Gordon, die op momenten met brute moorden op de proppen komt.

Small Soldiers (1998, Joe Dante)
Verre van horror, maar wel door een regisseur met sterke connecties in de horror, denk aan The Howling en Gremlins, is Small Soldiers een film vooral gericht op de kleintjes. Het idee van action figures die tot leven komen is leuk en de typische Dante elementen zijn ook voor ouderen vermakelijk, maar op het niveau van zijn eerdere films weet hij nooit te komen.

Trilogy of Terror (1975, Dan Curtis)
In dit drieluik gaat het laatste verhaal, Amelia genaamd, over een door een demon bezeten voodoo-pop die Karen Black een half uur laat gillen. Amelia is het hoogtepunt van Trilogy of Terror en heeft in de pop een memorabel karakter weten te creëren.

Devil Doll (1964, Lindsay Shonteff)
De derde film in deze lijst met een buikspreekpop is Devil Doll. De film op zich is niet zo bijzonder en redelijk inwisselbaar, maar het is vooral de relatie tussen de pop en zijn meester die dit werkje de moeite waard maken. Nergens weet die het niveau van de relatie tussen Hopkins en Fats uit Magic te halen, maar die film is dan ook een meesterwerk.

May (2002, Lucky McKee)
May is een buitengewone film over een buitengewoon meisje dat in een pop haar beste vriendin heeft. We zien de pop niet lopen of praten, maar zij heeft wel een grote rol in de niet zo nette acties van May.

Asylum (1972, Roy Ward Baker)
Ditmaal geen drieluik, maar een vierluik dat net als Trilogy of Terror wordt afgesloten met een verhaal over moordlustige poppen. Ook hier is dat verhaal het beste van het stel. Asylum doet Hammer-achtig aan (Peter Cushing doet hier ook in mee), wat de sfeer veel goed doet, vooral in het tweede verhaal, The Weird Tailor, maar het is Mannequins of Horror die hier echt genieten is.

Black Devil Doll (2007, Jonathan Lewis)
Absoluut geen goede film, maar Black Devil Doll moet genoemd worden als een van de meest merkwaardige films over poppen die er bestaan. Al vloekend tiert onze pop hier door de film, die zoveel mogelijk wansmaak in 75 minuten probeert te stoppen. White trash, Black Panther, seks, geweld en tieten, Black Devil Doll is exploitation ten top.

Dead of Night (1945, Alberto Cavalcanti, Charles Crichton, Basil Dearden en Robert Hamer)
We hebben een drieluik en een vierluik gehad. Dead of Night is een heus vijfluik met vier wat korte filmpjes en gelukkig een wat langer laatste filmpje over een buikspreker met zijn pop. Ook hier wordt het beste voor het laatst bewaard, want Hugo, de pop, is een buikspreekpop die de rillingen over je lijf bezorgt. Het stemmetje, de glazen blik, deze poppen blijven toch enge dingen.

Der Golem, Wie er in die Welt Kam (1920, Paul Wegener en Carl Boese)
Der Golem is verreweg de oudste film in de lijst en waarschijnlijk een van de oudste films met een pop in een hoofdrol. Geen traditionele pop, maar een man in pak en make-up. Destijds zal de golem, gebaseerd op een Joodse legende, veel angst hebben ingeboezemd bij het bezoekende publiek, tegenwoordig wordt de film om hele andere aspecten gewaardeerd. Der Golem, Wie er in die Welt Kam is overigens de derde film over de golem. De eerste uit 1915 is tot nu nooit helemaal teruggevonden en de tweede uit 1917 zelfs helemaal verloren.

Saw reeks (2004-2010)
De Saw films zijn met gemak de bekendste horrorfilms van het laatste decennium. Ze worden vooral herinnerd om de brute, geënsceneerde sterfscènes van de slachtoffers van Jigsaw, maar een ander bekend gezicht is de pop Billy, die voor elke puzzel van Jigsaw verschijnt. Het origineel blijft de beste Saw-film, vooral door de ’twist ending’ die lang bijblijft.