30 – Skyfall (2012)
Na een uitstekend begin met Casino Royale en het wat matige vervolg in de vorm van Quantum of Solace kroop Daniel Graig voor de derde keer in de huid van James Bond. Alle gebruikelijke ingrediënten zijn aanwezig, maar ook wordt het wat persoonlijker dit keer. Een van de betere bond films allertijden.
29 – Raw (2016)
Verandering van spijs doet eten. Al verwacht je van een vegan niet gelijk zo extreem! In deze coming of age kannibalenfilm zien we de vegan Justine langzaamaan van dieet veranderen. Hoewel het misschien allemaal wat vreemd klinkt, werkt het allemaal perfect in deze eerste bioscoopfilm van Julia Ducournau.
28 – We Are What We Are (2013)
Jorge Grau’s Somos Los Que Hay heeft de internationale titel We Are What We Are gekregen. In de kern is de film een familiedrama over verlies en opvolging. We zien een man dood neervallen voor een winkelcentrum, zijn gezin is in diepe rouw en weten niet hoe ze het rond moeten breien. En we krijgen voor de tweede keer op rij te maken met kannibalisme…
27 – The Cabin in the Woods (2011)
The Cabin in the Woods zit vol met horrorclichés, maar is ook vernieuwend en vooral verrassend. Je wordt steeds op het verkeerde been gezet door regisseur Drew Goddard, die samen met Josh Whedon het script schreef. Ze zetten daarmee het horrorgenre op z’n kop. Actie, horror, monsters, gore en humor. Deze film heeft het allemaal.
26 – Mother! (2017)
Mother! is wellicht de grootste love-it-or-hate-it film van Darren Aronofsky geworden. Sommigen walgden van bepaalde smakeloosheid en ongrijpbare symboliek, anderen lieten zich meesleuren in een audiovisuele rollercoaster. De chaos waarin de film uiteindelijk ontaardt heeft bij ons diepe indruk gemaakt. Aronofsky weet je visueel in een grote nachtmerrie te dompelen die doet denken aan films als Irréversible.
25 – Kill List (2011)
De eerste echte film van Ben Wheatley is een mix van duistere crime, mysterie en horror. Hij voegt daar moeiteloos nog wat arthouse, humor en gore aan toe en weet ook nog eens geweldig de spanning op te bouwen naar een “WTF” finale waar je U tegen zegt!
24 – Blade Runner 2049 (2017)
Hoe moet je toch aan een vervolg op een van de meest gerespecteerde sci-fi’s ooit beginnen? Wie anders dan Denis Villeneuve om hier een antwoord op te geven? Thematisch raakt hij niet dezelfde snaren als Ridley Scott dat deed in 1982, maar visueel mag 2049 er toch wel wezen. Ryan Gosling is ook geen Harrison Ford maar weet net als de oudgediende een overtuigende replicant neer te zetten.
23 – Rogue One: A Star Wars Story (2016)
Toen Rogue One: A Star Wars Story uitkwam dacht Disney dat alles wat Star Wars was in goud zou veranderen. Inmiddels weten ze wel beter en is de strategie van de studio omgegooid. Rogue One is en blijft de eerste Star Wars stand-alone film die geen deel uitmaakt van een trilogie, hoewel de film naadloos aansluit aan A New Hope. Rogue One ademt helemaal de Star Wars sfeer, maar is wel een stuk harder en volwassener. Overduidelijk is de film gebaseerd op klassieker The Seven Samurai.
22 – Evil Dead (2013)
Hoe een remake van een geliefde horrorklassieker te maken? Regisseur Fede Alvarez laat feilloos zien hoe dat moet met Evil Dead. Het tempo is hoog en de gore wordt niet geschuwd. Het is lang geleden dat er in een horrorfilm zoveel bloed uit de hemel komen neerdalen. Letterlijk!
21 – Sinister (2012)
Sinister is een horrorfilm die in feite niets nieuws brengt. Found footage, demonen, we kennen die shit wel, maar dat die nare found footage stukjes begeleid zouden worden door de meest onheilspellende muziek ooit kwam als donderslag bij heldere hemel. Wat een angstaanjagend geluid van de Noorse black metal band Aghast, bizar. De score van Christopher Young mag er ook wezen. Het laatste shot is jammer maar dat mag niet wegnemen dat Sinister een van de beste horrorfilm is van het afgelopen decennium.