10 – What We Do in the Shadows (2014)
Met Eagle vs. Shark (2007) liet Taika Waititi al zien dat hij eigenzinnige films met zijn karakteristiek humor kan maken. Twee jaar eerder maakte hij de short What We Do in the Shadows: Interviews With Some Vampires. Bijna 10 jaar later krijgt hij het voor elkaar om hier een volledige mockumentary van te maken. In de film volgen we een aantal vampiers die een huis delen. Van oeroud tot piepjong. Waikiki doet dit met zulke droge humor en alledaagse dingen waardoor er een geweldige mix van reality-tv en horrorkomedie ontstaat.
9 – Maniac (2012)
In de afgelopen tien jaar kwamen natuurlijk weer veel remakes van oude vertrouwde klassiekers langs. Vaak met meer uitleg dan voorheen en vooral ook minder bloederig. Maar wie had gedacht dat er ook een remake zou komen van een echte ‘video nasty’? Het zeer geliefde Maniac van William Lustig uit 1980 is een klassieker, gemaakt in een periode waarin midtown New York ‘s nachts veranderde in een open riool van gespuis en straatprostituees. Alexandre Aja en Franck Khalfoun verplaatsen het tafereel naar Los Angeles waar de armoede en het gebrek aan geestelijke verzorging steeds meer en meer in het straatbeeld te zien is. Niemand minder dan Elijah (Frodo) Wood speelt voortreffelijk de psychoot Frank die zijn slachtoffers het liefst scalpeert, zelfs wanneer zij nog in leven zijn. Maniac is een verademing tussen alle dertien in een dozijn remakes die ons om de oren vliegen.
8 – The Avengers (2012)
Iron Man, The Hulk, Thor en Captain America kregen allemaal hun eigen film. Aan het einde van de aftiteling van deze films werd steeds een kleine verwijzing gegeven dat er iets groots aan zat te komen. In 2012 was het dan zover en bracht regisseur Josh Whedon de machtigste superhelden uit het MCU (Marvel Cinematic Universe) samen in één film. Een geweldige prestatie van zowel Whedon als de acteurs, die hun personages perfect gestalte geven en de comics tot leven brengen. De aarde wordt bedreigd en S.H.I.E.L.D. directeur Nick Fury besluit The Avengers in te schakelen. De film bevat spectaculaire actie en geweldige effecten. Nog nooit had een studio op zo’n grootschalige manier superhelden bij elkaar gebracht. De opbouw naar The Avengers is ook een stuk beter uitgewerkt dan bij bijvoorbeeld Justice League van concurrent DC. Niet iedereen is enthousiast over de formule waarmee Marvel de films uit de grond stampt, maar voorlopig weet de studio heel goed wat het (popcorn) publiek aanspreekt. We kunnen in 2020 ook weer nieuwe superheldenavonturen verwachten in de bioscoop.
7 – The Neon Demon (2016)
Als een soort liefdesbrief aan Dario Argento, Mario Bava en hedendaagse technomuziek kwam in 2016 van de eigenzinnige Nicolas Winding Refn The Neon Demon. Een film met een verhaal waar je nog vele discussies over kan voeren zoals je bij een Argento ook kan hebben. En een kleurrijk visueel spektakel waar Bava zijn goedkeuring voor had gegeven als hij nog had geleefd. Een verhaal over schoonheid en een industrie waar je oprecht je vraagtekens bij kan zetten. Wil je visueel geprikkeld worden, dan is The Neon Demon misschien wel de film die net iets teveel van je vraagt.
6 – Black Swan (2010)
Darren Aronofsky is een van de meeste onvoorspelbare regisseurs van vandaag de dag. Dat hij ook een aardig oogje heeft voor horror bleek wel met Black Swan waarin Natalie Portman de sterren van de hemel speelt als Nina, een balletdanseres, die het hoogste mogelijke probeert en moet halen van zichzelf. Wanneer zij de grootste rol in Tsjajkovski’s Zwanenmeer heeft weten te bemachtigen slaan bij Nina de stoppen door en weet zij nog nauwelijks echt van niet echt te onderscheiden. Black Swan wist de spreekwoordelijke brug te slaan tussen twee onverenigbare werelden: die van de arthouse en de horror. En wat een prachtig resultaat was het gevolg.
5 – Dredd (2012)
In de toekomst wonen mensen in megasteden als Megacity One en als je zoveel mensen op elkaar propt krijg je natuurlijk broeihaarden van criminaliteit. De Judges moeten een oplossing zijn, echter is het een haast onmogelijk klus. Dredd krijgt een leerling mee om een dag te beoordelen. Helaas is dit ook de dag dat ze opgesloten raken in een 200 verdiepingen tellend flatgebouw, dat onder controle is van Ma Ma. Deze bendeleider handelt in Slo Mo, een extreem verslavende drug. Ze zullen zich een weg omhoog moeten vechten. Qua verhaal is Dredd misschien wat summier, maar de uitwerking is een volbloed actiefilm doe je geen moment op adem laat komen. Ook de beslissing om Dredds helm op te houden (zo doen we dat, Sylvester!) wordt zeer gewaardeerd.
4 – Drive (2011)
Het moge duidelijk zijn dat wij fan zijn van regisseur Nicolas Winding Refn. Met maar liefst twee films staat hij in onze top 10. Het verhaal van Drive is simpel, maar wordt zo mooi in beeld gebracht. De hypnotiserende soundtrack van Cliff Martinez maakt de film af. Niet zo gek dat beide heren vaker met elkaar samenwerken, zoals bij The Neon Demon. Het acteerwerk van Ryan Gosling als zwijgzame stuntman en monteur uit Hollywood is geweldig in deze stilistische neo-noir thriller.
3 – The VVitch (2015)
Het komt niet heel vaak voor dat de eerste grote speelfilm van een nieuwkomer zich al gelijk tot de literatuur van het genre mag begeven. Met The VVitch: A New-England Folktale gebeurde dat en is een duidelijk voorbeeld van hoeveel meer je uit het horrorgenre kan halen. Met een laag budget weet regisseur Robert Eggers met gemak een geloofwaardig 17e eeuws New England te creëren en hoewel de film nauwelijks special effects hanteert en de gehele film in oud Engels wordt gesproken, is de spanning overal voelbaar. Een verhaal over heksen, geloof en volwassen worden. Hopelijk krijgen wij de komende tien jaar meer van dit soort films.
2 – Hereditary (2018)
Hij werd al vroeg gehyped als de engste film ooit, maar daar hebben we er tegenwoordig elk jaar wel een van als we de click bait sites moeten geloven. Maar bij Hereditary zou ik me het ook nog wel kunnen voorstellen dat kijkers dat vinden. Het is namelijk een bijzonder creepy film die vanaf de eerste beelden (en tonen) een gevoel van onbehagen en dreiging uitstraalt zoals je niet vaak eerder zag en dat blijft het de hele tijdsduur volhouden tot de gruwelijke finale. Ook blijft de film lang na spoken in je hoofd zoals de besten dat doen en leent de film zich ook uitermate goed voor een lekkere discussie over wat alles nu precies betekende. Het mag duidelijk zijn dat Hereditary dus wat verder gaat dan de gebruikelijke griezelfilms.
1 – Mad Max: Fury Road (2015)
Dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan bleek wel in 2015. Na films over pratende biggen en dansende pinguïns kwam regisseur George Miller, 30 jaar na zijn laatste Mad Max film, met een vervolg op Mad Max: Beyond Thunderdome en het was… GE-WEL-DIG! Ditmaal geen Mel Gibson, maar een hummende en knarsende Tom Hardy als Max en een glansrol voor Charlize Theron. Mad Max: Fury Road is een lange achtervolging waar je in het eerste uur, terwijl je naar adem zit te snakken, je je vertwijfeld afvraagt: “Komt er nog een kleine rustpauze of hoe zit dat?!” Mad Max: Fury Road is een ode aan een ander Hollywood van vroeger waar CGI nog futuristisch klonk en men afhankelijk was van practical special effects en stuntmannen. Een post-apocalyptische landschap heeft er nog nooit zo mooi en opwindend uit gezien.