Het is 1966 en de Spaghettiwestern groeit in rap tempo uit tot ongekende populariteit. Sergio Leone ontketent in 1964 de gekte met zijn A Fistful of Dollars en al snel volgen er meer regisseurs die geld zien in dit nieuwe subgenre. Een van die regisseurs is Sergio Corbucci, maker van een stel gerenommeerde titels als Il Mercenario (The Mercenary) en Il Grande Silenzio (The Great Silence). In 1966 was hij er vroeg bij en maakte hij, in hetzelfde jaar dat The Good, The Bad and the Ugly uitkwam, Django. Een nieuwe (anti)held was geboren.

Het uitgangspunt is er eentje dat we wel kennen uit het western-genre: een eenling die een stadje binnenwandelt en te maken krijgt met rivaliserende bendes of een persoonlijke rekening te vereffenen heeft. Django is niet anders, echter biedt een dergelijk uitgangspunt vaak genoeg stof tot ‘coolheid’ en Corbucci weet deels wel hoe dat in zijn film te verwerken.

Franco Nero is een waardig evenbeeld van Clint Eastwood en de dialogen zijn minimalistisch, maar geladen genoeg om op momenten een glimlach op je gezicht te kunnen toveren. Vooral de dialogen tussen Django en de leider van de racistische bende, waarvan de leden allen een rode kap dragen, springen eruit. Wat echter het hoogtepunt van Django is, is de doodkist die Nero de ganse film met zich meedraagt, wat zijn personage net dat beetje extra geeft wat een personage memorabel maakt.

Toch weet Django niet 88 minuten lang te boeien. Het grootste probleem is dat de film, los van bovengenoemde opvattingen, nergens boven de middelmaat uitstijgt. Cinematografisch gezien valt er weinig te beleven en de muziek, het heerlijke openingsnummer daargelaten, is nergens echt noemenswaardig, in ieder geval niet zo noemenswaardig als de gemiddelde score van de koning van de Spaghettiwestern-muziek, Ennio Morricone. Sergio Corbucci weet Django inhoudelijk te onderscheiden van de middelmaat, maar stilistisch gaat dit hem maar moeilijk af.

Django heeft de middelen om te scoren, maar Sergio Corbucci mist stilistisch vernuft om dit tot een echte hoogvlieger in zijn genre te maken. Het is jammer, want zo’n Franco Nero die met hangend hoofd de hele film lang een doodkist achter zich meesleept is eigenlijk wel erg ‘cool’ en vraagt om een film die minstens even ‘cool’ is.