Dario Argento is ontegenzeggelijk een van de grootste regisseurs die het horrorgenre ooit heeft voortgebracht. Klassiekers als Suspiria, Tenebre en Deep Red worden gerekend tot de beste horrorfilms ooit gemaakt en dragen stuk voor stuk het bekende Argento-keurmerk. Dat wil zeggen stijlvolle moordscènes, muziek van Goblin en cinematografie waar je U tegen zegt. Dario Argento is echter al jarenlang niet meer in vorm, getuige films als Mother of Tears en The Card Dealer. Zijn nieuwste is de zoveelste vertelling van het bekende verhaal van Dracula: Dracula 3D.

Plot: Jonathan Harker is per trein vanuit Engeland op weg naar het kasteel van Dracula in de Karpaten om de grote bibliotheek te catalogiseren. Hij is aanvankelijk onder de indruk van de gracieuze manieren van Dracula, maar realiseert zich al snel dat hij gevangen zit in het kasteel. Ook ontdekt hij de nachtelijke facetten van Dracula’s leven. Als hij op een nacht probeert te ontsnappen raakt hij in de ban van drie vrouwelijke vampieren, de bruiden van Dracula.

Dracula 3D laat weinig ruimte over voor hoop, want al vanaf de eerste seconden is te zien wat ons een dik honderd minuten te wachten staat. De openingsscène is een complete uiting van gemakzucht. De camera beweegt ons al zwiepend langs wat digitale straten en huisjes die door moeten gaan voor een typisch dorpje uit de Karpaten. Voor wie enkel films van Olaf Ittenbach of The Asylum heeft gezien, zal de CGI meevallen, maar wie maar een beetje kennis heeft van de klasse die Argento ooit tentoonstelde, zal stijl achterover vallen van het gemak waarmee zulke aspecten worden ingezet.

Uiteindelijk wordt alleen maar bevestigd dat de openingsscène inderdaad een intro is op nog veel meer ellende. Door middel van overbelichte beelden (ter compensatie van het filter van de 3D-bril?), die pijn doen aan de ogen en een onsamenhangend en fragmentarisch script wordt het verhaal van Dracula voor de zoveelste keer verteld. De acteurs maken er een potje van, Rutger Hauer incluis, al is dit niet per se een aspect waar een film van Dario Argento per definitie op afgerekend dient te worden. Hij heeft namelijk al eerder laten zien ondanks matig acteerwerk en slechte nasynchronisatie een goede film te kunnen maken. Hier werkt het averechts, want we hebben namelijk niets om het slechte acteerwerk mee in balans te brengen.

Dat Argento gemakzuchtig is geworden is al tijden een bittere pil om te slikken, maar dat ook zijn trouwe collega Claudio Simonetti, oud-frontman van Goblin, dezelfde weg is ingeslagen, maakt de pil des te bitterder. De muziek die hij hier ten gehore brengt is inwisselbaar en ronduit ondermaats. Ooit wist Simonetti met Goblin, maar ook solo, een film van Argento naar hoger plan te tillen, getuige Suspiria, Deep Red, Phenomena en Tenebre. In Dracula 3D is de muziek niet anders dan generiek.

Dracula 3D is een pijnlijke ondervinding voor wie Dario Argento een warm hart toedraagt. Er is geen schim te bekennen van de man die een paar van de grootste horrorklassiekers op zijn naam heeft staan. Het lijkt er ook niet op dat die regisseur ooit weer terug zal komen. Het is namelijk alweer acht jaar geleden dat hij zijn laatste echt goede film heeft gemaakt en dat was al geen langspeelfilm (Jenifer). Misschien dat hij ooit nog een leuke episode weet af te leveren voor een omnibus of zo, meer lijkt er niet meer in te zitten.