Op de redactie van It’s Only a Movie.nl is al een aardig discussie uitgebarsten over de nieuwe Netflix Original trilogie: Fear Street. Ricardo was niet heel positief over het eerste deel: 1994. Dat was ik wel. Nog meer interesse had ik in 1978. Dat is niet alleen het jaartal waar enkele van de grootste horrorfilms vandaan komen, ik noem maar even Halloween en Dawn of the Dead, ook is het het jaartal dat een ontzettend leuke, en volgens sommige mensen ontzettend knappe, recensent het licht zag. Hint hint.

Hoewel ik nog nooit een boek van R.L Stine heb gelezen, weet ik wel wat voor boeken het zijn en voor wie ze bestemd zijn. De boeken waren al redelijk verkrijgbaar toen ik een tiener was en toch liet ik ze links liggen. Goosebumps, oftewel Kippenvel, leek mij iets voor kinderen. Ik las tenslotte Clive Barker en Stephen King en keek bij wijze van spreken Hellraiser tijdens het ontbijt. Ik moest er niets van hebben. Pas veel later merkte ik hoe populair de series Goosebumps en Fear Street waren. Als docent Engels in het voortgezet onderwijs kreeg ik leerlingen die mij smeekten om het op hun leeslijst te mogen zetten. Even had ik interesse in de boeken, maar de vaksectie stond niet gewillig tegenover de eisen van de leerlingen. En daar liet ik het toen ook bij.

Nu, zoveel jaar later, heb ik de Goosebumps films en enkele afleveringen van de tv-serie gezien, en heb daar best van genoten. Je moet tenslotte inzien dat het echt voor tieners bedoeld is en niet voor doorgewinterde horrorfans zoals Ricardo en ik. En dat is helemaal prima. Je moet tenslotte ergens beginnen.

Dat Netflix geld stak in een trilogie van films naar de boeken van R.L. Stine is helemaal zo gek nog niet. De grootste hit van Netflix is nog altijd Stranger Things en dat past qua niveau helemaal bij de Fear Street reeks. Dat Ricardo het eerste deel 1994 soft vind snap ik ergens wel, maar ook weer niet. In 1994 zien wij kills voorbij komen die net zoveel gore hebben als een gemiddelde slasher. Dat de serie ook gore zou bevatten had ik totaal niet verwacht en verwelkom ik met beide armen. Daarnaast had 1994 een aantal hele leuke karakters en in tegenstelling tot veel slashers werden deze gespeeld door echte tieners. Al met al een erg leuke film van hoog niveau. Maar blijft dat niveau zo hoog in 1978?

Plot: Het is 1978 en de tieners van Sunnyvale en Shadyside komen samen in Camp Nightwing om de zomer door te brengen. De tegenstellingen tussen de twee stadjes lijken voor de meeste kinderen verdwenen, maar niet voor iedereen. Wanneer de zuster van het kamp uit het niets enkele tieners aanvalt en door de politie van het kamp wordt begeleid, komen de tieners van Shadyside en Sunnyvale samen om uit te zoeken waarom de zuster ineens in een razernij belandde. Als dan ook een van de begeleiders een bijl pakt en losgaat op de kampbewoners blijkt dat er veel meer aan de hand is.

Ben je nog maar net bijgekomen van Fear Street: 1994 is hier alweer Fear Street: 1978 en zoals de titel al doet vermoeden is dit een vervolgfilm die meer uitlegt over de eerste film. Zoals 1994 elementen heeft van een jaren 90 slasher a la Scream, zo heeft dit tweede deel elementen van Friday the 13th. Dat komt natuurlijk door de setting van een kamp, maar ook door de killer die ontzettend veel vergelijkingen heeft met Jason uit Friday the 13th part 2. Dat is toevallig mijn favoriete Friday film en daarom ben ik misschien wel wat bevooroordeeld. Maar ook is er een duidelijke hommage aan The Shining. Het is niet dat Fear Street: 1978 ook maar ergens dat niveau haalt, maar het is dan ook een hele andere film. Toch is wel te stellen dat Fear Street: 1978, ondanks misschien een wat traag begin, beter is dan 1994.

Wederom is duidelijk te merken dat de makers graag de sfeer van Stranger Things willen oproepen in deze Netflix original. Dat is ook niet zo gek, want Stranger Things is de meest succesvolle serie van Netflix ooit. Ook hier zijn veel mensen achter de schermen werkzaam op de set van Stranger Things. De film is opgenomen nabij Atlanta waar ook Stranger Things wordt opgenomen en net als deel één heeft ook een van de acteurs uit Stranger Things een rol. Was dat in 1994 Maya Hawke, hier is dat Sadie Sink. Sink speelt hier Ziggy, een meisje van Shaddyside dat echt schijt heeft aan alles en iedereen. Haar rol is wel heel erg vergelijkbaar met die uit Stranger Things, maar dat is een rol die haar goed staat en is prima. Emily Rudd speelt Ziggy’s zus Cindy. Zij werkt als een van de begeleiders van het kamp en is hier het tutje dat alles wilt doen volgens de regels. Zowel Rudd als Sink trekken hier de kar en laten zien dat zij dat gemakkelijk kunnen.

Zoals gezegd, 1978 heeft een wat traag begin. Vooral het ontbreken van een Scream-achtige beginscène, zoals bij 1994, valt op. Toch is over de gehele linie het verhaal en de cast opvallend sterk voor een echte tienerslasher. Met ‘echte’ bedoel ik natuurlijk het feit dat wij hier echte kinderen en tieners zien rondrennen voor hun leven in plaats van vierentwintigjarigen die doen alsof.

Nu hebben wij een Scream hommage gehad in 1994, een The Shining en Friday the 13th hommage in 1978, wat valt er te verwachten van 1666? Alles lijkt te wijzen op een echte ‘folk horror’. Als het de stijgende lijn heeft van de vorige delen gaat dat vast smullen worden. Ik ben erg benieuwd!