De Friday the 13th-serie loopt al dertig jaar. Het spoor van vernieling dat Jason Voorhees heeft achtergelaten is begonnen in 1980, toen Sean S. Cunningham wou cashen op het succes van John Carpenters Halloween. De serie kent inmiddels 12 delen, de onvermijdelijke remake en de confrontatie met Freddy meegerekend. It’s Only a Movie zet alle films op een rijtje, beginnende met de beste en eindigende met het deel dat de serie te schande zet.

01 Friday the 13th (1980)
Het blijft een raar verhaal met de film die de hele Friday the 13th-reeks op poten heeft gezet. Friday the 13th is cinematografisch gezien niet de beste uit de reeks en ook het acteerwerk is hier ver beneden maat. Zelfs op horrorvlak stelt de film teleur. De kills zijn, op een enkele uitzondering na, waarin Tom Savini even mag schitteren, nergens zo spectaculair als in veel vervolgdelen en het bloed blijft ons gespaard. Friday the 13th is globaal gezien zeker niet de beste uit de reeks, maar toch kent deze slasher een ontzettend hoge aantrekkingskracht. De sfeer is namelijk grandioos en het einde legendarisch. Vooral het eerste zorgt ervoor dat dit mijn favoriete Friday blijft en de film nog regelmatig in mijn speler belandt. En natuurlijk is dit de film die de Summer Camp-slasher op de kaart heeft gezet, een subgenre dat ik een warm hart toedraag.

02 Friday the 13th : The Final Chapter (1984)
Friday the 13th deel 4 is gewoonweg de perfecte slasher. Het script is vlot en retestrak, de cast met o.a. Corey Feldman en Crispin Glover een 80’s droom, de sfeer enorm sterk, de kills zijn memorabel (check vooral de ongeknipte versies ervan!) en Jason Voorhees is meedogenloos. Van deze Jason wil je geen slachtvee zijn! Eigenlijk zou dit deel bovenaan deze lijst moeten staan, maar die sfeer uit deel één is onovertroffen, en laat mij nu een ‘sucker’ zijn voor sfeer. Wil ik echter de perfecte slasher aanraden, dan zal Friday the 13th: The Final (not!) Chapter de dans niet ontspringen.

03 Jason Lives : Friday the 13th Part VI (1986)
Dit zesde deel uit de serie is het deel dat op perfecte wijze horror met humor heeft kunnen combineren, zonder de kenmerkende sfeer van de serie aan te tasten. Friday the 13th VI kent veel sterke scènes, zoals de briljante beginscène, en kent in Thom Matthews een zeer fijne protagonist. Hij doet zijn hysterisch goede rol uit Return of the Living Dead dunnetjes over en geeft Jason Lives die echte 80’s vibe. Zoals gezegd tast de humor het typische Friday-sfeertje niet aan en hoeven we ons ook geen zorgen te maken over de ‘trademark’ van de serie: de kills. Jason Lives kent een paar kills die met gemak bij de beste uit de reeks horen.

04 Friday the 13th Part VIII : Jason Takes Manhattan (1989)
Velen zullen het hier niet mee eens zijn, maar ik ben gewoon een fan van deze achtste Friday the 13th. Met Manhattan heeft de film inderdaad weinig te maken, maar het schip is verder wel een heerlijke claustrofobische setting voor de slachtpartij van Jason. Ook kent dit deel gewoon twee van de beste kills uit de hele serie: die op de dansvloer (niet zozeer om de teleurstellende kill zelf, maar om de entourage) en die op het dak in Manhattan. Wat heb ik daar vroeger van in een deuk gelegen! Gewoon de titel negeren en genieten van deze Friday!

05 Friday the 13th Part III (1982)
Er zijn twee zaken die dit derde deel zijn waarde meegeven: allereerst de bijzonder cheesy disco-score van held Harry Manfredini en ten tweede het feit dat Jason hier voor het eerst zijn legendarische ijshockey masker op zijn kop heeft zitten, een keuze die de rest van de serie heeft gekenmerkt. Verder is Part III vooral een product van zijn tijd. De score van Manfredini zet dat kracht bij, maar het is vooral het 3D-aspect dat dat onderstreept. Veel draagt het echter niet bij aan de film (toen ook al een probleem, blijkbaar). Friday the 13th Part III is leuk en sfeervol, maar de kenmerkende Friday-zaken zijn hier niet direct beter dan in andere delen.

06 Friday the 13th Part 2 (1981)
Nee, deze Jason Voorhees met zak over het hoofd is niet mijn favoriete Jason. Ook zijn tengere lichaamsbouw, die in volledige tegenstelling staat met de Jason waar we allemaal van houden, helpt niet echt mee. Maar goed, Friday the 13th Part 2 moet het vooral weer hebben van zijn sfeer. We bevinden ons hier gewoon weer lekker ouderwets op het beruchte zomerkamp en de bezoekers ervan dienen als prima slachtvee. Missie voltooid. Leuk is ook het korte optreden van Betsy Palmer in de fijne openingsscène.

07 Friday the 13th (2009)
Dat er ook weleens een degelijk remake tussen alle verwerpelijke remakes zit, bewijst deze film van producent Michael Bay. Gelukkig heeft hij er niet al te veel invloed op gehad, want deze Friday the 13th in een nieuw jasje is vooral erg solide. Het is allemaal zoals gewoonlijk wat duisterder en kleurlozer dan het originele materiaal, maar de film is nog aardig recht toe recht aan. Van de zeer brute en imposante Jason Voorhees tot de meedogenloze kills. We hebben in ieder geval al veel slechtere remakes gezien.

08 Friday the 13th Part VII : The New Blood (1988)
Wat deze Friday onderscheidt van de andere films is de telekinetische insteek van het hoofdpersonage. Dit voegt echter weinig tot niets toe aan de film en is eerder irritant. Het haalt de aandacht een beetje weg van waar het allemaal echt om draait in de Friday-reeks. In dat opzicht doet The New Blood weinig fout en krijgen we zelfs een van de betere kills te zien in de scène met de slaapzak. Ook het vermelden waard is dat we in dit deel voor het eerst Kane Hodder bezig zien achter het masker. Volgens velen op fysiek vlak de beste Jason Voorhees. En eigenlijk is Jason hier ook wel erg cool met die ketting om zijn nek en de dik aangedikte make-up effecten.

09 Freddy vs. Jason (2003)
Geen officieel deel uit de Friday the 13th-reeks, maar desalniettemin een film met Jason Voorhees, en een waar de fan destijds met smart op zat te wachten. Wat zou deze clash tussen twee horrorlegendes namelijk opleveren? Freddy vs. Jason is uiteindelijk vooral een show tussen de twee grootheden geworden. Op andere vlakken schiet de film tekort, wat pijnlijk wordt tijdens bijvoorbeeld de hallucinatiescène. De humor is vaak misplaatst en de CGI overtuigt vaker niet dan wel, maar het duel tussen Jason en Freddy is natuurlijk per definitie legendarisch. Let ook op de geniale kill in het bed.

10 Jason X (2001)
Waar de Friday-films tot nu nog gemiddeld of hoger scoren, zijn we inmiddels beland bij de delen die echt ver onder de maat zijn. De minst slechte van de overgebleven mislukkingen is Jason X. Hoewel ook hier het concept van de films compleet overboord wordt gegooid, valt er op een bepaalde manier nog wel te genieten van deze Jason in Space! Hier hangt nog een soort van pulp-labeltje aan, wat het geheel enigszins in perspectief plaatst. Ik heb het dan over de vreselijke Barbie-verschijnselen, de Asylum-achtige decors en het abominabele acteerwerk. Om nog maar niet te spreken over het hele space-gebeuren, ook al ziet Super Jason er nog best cool uit. Gelukkig hebben we hier nog wel een van de meest originele kills uit de reeks.

11 Jason goes to Hell : The Final Friday (1993)
En dan de film die het concept van de Friday the 13th-films finaal om zeep heeft geholpen: Jason goes to Hell. Wat hiervan te zeggen? Op zich kan het idee van een bepaald kwaad dat verhuist van lichaam naar lichaam nog best goed uitwerken, maar gebruik het niet in een Friday the 13th-film! In plaats van Jason Voorhees worden we nu opgezadeld met een stel betekenisloze figuren, waarvan Jason zogenaamd bezit heeft genomen, die aan het moorden slaan. Idioot! Het haalt het plezier volledig uit de film en maakt het geheel een wel erg lange zit. Een belachelijke film en een schande voor de reeks.

12 Friday the 13th : A New Beginning (1985)
Op hetzelfde niveau als Jason goes to Hell, staat Friday the 13th Part V, niet toevallig de andere film die ook een draai poogt te geven aan het concept van Friday the 13th. Niet doen! Het is niet wat de fans willen zien en zeker na het grandioze vierde deel voelt A New Beginning enorm rot aan. Dit zijn films om over te slaan, wat vergemakkelijkt wordt door het feit dat het concept toch niets te maken heeft met de rest. Overslaan dus.