Link van Richard Franklin had een van die vele hoezen die ik telkens zag bij de horrorsectie van de videotheek maar die ik vreemd genoeg nooit huurde in de jaren 90. En dat terwijl ik een zwak heb voor horrorfilms waarbij doodnormale dieren ijskoude killers blijken. Vooral de aap. Dat begon denk ik met Dario Argento’s Phenomena, waarin een chimpansee iemand te lijf gaat met een klassiek scheermes. Dat beeld van dat zwartharige beest met die grote zwarte holle ogen, die ontblote tanden en dat ijzingwekkende gekrijs tezamen met een afschuwelijk moordwapen vond ik bijna enger dan de killer zelf.

Apen, of primaten als je het correct wil noemen, lijken misschien zo schattig, maar dat beeld is subjectief. We moeten niet vergeten dat zij onze eigen verre neefjes en nichtjes zijn en soms net zo bloeddorstig kunnen zijn als wij. Er bestaat een reeks aan films met een dergelijke opzet. Zo ook Richard Franklin’s Link. Ik was de film al lang en breed vergeten tot die weer voorbijkwam op mijn lijstje van jaren 80 horrorfilms die ik braaf afwerk. Link is een niet veelzeggende titel maar toen ik verder las op IMDb dat Elisabeth Shue en Terence Stamp de hoofdrollen vertolkten wist ik dat ik de film maar eens snel moest zien en bestelde de dvd op eBay. Het bleek een aankoop die ik veel eerder had moeten doen.

De Amerikaanse Jane studeert aan een Britse universiteit en is naarstig op zoek naar een bijbaan waarbij zij ook wat studiepunten kan verdienen. Door haar vriendje David komt zij in contact met Dokter Philip. Deze biedt haar een baantje aan in zijn landhuis waar hij onderzoek doet naar de intelligentie van chimpansees. Zij trekt bij hem in en ontmoet daar de drie chimpansees waar Dokter Philip zijn experimenten mee doet: Imp, Voodoo en Link. Die laatste is verreweg de intelligentste van het stel. Ook al is hij onderdeel van het onderzoek, Link fungeert ook een beetje als de butler van het landhuis. Dokter Philip ziet zich door geldnood en tegenvallende resultaten genoodzaakt afstand van hen te doen. De vrouwtjes zijn al verkocht aan een handelaar maar Link zal moeten worden afgemaakt. Als Link hier lucht van krijgt zet hij de andere chimpansees op tegen de dokter en laat hij een spoor van dood en verderf achter.

Ik denk dat velen van jullie, wanneer de credits van verschijnen, denken: “WHAT.THE.FUCK?!”. Want als iets duidelijk wordt is dat een film als Link tegenwoordig niet meer gemaakt kan worden. Worden wij nu al zwaar pissed als een tijger door een hoepel springt, in de jaren 80 was dat wel anders. Want hoewel ik eerst het verhaal zou moeten bespreken is er iets dat direct opvalt. Zoals gezegd doet Dokter Philip, een vermakelijke Terence Stamp als mad professor, onderzoek naar chimpansees. En Imp en Voodoo zijn dat wel degelijk maar blijkbaar kwam er geen enkele chimpansee auditie doen voor de rol van Link. Want Link is een orang-oetang! “Maar Johan, die hebben toch een oranje achtige kleur vacht?” hoor ik jullie al zeggen. Jazeker! Maar om te verdoezelen dat Link een orang-oetang is verfde men gewoon zijn vacht zwart.. En daar blijft het niet bij. Nu is een orang-oetang dat een butler outfit draagt een ding maar om hem ook nog eens sigaren te laten opsteken en deze te laten roken? Nee, dat kan tegenwoordig echt niet meer.

Maar.. Er is altijd een maar. Als je je over het bovenstaande heen kan zetten dan krijg je daar geen spijt van, want Link is een hele leuke horrorfilm geworden die louter is gemaakt voor één ding en dat is vermaak. Want ondanks alles is Link erg vermakelijk. Een beetje gek maar wel lekker zeg maar. Al gelijk als de muziek start krijg je dat gevoel. Het lijkt bij vlagen op dat van Gremlins al is het helemaal niet een dergelijke film. Link kan misschien nog het best omschreven worden als Cujo maar dan met hier en daar een beetje humor. Dat klinkt niet verkeerd toch? Toch komt het hier maar tot een paar schaarse scènes met geweld. Een scène tussen Link en een wilde hond voelt wel echt aan alsof je naar een van die vele nare Youtube-filmpjes zit te kijken waar opgefokte dieren bij elkaar worden gezet. Maar dat is niet de enige ongemakkelijke scène in de film. Zo is daar ook de scène die de meeste van ons zullen bijblijven. Hierin komt een poedelnaakte Jane (Elizabeth Shue) net onder de douche vandaan en Link, onze orang-oetang, staat in de deuropening naar haar te kijken. Ondanks het herhalend vragen van Jane wil Link van geen wijken weten en blijft maar naar het naakte lichaam van Jane staren. De scène duurt naar verhouding erg lang en dat met de insinuatie van lust van dier naar mens maakt alles erg ongemakkelijk.

Link zal weliswaar naar de huidige maatstaven worden betiteld als ‘fout’. En dat is helaas niet ten onrechte, Toch kan ik er niet omheen dat ik Richard Franklin’s film erg vermakelijk vind. En nee, niet alleen door een naakte Elizabeth Shue. Wie een scène, ik kan beter zeggen, dé scene uit de film White Heat met James Gagney laat naspelen met een geverfde orang-oetang verdient een dikke duim omhoog.