Wie ooit de originele versie van London After Midnight (1927) gezien heeft, mag zich gelukkig prijzen. Geregisseerd door Tod Browning en met Lon Chaney in een legendarische dubbelrol wordt deze prent officieel als verloren beschouwd. Verloren films stammen uit het tijdperk van de stomme film en de eerste geluidfilms. Omwille van de chemische samenstelling van het celluloid dat zeer licht ontvlambaar was, zijn weinig kopieën bewaard gebleven, noch in studioarchieven, noch in privécollecties of openbare archieven. Gek genoeg kraait naar de meeste verloren films ondertussen geen haan meer, maar London After Midnight vormt hierop een uitzondering. Tot op vandaag wordt deze film naarstig doch zonder succes opgespoord. Net daarom spreekt hij nog steeds tot de verbeelding en heeft hij zelfs een bijna mythische status verworven.

Naar verluidt is de enige kopie van London After Midnight in de jaren 60 in vlammen opgegaan en wordt deze film sinds die dag als verloren beschouwd. Daarom is men een aantal jaren geleden met het initiatief gekomen om een reconstructie te maken aan de hand van bewaarde stills die men bij allerlei musea en archieven verzameld heeft. Daarnaast werd er ook een geheel nieuwe soundtrack gecomponeerd. Het resultaat is een 46 minuten durende reconstructie waarin zorgvuldig uitgekozen stills worden afgewisseld met tekstbordjes in een poging de originele versie zo goed mogelijk te evenaren. Uitgegeven op dvd in 2003 door Warner Home Video als onderdeel van de “Lon Chaney Collection”.

In de eerste minuut zien we hoe Roger Balfour dood wordt aangetroffen in zijn woning. Zijn buurman en diens neef zijn de belangrijkste verdachten, maar zodra er een zelfmoordbrief gevonden wordt, sluit inspecteur Burke (Lon Chaney) de zaak. Vijf jaar later wordt het huis verhuurd aan twee sombere figuren, wat een van de oorspronkelijke verdachten doet geloven dat zij meer weten over Balfours dood. Het onderzoek wordt heropend en Balfours dochter doet een schrikwekkende ontdekking…

Toegegeven, het is best vreemd om naar een collage van statische beelden zonder dialoog te kijken, maar desondanks is deze reconstructie behoorlijk indrukwekkend. Niet omwille van het door Browning zelf geschreven verhaal, want dat is redelijk gekunsteld uitgewerkt en niet bepaald spectaculair. Ook mist de film de vaart en dynamiek die de originele versie vermoedelijk wel bevatte. Maar wel spectaculair is de beklijvende zwart-wit fotografie die elk beeld van een enge uitstraling voorziet. Het gotische huis waar een aanzienlijk deel van de film zich afspeelt, staat met veel schaduwrijke kamers en weelderige interieurs volledig in dienst van de akelige atmosfeer. Echter, het is de iconische vertolking van Lon Chaney als vampier waar London After Midnight echt berucht mee geworden is. Behalve als acteur in verschillende horrorklassiekers stond Chaney bekend om zijn fysieke présence en zijn talent als make-up artist. Net zoals in Phantom of the Opera (1925) transformeert hij zichzelf tot een weerzinwekkend monster. Met duistere, hypnotiserende ogen, lijkwit gezicht en een sardonische grijns vol vlijmscherpe tanden lijkt zijn personage rechtsreeks uit een nachtmerrie te komen. Qua uiterlijk laat de vampier zich het best omschrijven als een combinatie tussen Pennywise uit It (1990) en The Joker uit de Batman-comics, gekleed als Jack the Ripper. Een waar horroricoon.

Volgens verschillende bronnen is London after Midnight tot op heden de meest gezochte verloren film. Voorlopig moeten we het dus stellen met een zwaar gehavende doch intrigerende reconstructie. Hopelijk komt er vroeg of laat iemand met een geheime kopie op de proppen zodat alsnog een volledige en gerestaureerde versie gemaakt kan worden.