Waar te beginnen met deze film… Een ding is zeker, dit is weer een typische Vinegar Syndrome release. Ik had nog nooit van Master of the World gehoord, ondanks dat deze film onderdeel was van een subgenre dat op het moment redelijk populair was, namelijk dat van holbewonerfilms. Jean-Jacques Annauds Quest for Fire (1981) heeft de populariteit van deze films in gang gezet en laat het maar weer aan de Italianen over om er, op hun manier, een slaatje uit te slaan.

Plot: In pre-historische tijden strijden twee stammen in de naam van hun beer-god om een vruchtbaar territorium. De zwervende eenling Bok raakt tussen beiden verstrikt. Met zijn hoger ontwikkeld taalgevoel en vaardigheid in het maken van wapens heeft hij echter niet alleen de vrouwen op zijn hand, maar weet hij zich in de loop der seizoenen ook tot leider op te werken.

Toen ik Master of the World in mijn handen kreeg verwachte ik eigenlijk direct een film die in het straatje van de kannibalenfilms zou passen. Verbaasd was ik dus toen ik na ongeveer 10 minuten in de film nog geen woord had gehoord en het wel duidelijk was dat wij in pre-historische tijden zouden blijven hangen. Ja, wij horen dus anderhalf uur lang geen enkel Engels of Italiaans woord. Het zijn oergeluiden die de toon slaan. Wel is er een wat meer geëvolueerde stam die mens’ eerste woordjes erop los laat.

Gaat een film die anderhalf uur lang ‘grunts’ levert niet snel vervelen? Ja en nee. Regisseur Alberto Cavallone maakt er ergens namelijk wel een soort van kannibalenfilm van. Master of the World heeft namelijk ook de kenmerkende gore van de films die ontzettend populair waren in de jaren 70 en 80. We zien onthoofdingen en oermensen die hersens opeten. Ook zijn er wat indrukwekkende vechtscènes met een beer, die blijkbaar een soort van god moet voorstellen. Het wordt gekker en gekker. Master of the World is zeg maar de beginscène van 2001: A Space Odyssey, maar dan met mensen en dat anderhalf uur lang.

De Blu-ray: Het is voor het eerst dat ik een Vinegar Syndrome Blu-ray in hangen krijg met slipcover. Blijkbaar zijn deze enorm in trek aangezien ze snel uitverkopen en men er gek veel geld voor over heeft. Je hoeft eBay maar te checken en je ziet de meest idiote prijzen. Nu moet gezegd worden dat deze slipcovers de beste zijn die ik ook heb gezien qua kwaliteit. De slipcover is enorm stevig en schitterend om te aanschouwen op het gebied van artwork.

Dat Master of the World een dergelijke upgrade zou krijgen hadden ook de makers waarschijnlijk niet verwacht. Het is wel weer typisch van Vinegar Syndrome om zo’n vergeten film een elitebehandeling als deze te geven. De film ziet er namelijk prachtig uit. De instant herkenbare 70’s soundtrack, misschien wel het beste aspect van de film, klinkt vol en helder en het beeld is pure 35 mm glorie. Master of the World is een curiositeit en mag alleen daarom al gezien worden door liefhebbers van B-films uit die periode.