Mike Flanagan heeft inmiddels een flinke status opgebouwd op Netflix. Midnight Mass is de derde serie die hij produceert voor de streamingsdienst, na The Haunting of Hill House (2018) en The Haunting of Bly Manor (2020). Midnight Mass toont veel overeenkomsten met de twee Hauntings, maar ik durf te zeggen dat ik Flanagans laatste kunstje de beste van de drie vind.

Plot: Crockett Island heeft een kleine gemeenschap die geïsoleerd leeft, en een relatief rustig bestaan leidt. Op een dag arriveert een mysterieuze, charismatische jonge priester op het eiland. Na zijn aankomst doen zich steeds vreemdere gebeurtenissen voor, die als angstaanjagende voorboden voor onheilen kunnen dienen.

Midnight Mass bestaat uit 7 afleveringen van dik een uur. Elke aflevering heeft de titel van een van de heilige boeken. De Bijbel mag ook wel de basis genoemd worden van de serie aangezien er letterlijk honderden malen naar gerefereerd wordt. Crockett Island is voor even het epicentrum van het lot van de wereld. Er gebeuren wonderen waar men altijd op heeft gewacht. Elk wonder wordt zo geïnterpreteerd dat het niets anders kan zijn dan de hand van God. Of speelt er toch iets anders?

Mike Flanagan lijkt er vooral op uit om aan te tonen hoe ver men kan gaan in een religie. Alles wordt zo verdraaid zodat de gebeurtenissen worden gelinkt aan verhalen uit de Bijbel. Dat men wellicht ‘gewoon’ met een vampierenkwaal te maken heeft wordt opzijgeschoven. Midnight Mass is de zoveelste vertelling over de donkere kant van de mensheid. We krijgen feitelijk niets nieuws te zien maar het wordt zo kundig opgebouwd zodat je Midnight Mass met recht een ‘bingewatch waardige’ serie mag noemen.

Midnight Mass kent veel hoogtepunten, waar we zo op verder gaan borduren, maar heeft ook zeker wat dieptepunten. Flanagan wil nogal ver gaan met personageopbouw. Bepaalde dialogen duren enorm lang en voelen op momenten aan als ‘filler’. Het is in bepaalde afleveringen echt wachten op het volgende moment waarin er weer eens iets gaat gebeuren. Maar wanneer het eenmaal zover is, valt het gesleur weer snel van je af te schudden.

De hoogtepunten zijn op momenten werkelijk magistraal. Zo gaat het einde van aflevering 5 door merg en been en is de een na laatste aflevering een opeenschakeling van hoogtepunten met een scène in de kerk die de boeken in mag gaan als een van de beste dingen die ooit te zien zijn geweest op Netflix. Helaas vervalt de laatste aflevering weer in veel te veel sentiment en blijf je toch met het gevoel achter dat als de serie iets beknopter was geweest dit het beste was geweest wat Netflix in jaren heeft gemaakt.

https://www.youtube.com/watch?v=y-XIRcjf3l4&t=1s