Het is middernacht en het regent buiten. Wij bevinden ons in een palazzo in Venetië waarvan de gasten er zeker van zijn dat het er spookt. Volgens detective Poirot is dat niet zo, misschien heeft hij gelijk. Misschien is het allemaal wel een illusie. Wie zal het ons vertellen? Hoe dan ook, er gebeuren raadselachtige dingen. Dingen die moeten worden opgelost. ‘A Haunting in Venice’ is een thriller/mysterie geregisseerd door Kenneth Branagh (‘Death on the Nile’, ‘Murder on the Orient Express’). In de film spelen Kelly Reilly, Michelle Yeoh, Jamie Dornan, Kyle Allen en Kenneth Branagh.

Er is één vraag die tijdens het kijken van ‘A Haunting in Venice’ naar voren springt en dat is: zijn wij, met z’n allen, niet té rationeel geworden? Is er nog wel plek voor onderwerpen zoals religie, bijgeloof of fantasie in onze huidige maatschappij? Een plek in een maatschappij waar het enkel en alleen om feiten en rationaliteit draait. De film ‘A Haunting in Venice’ kantelt dit fenomeen om. Wat nou als iedereen ineens bijgelovig is? Wat nou als rationaliteit, in het algemeen, een schaarste is? Het is een hele uitdaging voor de makers maar ik kan u verzekeren: ‘A Haunting in Venice’ slaagt hierin.

1947, Venetië: Hercule Poirot (een verzonnen detective van de schrijfster Agatha Christie die Kenneth Branagh voor de derde keer speelt) woont nu alleen, is met pensioen maar wordt nog vaak om hulp gevraagd. Zo staan er iedere dag mensen voor zijn deur, wachtend op het moment dat hij zijn huis verlaat om advies voor hun problemen te kunnen krijgen. Maar goed, Poirot zal met tegenzin een seance bij moeten wonen. ‘Met tegenzin’ omdat Hercule Poirot een van de meest atheïstische personen ter wereld is. Zo gelooft hij niet in het hebben van een ziel, het bestaan van God of iets anders wat met religie te maken heeft. Met andere woorden: zonder hard bewijs is Poirot niet overtuigd. Maar wanneer een van de gasten vermoord wordt en alles (ogenschijnlijk) onverklaarbaar blijkt te zijn, is het aan de gepensioneerde detective om rationeel te blijven.

Er zijn maar liefst twee dingen die opvallen tijdens het kijken van ‘A Haunting in Venice’. Dat is de cinematografie (een expressionistische stijl) en dat is het ritme van de film. ‘A Haunting in Venice’ begint erg rustig. Wij zien een shot van een meeuw die een groep duiven aanvalt en krijgen een beeld van de (oude) architectuur van Venetië. Niet veel later leren wij de personages kennen. Een moeder waarvan de dochter zelfmoord gepleegd heeft, een geesten oproeper, een oorlogsgetraumatiseerde vader en een schrijfster. Vervolgens stijgt de spanning. De spanning blijft stijgen en stijgen, tot het haar hoogtepunt bereikt heeft. Je raadt het al: we zijn terug bij level één. Deze formule wordt constant gebruikt. Het is een overzichtelijke manier om de spanning op te bouwen en de kijkers nieuwsgierig te houden.

‘A Haunting in Venice’ is een clichématige film, maar dat hoeft niet negatief te zijn. Integendeel. Het werkt de film juist in zijn voordeel. ‘A Haunting in Venice’ is namelijk een perfect gemaakte film. Het gebruik van montage (de plaatsing van shot na shot), de camerahoeken, de mise-en-scène, de acteerprestaties: ‘A Haunting in Venice’ is technisch gezien waterdicht. Er valt niets tegen op te zeggen. Maar hiermee komt de film gelijk ook bij het gebrekkige deel. ‘A Haunting in Venice’ is namelijk een té goed gemaakte film voor een té gebrekkig script. Dit laat zich in alles zien. Het einde, de jumpscares, de dialoog, de karakters. De regie van Kenneth Branagh zou tot z’n recht komen met een ietwat complexer en dieper script. Het is als een weegschaal waarvan de ene kant zwaarder is dan de andere. Bij een film hoort alles gelijk te zijn. Een soort gevoel van harmonie. Hier is dat niet het geval.

Is religie, en alles wat daarmee te maken heeft, oubollig geworden? Kunnen er nog wel verhalen over gemaakt worden? Dit zijn de vragen die ‘A Haunting in Venice’ bij de kijker oproept. Ons hoofdpersoon, Hercule Poirot, is een atheïst in hart en nieren. Hij ademt rationaliteit en is constant opzoek naar verklaringen. Dit zien wij onder andere in een van de meest memorabele scènes van de film. De karakters zitten in een kringetje, de geesten oproeper (gespeeld door Michelle Yeoh) in het midden. Haar manier om met geesten te communiceren is via een typemachine. Zij vraagt, de geesten antwoorden. Voor ons, het publiek, is het bijna zeker dat er geesten bestaan in de wereld van ‘A Haunting in Venice’. Ik bedoel, meer dan genoeg bewijs. Maar dan, uit het niets, haalt Poirot ineens twee Hongaarse mensen uit de haard. De twee bestuurde de typemachine met een apparaatje vanaf een afstand. Hiermee bedoel ik te zeggen dat het is een constante strijd tussen het-geloven en het-niet-geloven is. En in een wereld die schreeuwt om verklaringen, feiten, atheïsme en rationaliteit is dat maar al te actueel.

Uiteindelijk is de film ‘A Haunting in Venice’ een avondje heerlijke vermaak. Het is een typische film, maar opzettelijk. Niet cheesy. Niet vervelend. En juist omdat wij als publiek al bekend zijn met het verhaal is het een comfortabele kijkervaring. Kijken, kijken, kijken. Je wordt beloond met geweldige cinematografie, fantastisch acteerwerk en een fijn ritme. Een typische whodunit.