“In Space Nobody Can Hear You Scream”.. Nou, dat deden wij anders wel hier op Aarde toen Ridley Scott’s film, Alien, in 1979 in de bioscoop verscheen, We werden geïntroduceerd met de Xenormorph dat zich via een (menselijke) gastheer ontpopt tot een gruwelijk wezen. Het publiek wilde meer, en kreeg meer. Eerst in 1986 waarbij James Cameron volledig los ging en leverden wat fans van de eerste konden waarderen, maar met Alien 3 kwam er kritiek. Die kritiek is eigenlijk altijd wel gebleven in de 30 jaar die erna volgde. Vijf films volgden, waarvan er 2 een cross-over waren met de Predator franchise, en 2 prequels waarbij Ridley Scott weer het een en ander probeerde recht te breien, maar eigenlijk meer vragen opriep en zo ook veel meer kritiek.

Nu is het de beurt aan Fede Álvarez, een belofte waar Hollywood in mijn ogen niet gebruik van heeft gemaakt in de afgelopen jaren. De regisseur van Evil Dead (2013) en Don’t Breathe (2016) weet vaak goed wat het publiek wilt en kan ook nogal verrassend uit de hoek komen. Zou hij dat ook kunnen met Alien: Romulus?

Het verhaal

Rain Carradine werkt als boer op de mijnkolonisatie Jackson’s Star onder erbarmelijke omstandigheden. Ze heeft ondertussen zo lang gewerkt op de planeet dat zij recht heeft op een korte vakantie, maar haar werkgever Weyland-Yutani heeft zojuist de regels aangepast waardoor het nog jaren gaat duren voordat zij eindelijk de vakantie mag nemen waar zij zo behoefte aan heeft. Nog niet lang geleden zijn haar ouders overleden door de giftige dampen in de mijnen waardoor zij nu alleen leeft samen met Andy, haar androïde, die zij steevast voorstelt als haar broer.

Haar vrienden zijn ondertussen ook op de hoogte gebracht van de verraderlijke regels die Weyland-Yutani heeft veranderd en besluiten het hier niet bij te laten zitten. Om de tocht naar een andere planeet te maken hebben zij zogenaamde cryosleep pods nodig, maar die hebben zij niet. Wat dat wel heeft is een mysterieus ruimtevaartuig dat rond hun planeet cirkelt. De systemen geven aan dat het is verlaten en dat het niet lang meer gaat duren voordat het in botsing gaat komen met de planetaire ring wat het voertuig niet gaat overleven. Als zij op tijd de pods kunnen stelen dan kunnen zij eindelijk ontsnappen van de planeet. Zij hebben daar echter wel Andy voor nodig. Als Androïde kan hij toegang krijgen tot bepaalde delen van het schip. Rain heeft zo haar twijfels, maar als zij niet de gok waagt komt zij waarschijnlijk nooit meer van deze planeet af. Zij gaat akkoord, en samen met haar vrienden vertrekken zij naar het ruimtevoertuig. Hoewel de systemen aangeven dat het voertuig verlaten is, blijkt dat niet helemaal waar. Er zijn inderdaad geen mensen aan boord, maar wel iets anders…

Ik ben best fan van Fede Alvarez, gebaseerd op Evil Dead en Don’t Breathe. Beide zijn gestoeld op een simpel plot, sterker nog: het verhaal van Evil Dead kenden wij in principe al omdat het een remake betreft, maar bij beide wist Alvarez het zo te brengen dat deze niet alleen verfrissend aanvoelden maar ook gewoon erg goed waren en beide ook bijzonder goed werden gewaardeerd door het bioscooppubliek. Dat hij een nieuwe Alien-film zou regisseren werd door mij met luid gejuich ontvangen. “Als iemand deze franchise weer een goede draai kan geven, dan is hij dat wel”, dacht ik. Na het zien van Alien: Romulus ben ik helaas daarin wat teleurgesteld.

Herhaling van facetten

Begrijp mij niet verkeerd. Alien: Romulus is een solide film geworden die veel liefhebbers van actie, science fiction en horror zal doen bekoren. De film ziet er heel goed uit. Er is duidelijk een mix te zien van practical effects en CGI, wat elkaar niet in de weg zit. Voor de cast is gekozen voor relatief bekenden als Isabela Merced en Cailee Spaeny, maar het merendeel van de cast is onbekend. Spaeny doet het als hoofdrolspeler goed en er wordt nergens geprobeerd van haar een Ripley te maken. Uitblinker is toch wel David Johnsson als de androïde Andy. Zijn personage is niet zo eendimensionaal als je misschien in eerste instantie zou denken. Halverwege de film ondergaat hij namelijk een ‘upgrade’ en wordt daarbij een ander persoon. Johnsson weet ons ontroeren, maar ook hem te leren vrezen.

De keuze voor een jonge cast is overigens geheel gerechtvaardigd door het plot, maar de manier van filmen lijkt ook te zijn gekozen om de film te maken voor een jonger publiek. Hoewel het eerste uur van de film redelijk op gepaste wijze het verhaal vertelt, komt in de tweede helft alles in een stroomversnelling. Dat gebeurt natuurlijk wel vaker in films, maar bepaalde dingen gaan nu wel heel snel. Om een voorbeeldje te noemen: de incubatietijd. De mensen die de eerdere films hebben gezien weten dat nadat een persoon door een zogenaamde ‘facehugger’ te zijn bevrucht er grote narigheid en een uiterst pijnlijke dood op je wacht. Die incubatietijd duurt meestal uren tot een dag, maar niet in Alien: Romulus. Die incubatietijd is hier grondig gereduceerd tot minuten. Jawel: minuten! Voor mij haalt dat een groot gedeelte van de uiterst ongemakkelijke spanning weg en ik begrijp ook niet goed waarom hiervoor is gekozen.

Vooral in de tweede helft van de film vroeg ik mij af in hoeverre Fede Álvarez verantwoordelijk is geweest voor de keuzes die zijn gemaakt en in hoeverre de studio, als Ridley Scott, een vinger in de pap hebben gehad bij het tot stand komen van Alien: Romulus. Dat er knipogen zouden zijn naar de eerdere films had ik wel verwacht, maar zoveel?! En het zijn niet alleen knipogen, er zijn momenten die letterlijk gekopieerd zijn uit eerdere films. Wanneer Rain wordt uitgelegd hoe een pulse rifle werkt bijvoorbeeld, de handelingen en het camerastandpunt is precies zoals die uit Aliens waarin Hicks (Michael Biehn) Ripley (Sigourney Weaver) haar laar zien hoe het geweer werkt. Het is een van de vele momenten waarin wordt teruggegrepen naar de eerdere films. Van iemand die zo verfrissend werkt als Álvarez begrijp ik dat niet. Als klap op de vuurpijl is er ook nog eens DE zin in de Romulus verwerkt. Met ‘DE zin’ bedoel ik dan natuurlijk: “Get away from her, you bitch!” Wat is dit nou? Is dit The Terminator-franchise waar ook in elke fokking film de bekende zinnen tot in den treure moeten worden herhaald? Het is niet de enige zin uit voorgaande films die wordt herhaald..

Nu was het in eerste instantie niet de bedoeling om Alien: Romulus in de bioscoop uit te brengen. De film zou direct verschijnen op de streamingdienst Hulu, waar Disney een meerderheidsbelang in heeft. Wellicht, maar dit is wel zuivere speculatie, is dat Disney en misschien zelfs Ridley Scott toch ook hebben geopperd om zoveel referenties uit de eerdere films er in te plaatsen zodat deze goed zal scoren in de bioscoop. Daar valt tenslotte meer geld te verdienen.

Zoals gezegd, Alien: Romulus is wel een vermakelijke film geworden, maar misschien is deze niet voor mij bedoeld. Het is niet dat ik de film niet vermakelijk vond, maar als groot fan van de eerste films biedt Alien: Romulus mij te weinig. Prometheus en Alien: Covenant, de laatste twee Alien-films, waren ook niet helemaal aan mij besteed, maar probeerde ten minste iets nieuws, al bleek de uitwerking soms heel frustrerende gevolgen te hebben. Ik denk dat mensen die de eerdere films niet hebben gezien, en dan met name een jongere generatie, hier meer plezier uit gaat halen dan iemand als ik.