James Cameron is verantwoordelijk voor een aantal van mijn favoriete films. Sterker nog, ik beschouw The Terminator als mijn favoriete film. Ik draag die film al 30 jaar een warm hart toe. Hoe simpel de film ergens is, hoe mooi vind ik de uitwerking. Dat succes van The Terminator heeft Cameron wel gelanceerd naar het land der grote regisseurs. De budgetten werden groter en zo ook de successen. Aliens (1986), Terminator 2: Judgment Day (1991) en Titanic (1997). Vooral de laatste twee films torpedeerden zichzelf gelijk in het rijtje van meest succesvolle films aller tijden en Titanic werd ook nog eens beloond met de Oscar voor Beste Film en voor Beste Regisseur. Dat Cameron tot een nog groter succes in staat was bleek in 2009 met Avatar. De film heeft tot nu toe het astronomische bedrag van 2,9 miljard dollar opgehaald. Het heeft even geduurd, maar na 13 jaar is er eindelijk het vervolg op de kaskraker uit 2009 genaamd Avatar: The Way of Water. Cameron lijkt steeds weer zijn eigen successen te kunnen overstijgen, maar of dat nu ook weer gaat lukken?

Plot: Tien jaren zijn verstreken. Jake Sully heeft het leven met de Na’vi volledig omarmd en heeft een gezin gesticht met Neytiri. Jake is gelukkig in zijn bestaan, maar de RDA, het bedrijf dat de planeet Pandora wilt koloniseren en gereed wilt maken voor de mensen van een stervende Aarde, keert terug. Ditmaal met meer manschappen dan ooit. Samen met zijn stam weet Jake Sully het de RDA erg lastig te maken, maar de RDA weet van geen wijken. Om het verzet te breken hebben zij het geheugen van overleden militairen weten over te plaatsen in Avatars, waaronder ook kolonel Miles Quaritch. Deze weet nog heel goed wat Jake Sully hem en zijn maten heeft aangedaan en zint op wraak.

Als je iets aan James Cameron kan overlaten is zijn drang het beste van het beste te willen leveren. Tenminste, het hangt er vanaf wat je definitie is van ‘het beste’. Bij Avatar in 2009 wist hij wel degelijk 3D animatie te perfectioneren en daarvoor verdient hij ook alle lof. Maar ook in 2009 was er kritiek op deze baanbrekende film. Hoewel de film visueel een eenzame hoogte bereikte, hoe dun was het verhaal. Ook ik kon er niet bij dat James Cameron, de man die verantwoordelijkheid draagt voor een paar van mijn favoriete films aller tijden, zoveel moeite heeft gestoken in 3D animatie, maar zo weinig in een pakkend verhaal. Ik kon Avatar maar met moeite uitzien. Ik kon niet genieten van deze Dances with Wolves in een fantasie-jasje. Tot overmaat van ramp wilde mijn toenmalige vriendin de film ook met mij zien in de grote zaal van Tuschinski. Tegenstribbelen had geen zin, en dus ging ik mee met haar en een paar vrienden. Na 20 minuten viel ik in slaap. Dat ik in slaap kon vallen bij een film van een regisseur die ik zo hoog heb zitten, dat zegt wel wat. Althans, dat zegt wat voor mij, want ondanks mijn gezanik werd de film een gigantische hit. Dat zal met het tweede deel, Avatar: The Way of Water, vast ook weer gebeuren. Ook bij het tweede deel ben ik niet zonder kritiek. Niet alleen kritiek trouwens, maar ook frustratie. Toegegeven, het verhaal is beter dan dat van de film uit 2009, maar de personages zijn nog steeds plat. Nu wil ik het verhaal ook niet teveel credits geven, want Cameron speelt nu bij verschillende andere films, waaronder ook zijn eigen, leentjebuur. Ook hier is er weer een stukje Pocahontas en Dances With Wolves te bespeuren, maar ook een beetje Ferngully, Free Willy en zijn eigen Titanic.

Ik kan er echt niet over uit dat iemand die tot staat is tot het maken van geweldige films zo een saai verhaal weet voor te schotelen als Avatar: The Way of Water, en met droge ogen durft te beweren dat hij 12 jaar aan deze film en zo ook het verhaal, heeft gewerkt. Iedereen die wel eens een film heeft gezien, kent dit verhaal en hoeft niet eens echt z’n best daarvoor te doen. Nu zeg ik er gelijk wel bij: dat hoeft niet een probleem te zijn. Er zijn tientallen films die een dergelijk ‘probleem’ hebben, maar toch goed zijn. Het gaat soms niet om hoe vernieuwend het verhaal is, het gaat er soms ook gewoon om hoe je de rit beleeft. Cameron stelt hierbij gewoon teleur. Hoe mooi deze aaneenschakeling van screensavers wel niet mag zijn, het boeit weinig als je verder niet genoeg prikkels krijgt vanuit de personages. In De Filmpodcast van afgelopen week ontschoot mij ineens de gedachten over hoe de alien uit E.T. The Extra-Terrestrial, dat wel kan. En let wel, het wezen uit E.T. is gewoon een pop met nauwelijks dialoog en de film is een fractie van wat deze film van Cameron heeft gekost. Ik vind dat niet alleen bijzonder, maar ook uiterst teleurstellend. Cameron heeft het in zich om een enerverende film te maken, met personages waar je om geeft en waarvan je hoopt dat zij de avonturen overleven. In Avatar: The Way of Water heb ik dat spijtig genoeg niet. Ik verwacht meer van James Cameron.