De ondergang van de mens is iets waar al eeuwen over wordt geschreven en gespeculeerd. Hoe zal dat in zijn werk gaan? Worden wij getroffen door een meteoriet die ervoor zorgt dat wij langzaam uitsterven? Of zal het een virus zijn waar geen vaccinatie tegen opgewassen is? Aan elke beschaving komt tenslotte een einde, maar wat als de beschaving soort van doorgaat nadat iets ons heeft getroffen? De film Azrael van E.L. Katz speelt met die gedachten wanneer wij getroffen worden door een goddelijke gebeurtenis waarbij je je af moet vragen of de mens nog wel moet doorgaan nadat het de wereld is overkomen.

Plot: De ‘Rapture’, oftewel de ‘Opname’, heeft enkele jaren geleden op Aarde plaatsgevonden. De ware gelovigen zijn opgenomen in de Hemel waarna de Aarde nog bevolkt wordt door mensen en demonen. Deze demonen doen zich te goed aan de mens en sommige mensen denken zich tegen de demonen te kunnen beschermen door hun stembanden te laten verwijderen. Want wie spreekt kan de ondergang op zich afroepen. De demonen zijn een gevaar, maar dat is ook de mens zelf, want voedsel is schaars en sommigen offeren anderen liever op aan de demonen dan zelf daar aan ten prooi te moeten vallen.

In deze gruwelijke wereld moet Azrael met haar geliefde Kenan zien te overleven. Beide worden echter gevangen genomen door een groep overlevenden, maar Azrael weet aan ze te ontsnappen. Nu begint voor haar een race tegen de klok om Kenan te redden voordat hij wordt opgeofferd aan de demonen.

Wie de synopsis van Azrael leest verwacht misschien een waar Amerikaans spektakel, maar wie met die gedachten naar de bioscoop gaat gaat teleurgesteld worden. Azrael is een klein opgezette film waarin maar weinig spektakel te zien is. Sterker nog, de film heeft nauwelijks gesproken tekst, en als die er is is die niet in het Engels. Azrael Is daarom niet een hele makkelijke film geworden voor de reguliere bioscoopbezoeker, toch is het plot te dun en voor iemand die religieus is opgevoed te voorspelbaar.

Met name dat laatste is iets wat bij mij parten speelde. Ik heb als kind bijna altijd op een christelijke school gezeten, ging soms naar de kerk en was ook een tijdje lid van een ‘bijbelclub’. Toen ik de naam Azrael als titel zag had ik daar gelijk ook bepaalde bedenkingen bij en was ook wel verrast dat het de naam is van onze hoofdrolspeelster. Want wie het evangelie kent, de naam komt trouwens ook voor in de islam, judaïsme en zelfs Oosterse religies, heeft nou niet bepaald een heel vrolijk beeld bij de naam, en ja, dat is een spoiler.

Hoewel Azrael een interessant plot heeft is de uitwerking erg teleurstellend. We zien Samara Weaving als Azrael ontwikkelen van een soort zielig musje naar een badass, maar het werkt maar ten dele. Ten eerste omdat wij haar in drie kwart van de film dingen zien doen waarbij je je afvraagt hoe zij ooit al die jaren ervoor heeft overleefd. Ze is soms nauwelijks bewust van wat er om haar heen gebeurt, onderneemt acties zonder bij na te denken en nog veel meer domme dingen. Wanneer zij zich ontwikkelt tot een ware krijger is dat nogal plotseling en ongeloofwaardig.

Dat is helaas niet het enige waar het fout gaat met de film. Zo ontmoet Azrael op een gegeven moment een persoon die blijkbaar van helemaal niets af weet. Niet van de ‘rapture’, niet van de zwartgeblakerde demonen die door de bossen dolen, eigenlijk alles wat er al jaren gaande is. Het is een hele vreemde scene waarbij je je even afvraagt of wij niet in een M. Night Shyamalan zijn beland.

De dreiging van de demonen is reëel, maar er valt blijkbaar mee te leven. Ze dolen door de bossen als zombies die geactiveerd worden wanneer zij bloed ruiken of op geluid af komen. Zo kunnen zij ook een print maken en vallen zij ook aan in groepen. Toch lijkt er mee te leven, net als bepaalde wilde roofdieren. Ze zijn te doden met messen, zware objecten en natuurlijk ook met vuurwapens. Ook houden geïmproviseerde muren van prikkeldraad en houten platen ze gewoon tegen. Ze zijn zeker gevaarlijk, maar ze zijn te overwinnen. Met die kennis zou je denken dat de overlevenden zich, net als bijvoorbeeld de neanderthalers en vele andere volkeren na hun, zich groeperen en jagen op deze demonen, maar zo slim zijn de overlevenden niet en dat komt het plot dan weer goed uit. De dreiging van de demonen wordt ook nog eens behoorlijk teniet gedaan door een scene waarin een zeer spannende achtervolging plaatsvindt, maar direct stopt wanneer een van de demonen struikelt over een boomstam. Jawel.

Azrael heeft een interessant plot dat aangevuld met Samara Weaving, die in de afgelopen jaren is uitgegroeid tot een lieveling binnen het horrorgenre, tot een interessante film kan leiden, maar wordt genekt door een tal van vreemde keuzes. Het enige dat ik er overhield is dat ik wel eens naar Estland, daar waar er gefilmd is, heen wil gaan, maar de film nog een keer kijken? Nee, de komende jaren niet in ieder geval.