Dit wordt een pittige recensie. Enkele weken geleden kreeg ik berichten door vanuit de VS over de film Barbarian en de berichten waren bijzonder positief. “De verrassing van het jaar!” hoorde ik zelfs iemand zeggen. Nou, dan maak je mij wel erg nieuwsgierig. Vorige week zag ik de film in de persvoorstelling, maar door verplichtingen elders kwam ik maar niet toe aan het schrijven van de recensie. Ondertussen ging Barbarian al in de voorpremière en kwamen de berichten ook van Facebookvrienden voorbij. Laaiend enthousiaste berichten. En dat vind ik bijzonder.

Plot: Tess heeft een sollicitatie in Detroit en heeft daarom via Airbnb een huis gehuurd die zij kan betalen. Het is een huis in een straat in een van de buitenwijken die nogal verlaten zijn, maar het is maar voor een nachtje. Wat kan er gebeuren? Eenmaal bij het huis vindt zij niet de sleutel in de locker en krijgt zij de verhuurder maar niet aan de telefoon. Dan wordt de deur ineens geopend door Keith. Ook hij heeft het huis gehuurd, maar via een andere website. Het is al nacht en Keith stelt voor dat zij daar overnacht in de slaapkamer en hij wel de bank in de huiskamer pakt. Tess twijfelt, maar besluit toch naar binnen te gaan.

Over Barbarian praten is al gelijk in het gebied van spoilers terecht komen en een gedegen recensie kan niet zonder daarover te praten. Zowel de negatieve als de positieve elementen van de film doe ik anders tekort en daarom moet ik wel het erover hebben. Wil je helemaal ‘kaal’ de film gaan bekijken, wat ik wel aanraad, dan zou ik nu niet verdere lezen.

De opzet van Barbarian is klassiek, maar wordt door de manier van filmen zo goed neergezet, dat je toch het idee hebt iets heel verfrissend te zien. De film weet je op verschillende momenten behoorlijk op het verkeerde been te zetten. Wanneer Keith het voorstel doet dat Tess de nacht maar in het huisje blijft, dan wil je tegen haar roepen: “Doe het niet!” Waarom? Keith wordt namelijk gespeeld door Pennywise himself: Bill Skarsgård! Ik zou ook niet naar binnen gaan. Maar Keith is niet het probleem. Het gevaar is wat zich verborgen houdt in de gangen onder het gebouw. Dat is wel het mooie aan Barbarian. Het moment dat het verschijnt is wel echt een wtf-moment van jewelste. Zeker nadat je eerst een kamer hebt gezien waar een vies matras ligt en in de hoek van de kamer een camera op een statief op het bed staat gericht. “Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?!”

Het antwoord op die vraag is echter niet bevredigend, want die zit vol plotgaten. Het wezen is niets minder dan een vrouw voorgekomen uit inteelt. Dat klinkt smerig, en dat is het zeer zeker, maar een vrouw zoals zij krijg je niet voort uit inteelt. Niet in het tijdsbestek dat wordt gegeven in ieder geval. De ‘vader’ houdt zich namelijk ook verborgen in de gangen onder het huis en door middel van een flashback zien wij dat hij ten tijde van de regeringsperiode van Ronald Reagan voor het eerst een vrouw ontvoert die hij zal gaan misbruiken en waarbij hij het eerste kind zal verwekken. De zwerver die zich in de buurt ophoudt weet Tess, gespeeld door Georgina Campbell, wel te vertellen dat de vader diverse vrouwen naar het huis heeft gelokt en door inteelt deze vrouw het resultaat is geworden. Dat kan dus niet. Misschien stom als ik daar iets te reëel naar kijk, maar er kunnen biologisch gezien hooguit 3 generaties zijn ontstaan in dat huis. Dan krijg je niet een vrouw zoals je hier te zien krijgt. Misschien dat de gemiddelde horrorliefhebber daar niet over valt. Het is tenslotte een horrorfilm en die hoef je niet al te serieus te nemen, maar dat doe ik wel, juist omdat de film zo veelbelovend start. Het camerawerk is namelijk ontzettend affectief en maakt, zonder weinig te kunnen zien, de gehele scene al zo beangstigend. Ik zat af en toe echt op het puntje van mijn stoel door dat fenomenale camerawerk. De gehele aanloop naar de zogenaamde ‘uitleg’ was heerlijk en die uitleg maakt voor mij wel het een en ander stuk. Ik ben altijd wel te vinden voor een monsterfilm, en zag zelfs overeenkomsten met Castle Freak van Stuart Gordon uit 1995. Dat is overigens wel een mindere film dan deze, met name door het camerawerk in Barbarian, maar de uitleg waar het ‘monster’ vandaan komt was daar wel meer bevredigend.

Opvallend aan Barbarian is de tussenkomst van Justin Long als AJ, een acteur uit Los Angeles die zojuist zijn eigen #MeToo moment heeft gehad en daardoor is ‘gecancelled’. Hij is de eigenaar van het huis en om de kosten van zijn rechtszaak te kunnen bekostigen besluit hij naar het huis in Detroit te trekken en deze klaar te maken voor de verkoop. Hij heeft geen idee wat er zich allemaal onder zijn huis afspeelt en zelfs wanneer hij de gangen ontdekt onder zijn huis gaat er geen lampje bij hem branden. Sterker nog, hij besluit met een meetlint de gangen op te meten, want dat kan de waarde van zijn huis misschien verhogen. Hier komt duidelijk naar voren waar regisseur Zach Cregger echt in floreert: comedy. Gezien zijn gehele filmografie is het niet vreemd dat comedy hem zo goed ligt en de scenes met Justin Long zijn werkelijk hilarisch. De comedy is hier ook een welkome aanvulling in plaats van een afleiding. Vele regisseurs zouden dat verkeerd hebben aangepakt, maar in Barbarian maakt het de gehele rit wel echt leuker.

Het einde van de film is helaas wel eentje bordenvol cliché horrormomenten die je al van mijlenver ziet aankomen. Wanneer Tess ontsnapt uit het huis en de vrijheid tegemoet kan gaan besluit zij het huis weer in te willen om AJ te bevrijden. Wanneer AJ een vuurwapen weet te bemachtigen valt dat uit zijn hand op een cruciaal moment. Dat soort dingen en het is maar het topje van de ijsberg. Ik accepteer dat soort momenten over het algemeen. Ik ben een horrorliefhebber, en de meeste horrorfilms zitten er vol mee tenslotte. Maar Barbarian heeft zo’n lekker begin van de film en zulk voortreffelijk camerawerk dat ik het vooral zie als een gemiste kans. Gezien de jubelende reacties online denk ik dat ik, in ieder geval voorlopig, wel een roepende in de woestijn zal zijn. Er zijn zelfs mensen die het al “de beste horrorfilm in jaren” noemen. Serieus? Zulke uitspraken kan ik gewoon niet serieus nemen.

Barbarian is niet een verschrikkelijke film, zeer zeker niet. Er had naar mijns inziens gewoon meer in gezeten. Nu is het een leuke horrorfilm geworden waarvan ik ook echt hoop dat die het goed zal doen in de bioscoop, maar “de beste horrorfilm sinds jaren”? Dat dacht ik dus echt van niet.