Nog voordat Tim Burton definitief doorbrak met Batman (1989) kwam hij met een film die met de jaren is uitgegroeid tot een cultklassieker. Typische Burton-elementen, die al Frankenweenie (1984) te zien waren, kwamen in Beetlejuice (1988) volledig tot hun recht. Stop-motion, donkere fantasieën, surrealisme, melancholie, gotische settings, Beetlejuice heeft het allemaal. Als producer en (deels) regisseur van de Netflix-serie Wednesday liet Burton zien het nog steeds in zich te hebben, maar met Beetlejuice Beetlejuice, kortweg Beetlejuice 2, laat hij toch helaas wat barstjes zien.

Plot: Wanneer een tragische gebeurtenis zich voordoet, komen drie generaties van de Deetz familie samen. Lydia Deetz voelt een diepe band met het bovennatuurlijke en ziet het spook Beetlejuice terug die haar reeds als kind kwelde. Deze wil nog altijd met haar trouwen en dat plan gaat liever vandaag door dan morgen wanneer zijn dode vrouw opstaat en hem achterna zit. Intussen begint Lydia’s dochter, de tiener Astrid, een relatie.

Er valt online veel te lezen over mensen die vooral bang waren dat Beetlejuice 2 een herhaling van zetten zou worden van het origineel. Ik denk dat fans van die film juist een herhaling verlangden. Beetlejuice was namelijk Tim Burton op zijn (bijna) hoogtepunt. Het zou fantastisch zijn als Burton met dit vervolg ook maar een beetje in de buurt kon komen van Beetlejuice, want eerlijk is eerlijk, Burton heeft de laatste 20 jaar maar weinig echt goede films gemaakt. De remake van zijn eigen Frankenweenie is wat ons betreft zijn beste film van de afgelopen twee decennia. Hierin keert hij namelijk weer een beetje terug naar zijn basis. Films als Alice in Wonderland (2010) en Charlie and the Chocolate Factory (2005) zijn een CGI-shitfest van jewelste als je het ondergetekende vraagt. Ook heeft Burtons insistentie in Johnny Depp een meer dan gemiddelde afkeer naar de acteur teweeg gebracht. Pure overkill.

Wat dat betreft is het fijn dat Burton terugkeert naar een Depp-loze tijd. Ook is het fijn om Michael Keaton weer een beetje plezier te zien beleven op het scherm. Helaas moet er gewerkt worden met een zeer rommelig script. Om te beginnen bepaalde (zeer) geforceerde verhaallijnen. Het is logisch dat Jeffrey Jones niet de screentijd krijgt die hij logischerwijs zou moeten hebben, maar om dan toch nog zoveel tijd te moeten besteden op de manier zoals de makers bedacht hebben voelt ontzettend geforceerd aan. De hele verhaallijn had makkelijk geschrapt kunnen worden en je had het niet eens gemist. Ook heeft Beetlejuice een soort van nemesis uit het verleden achter hem aan zitten in de vorm van Monica Bellucci die zijn ex-vrouw speelt. Ook deze verhaallijn wordt te pas en te onpas ingezet en komt nooit helemaal tot recht.

Jenna Ortega speelt zich flink in de kijker de laatste tijd en gezien haar succes in Wednesday is het logisch dat zij hier de show steelt. Zij doet het ook prima, maar wordt opgescheept met een love-story die ook uit de lucht lijkt te komen vallen. Het zijn vooral de stukken met Beetlejuice zelf en het erg leuke personage gespeeld door Justin Theroux die de boel redden. Burton heeft gelukkig nog wat komedie in zich die met Theroux’ personage goed tot zijn recht komt. Catherine O’Hara speelt een beetje op de automatische piloot, net als Monica Bellucci, maar dat laatste komt echt enkel door het gebrekkige script. Zij zou een angstaanjagende zielenslurpende demon moeten voorstellen maar dit komt echt zeer matig over. Kudo’s nog voor de leuke cameo van Danny De Vito.

Beetlejuice Beetlejuice is uiteindelijk een herhaling van zetten geworden, een leuke rendez-vous voor de fans, maar met een beter script had dit zomaar een van de betere Burton-films van de afgelopen 20 jaar kunnen worden.